به گزارش سرویس اقتصادی نصرنیوز، زمستان 93 بود که یک خبر شهرداری منطقه شش خبرساز شد؛ تصویب کرده بودند که یک واحد بزرگ مادر صنعتی در شهرک صنعتی غرب تبریز را تغییر کاربری بدهند و جایش یک مجتمع بزرگ تجاری، تفریحی بسازنند! چنین خبری به مانند بمب در محافل اقتصادی و صنعتی تبریز ترکید و بازتاب های آن از رسانه های مختلف و بطور مشخص همین نصرنیوز انعکاس یافت.

جامعه صنعت آذربایجان شرقی به طور مطلق با این اقدام شهرداری و مالک بخش خصوصی «بنیان دیزل» مخالفت نمود و به تبع آن نمایندگان استان نیز در مجلس شورای اسلامی چنین اقدامی را غیر قابل قبول دانستند. قرار بود به میمنت 29 بهمن طرح مورد نظر کلنگ زنی شود، اما با واکنش رسانه ها و جامعه صنعت این کار انجام نشد، اما در پشت پرده تلاش ها برای به سر انجام رساندن این پروژه متوقف نشد.

لابی های قدرتمند شهرداری تبریز و سرمایه گذار بخش خصوصی ظاهرا کارش را کرده و «شهرام دبیری» رئیس شورای شهر خبر از تصویب این طرح در کمیسیون ماده 5 و شورای شهر داده است. دبیری گفته است که شورای شهر متولی امر صنعت نیست و تنها به امر توسعه مجتمع های رفاهی، تجاری و تفریحی شهر می پردازد! شاید بی راه هم نگفته، قشر مرفه را چه کار به «کار» و «تولید» پر دردسر؟ مرکز تجاری و تفریحی مهمتر است یا یک کارخانه بزرگ که معلوم نیست برای چه جلوی توسعه طرح های تفریحی را گرفته است؟!

کسانی که محیط زیست برایشان محلی از اعراب نداشت، این بار داعیه دار حمایت از محیط زیست شده و می گویند آن کارخانه ها محیط زیست را آلوده می کند و باید به خارج از شهر منتقل شوند! غافل از آنکه اگر در سطح تبریز چند نمونه کارخانه اصولی و استاندارد وجود داشته باشد که همه موازین یک کارخانه از جمله الزامات زیست محیطی را رعایت کرده، همین کارخانه های شهرک صنعتی غرب تبریز هستند؛ بدون استثنا جملگی مجهز به تصفیه خانه فاضلاب صنعتی هستند و مورد تقدیر سازمان حفاظت محیط زیست!

روح منطقه صنعتی غرب تبریز اساساً با کاربری صنعتی و تولیدی سرشته شده و اکثر قریب به اتفاق صنایع تبریز را در خود جای داده است. به فرض که «بنیان دیزل» آلایندگی زیست محیطی دارد، با صدها کارخانه دیگر چه خواهند کرد؟ با نیروگاه حرارتی، با پالایشگاه و با پتروشیمی چه خواهند کرد؟ کدام آلاینده ترند و در صورت انتقال کدام یک در اولویت قرار می گیرند؟

عده ای که همیشه دنبال سود محض مالی بوده اند، پس از رکود بخش صنعت، همین را بهانه داده و می گویند که دیگر صنعت سودآوری گذشته را ندارد و باید به فکر تجارت پرسود دیگری بود! چه چیز بهتر از دهها هزار متر زمین ارزان کارخانه به زمین زده شده؟!

این چه استدالی است که با بهانه قرار دادن بحث های زیست محیطی، عده ای سعی در سوء استفاده از موقعیت ممتاز منطقه صنعتی غرب تبریز دارند؟ کدامین کارخانه واقع در این منطقه آلایندگی چشمگیر زیست محیطی دارد؟ سازمان حفاظت محیط زیست که از این منطقه رضایت دارد! اگر قرار بر انتقال صنایع غرب تبریز است، در اولویت اول انتقال نیروگاه، پالایشگاه و پتروشیمی تبریز قرار دارد، نه کارخانه های مادر صنعتی که از قضا تنها فضای سبز وسیع منطقه غرب تبریز را در خود جای داده اند.

عده ای به تعبیر یکی از اعضای شورای شهر "با نفوذهای سیاسی و اقتصادی" هستند که با دور زدن و استفاده ابزاری از قانون در پی سوء استفاده از زمین های بسیار وسیع کارخانه های منطقه صنعتی غرب تبریز  هستند که «بنیان دیزل» تنها شروع کننده این دومینو است؛ همانا زمزمه هایی نیز از تحرک سهامداران کارخانه های بزرگتری برای انجام تغییر کاربری که در دست افراد نا اهل تری هستند به گوش می رسد که چنین حرکتی به مانند دومینویی شهرک صنعتی غرب تبریز را فرو خواهد پاشید.

این دلیلی منطقی است که چون تولید صرفه اقتصادی ندارد، باید آن را فراموش کرد و با تخریب زیرساخت های صنعتی، مرکز پخش و فروش اقلام چینی احداث کرد؟ چنین رفتارهایی گاهی ضربه به هویت صنعت یک کشور است. پس آینده چه می شود؟ قرار نیست همیشه وضع به همین منوال باقی ماند.

ارزش افزوده چیست؟ عده ای این مفهوم را در تغییر کاربری زمین صنعتی به تجاری و افزایش 50 برابری قیمت آن می بینند! یکی از دلایل انجام این کار تلاش برای ایجاد «ارزش افزوده» ذکر شده است! جنابان، ارزش افزوده این نیست، ارزش افزوده به آن است خشتی خام و فولادی سرد به خانه ای و کالایی با ارزش و قابل عرضه به بازار تبدیل شود.

