خبرگزاری حوزه | شاید این سوال را از خودتان پرسیده باشید که چرا دنیای ما، دنیایی که باید پر از مهر و محبت باشد، مملوّ از ظلم و ستم است. انسان تا به کِی باید شاهد این همه بی عدالتی و تبعیض باشد؟
چرا باید عده ای به علت ظلمِ ظالمان در فقر مطلق به سر ببرند و حتی ساده ترین نیازهای زندگی شان را نتوانند برآورده کنند؟ چرا باید عده ای فقط به خاطر رنگ پوستشان مورد ظلم واقع شوند؟ چرا باید شاهد کودکانی باشیم که استخوان های بدنشان از گرسنگی نمایان شده؟ تا به کی باید شاهد ویران شدن خانه های مردم بی گناه، زیر بمباران جنگنده های نظامی باشیم؟ تا به کی باید شاهد پدران و مادرانی باشیم که کودکان بی گناه و به خون آغشته خویش را بر روی دستان خود حمل می کنند؟
به پشتوانه کدام شخص و کدامین امید، این مشکلات مرتفع می گردند؟ چه کسی قرار است پاسخ عاملان این همه جنایت و بی عدالتی را بدهد؟ در کدامین محکمه دنیایی، داد این مظلومان ستانده خواهد شد؟ و ده ها سؤال دیگر که ذهن هر انسان آزاده ای را به خود مشغول می کند.
اما سؤالات دیگری غیر از مسائل دنیوی نیز وجود دارند که می تواند ذهن یک انسان متفکر را متوجه خود کنند.
به عنوان مثال، داستان این زندگی چیست؟ ارتباط خدایی که عناصر این عالم عجیب و پیچیده را اینگونه منظم در کنار هم قرار داده و برای هر کدام از آنها وظیفه خاصی مشخص کرده با منِ انسان چگونه است؟ خلاصه اینکه نسبت به چگونگی هدایت خود و این ارتباط نمی توان غافل و بی توجه ماند.
این پرسش ها، پرسش هایی نیستند که بتوان به راحتی از کنار آنها عبور کرد؛ چرا که ما – به عنوان انسان – مزیّن به قوّه عقل هستیم. عقلی که ما را وادار به تفکر می کند و چقدر بد است اگر سرتاسر وجود انسان را لذت های شهوانی و حیوانی فرا بگیرد و مملکت وجودش از نور تعقّل و تفکر خالی و بی بهره بماند. چه خُسران بزرگ و عجیبی!!!
مطالب و سؤالات مطرح شده، می تواند انگیزه ای باشد تا ما را وادار به جستجو کند و به دنبال چیزی یا کسی بگردیم تا بتواند پاسخی باشد برای پرسش های ما و مرهمی باشد برای دردهای ما.
و این همان چیزی است که از آن به عنوان «امید» یاد می شود. امید به هدایت، امید به نجات، امید به آینده ای روشن.
امید و نجاتی که در قالب یک «منجی»، در قالب یک «هادی و راهنما» ظهور و بروز پیدا می کند. نجات دهنده و هدایت گری که در تمامی ادیان مژده آمدنش داده شده است.
یهودی، مسیحی، مسلمان، زرتشت، هندو، بودا و حتی بسیاری از کسانی که از هیچ دینی پیروی نمی کنند نیز امید به آمدن منجی را جزء اعتقاد لاینفک خویش می دانند. اعتقادی که به هنگام تنگناها و گرفتاری ها، مایه آرامش آنان و التیامی برای غصه ها و دردهای آنان است.
- مژده آمدن منجی در اسلام
در دین اسلام و در مذهب تشیّع نیز به وفور صحبت از آمدن اوست. کسی که می آید و زمینی که از ظلم و ستم پر شده را مملوّ از عدل و داد می کند. کسی که امید مستضعفان جهان و دشمن ظالمان و ستمگران خواهد بود. کسی که خدا با ظهورش، لطف خود را بر بندگان خویش کامل می گرداند؛ با این تفاوت که به اعتقاد شیعیان، منجی عالم بشریت، اکنون در میان مردم زندگی می کنند، بدون اینکه شناخته شوند، تا زمانی که خداوند متعال به ایشان اجازه معرفی و ظهور دهد. بنابراین به عقیده شیعیان، ظهور به معنای شناخته شدنِ منجی است.
این بحث ادامه دارد...