«سعید حاجی زاده» یکی از اعضای شورای اسلامی شهر تبریز با استقبال از این طرح، آن را عامل درآمدزایی برای شهرداری منطقه شش دانسته و آن را عاملی برای حل مشکلات مالی این منطقه عنوان کرده است! چنین نگاهی در مدیران و اعضای شورای شهری که مادر صنعت ایران است، نگران کننده و بُهت آور است!

رئیس کمیسیون صنایع مجلس شورای اسلامی در جلسه شورای گفتگوی دولت و بخش خصوصی واکنش جالبی به سخنان «صادق نجفی» شهردار تبریز در رابطه با لزوم انتقال صنایع منطقه غرب تبریز به خارج از شهر نشان داد؛ «رضا رحمانی» گفت: در شرایط اقتصادی کنونی که بخش تولید با مشکل مواجه است، کوبیدن بر طبل انتقال صنایع صدای خوشایندی نیست و در دیگر سو، شهرک های صنعتی از این قانون مستثنا هستند و «شهرک صنعتی غرب تبریز» یکی از بزرگترین و مهمترین شهرک های صنعتی کشور است و پا بر جای خواهند ماند.

در حالی که بخش صنعت کشور با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کند، مطرح شدن چنین موضوعاتی چیزی جز ضربه مهلک به تن نحیف صنایع ایران نیست؛ امروز بخش صنعت آسیب پذیرترین بخش اقتصاد ماست و در عین حال بخشی است که توسعه اقتصادی کشور و آینده جوانان سخت کوش ایران به توسعه این بخش وابسته است؛ کسانی که بر طبل تغییر کاربری صنایع و انتقال آن ها می کوبند، بی شک قصد کمک به توسعه اقتصادی کشور را ندارند.

تغییر کاربری "بنیان دیزل" به عنوان نخستین واحد صنعتی که اقدام به تغییر کاربری واحد صنعتی زده است، بی تردید شروع سلسله وار موج تغییر کاربری و از بین رفتن صنایع مادر صنعتی منطقه غرب خواهد بود.

در حالی که 10 سال از ابلاغ سیاست‌های کلی اصل 44 قانون اساسی توسط رهبر معظم انقلاب و آغاز خصوصی‌سازی در اقتصاد ایران می‌گذرد، نگاهی به کارنامه اجرای این اصل نشان می‌دهد که نحوه و روش بد اجرای این قانون طوری بوده که یک قانون خوب و موثر را به انحراف کشیده است. نگاهی به کارنامه 10 ساله اجرای سیاست های کلی اصل 44 نشان می دهد مجریان این اصل، روشی را در پیش گرفتند که منجر به انحراف این سیاست ها از اهداف اصلی خود شده و حتی باعث ضربه زدن به اقتصاد کشور شده است. یعنی یک قانون خوب تحت تاثیر اجرای بد از ریل اصلی خود خارج شده است.

هدف از اجرای اصل 44 قانون اساسی، شتاب بخشیدن به رشد اقتصادی ملی، گسترش مالکیت در سطح عموم مردم به منظور تامین عدالت اجتماعی، ارتقاء کارایی بنگاه های اقتصادی و بهره وری منابع مادی و انسانی و فناوری، افزایش رقابت پذیری و سهم بخش خصوصی و تعاونی در اقتصاد ملی و افزایش سطح عمومی اشتغال و کاستن از بار مالی و مدیریتی دولت در تصدی فعالیت های اقتصادی از جمله اهداف اصل 44 بود؛ آیا امروز واگذاری صنایع مادر صنعتی تبریز به چنین نتیجه ای منجر شده است؟

قصه پر درد واگذاری های غیر اصولی چندین سال است که به بُغضی سنگین در گلوی فعالان صنعتی و اقتصادی آذربایجانی تبدیل شده و خاطر نگران آن ها را آزار می دهد. ورود رسانه ها به مقوله هایی چون حفظ حیثیت صنعتی آذربایجان در کنار توجه به اصول زیست محیطی اگر چه برای برخی ها تجمیع بردار و قابل هضم نیست، ولی هستند رسانه هایی که بی توجه به تهدیدها و تحدیدها واقعیت را بیان می کنند و نه به دنبال فرصت سازی برای خود، بلکه به دنبال رشد، توسعه و بالندگی اقتصادی، سیاسی و فرهنگی آحاد ملت ایران هستند.

این روزها را بسیاری از فعالان و دلسوزان صنعت آذربایجان شرقی با نگرانی های عمیقی سپری می کنند؛  ما امید آن داریم سرمایه گذاران و مالکان واحدهای مادر صنعتی که دایه دار عنوان مقدس کارآفرینی هستند، با منطقی مبتنی بر اصول و به دور از اخذ مشاوره های کانالیزه، کاری را انجام بدهند که باری دیگر نام تبریز در برچیده شدن یکی  دیگر از چالش های موجود در کلان شهرها خوش بدرخشد و این گونه نباشد که زیرساخت های توسعه صنعتی استان با تصمیمات اشتباهی به جای نوسازی و توسعه، تخریب شده و موجب یاس جوانان و آینده سازان این مرز و بوم شود.

و باز هم خداوند شاهد و ناظر اعمال ماست، هر کس در هر جایی که هست باید برای اعتلای کشورش بکوشد و منافع ملی و دراز مدت را بر منافع شخصی و کوتاه مدت ارجح بداند. گاهی کارهایی انجام می شوند که ننگ آن تا ابد دامن گیر عاملان آن می شود...

* گزارش از محمد سهرابی

انتهای پیام/