جوان آنلاین: تمام شد؛ ماجرای تحقیر فوتبال ایران در لیگ نخبگان آسیا به پایان رسید. حالا عده‌ای بنشینند و از حضور در مرحله حذفی این مسابقات برای خودشان ستاره بسازند و از شایستگی‌های فوتبال ایران حرف بزنند و عده‌ای هوادار ساده‌دل هم همصدا با آنها گلو پاره کنند و برای رقبا شاخ و شانه بکشند. 
 
تمام شد؛ یک هفته هیاهو، یک هفته خودبزرگ‌بینی و بزرگ‌نمایی از تیمی که یک فصل است که خوب نیست، در مقابل یک تیم قدرتمند که برخی تلاش می‌کردند آن را با وجود کریستیانو رونالدو و بقیه ستاره‌هایش کوچک جلوه دهند، تمام شد و ما در پایان این هفته پرسروصدا «له» شدیم. 
استقلال دوشنبه شب هیچ حرفی برای گفتن مقابل النصر نداشت، البته بسیار خوش‌شانس بود که گلری به نام سیدحسین حسینی اجازه نداد تعداد گل‌های النصر از عدد انگشتان یک دست بالاتر برود. درست مثل بازی رفت که یک‌تنه مقابل ۱۷ موقعیت گل النصر مقاومت کرد و گل نخورد. النصر در بازی برگشت ۲۱ موقعیت گل داشت که سه تای آن گل شد، شاید اگر همان ۱۷ موقعیت بازی رفت را به دست می‌آورد، سید می‌توانست استقلال را نجات دهد، ولی خب قرار نیست او همیشه بهترین بازیکن استقلال باشد و بقیه بی‌هدف در زمین بدوند و در آخر هم استقلال نبازد. استقلال خوش‌شانس بود که حسینی را داشت تا فقط سه گل بخورد و حذف شود. 
 
استقلال در بازی برگشت مقابل النصر چیزی در حد فاجعه بود و ما نمی‌دانیم که چرا گزارشگر بازی بیهوده سعی داشت به همه القا کند استقلال «چقدر خوب است!» نفهمیدیم از کدام شایستگی حرف می‌زد که با وجود این همه تحقیر همچنان «چیزی از آن کم نمی‌شود!»
 البته یک چیز مسلم است؛ با وجود این شکست و شکست‌های قبلی و تحقیر بین‌المللی فوتبال باشگاهی ایران قطعاً هیچ چیزی از سوء‌مدیریت‌ها، بی‌مسئولیتی‌ها و بیت‌المال‌خوری‌ها کم نخواهد شد. استقلال باخت، ولی خب مهم این است که آقایان یک سفر دورهمی را تجربه و صفایی برای خودشان کردند و حالا هم از تغییرات برای فصل بعد حرف می‌زنند، بدون اینکه نگران جایگاه‌شان باشند. بدون اینکه نگران باشند بابت وضعیت یکی از پرهوادارترین تیم‌های ایران، بدون اینکه کسی به آنها بگوید مسبب این فاجعه خود شما هستید و این شمایید که باید تغییر کنید. 
النصر دوشنبه شب با استقلال بازی کرد، درست مانند آن شبی که الهلال، پرسپولیس را بازیچه خود کرده بود. النصر با استقلال بازی می‌کرد وقتی زردپوشان النصر پشت محوطه جریمه استقلال به‌صورت ایستا به‌هم پاس می‌دادند و استقلالی‌ها جرئت نزدیک شدن به آنها را نداشتند، وقتی هواداران این تیم با طرح موزائیکی نوشتند «راه فراری برایتان نیست» و البته ما باز هم متوجه نشدیم که چرا گزارشگر بازی در لحظات اندکی که استقلال چشم بسته فقط سعی می‌کرد به محوطه جریمه النصر نزدیک شود و نمی‌توانست، باز هم با شور و هیجان دم از خلاقیت و حرکات بی‌نظیر استقلالی‌ها می‌زد!
 
استقلال هم حذف شد، آن هم به بدترین شکل ممکن. تیمی که حتی در لیگ خودمان هم خوب نیست و ما سعی داشتیم از آن یک ابرقدرت بسازیم، در‌حالی‌که استقلال سال‌هاست با آن تیم قدرتمند فاصله گرفته، تیمی که حتی با کادر ایرانی هم می‌توانست همین نتیجه را بگیرد و تازه شاید بهتر هم نتیجه می‌گرفت. راستی اگر کسی متوجه شد بوژوویچ چگونه سر از نیمکت آبی‌های تهران درآورد، به ما هم بگوید، مردی که با گذشت نزدیک به یک ماه از حضور در استقلال هنوز هم نمی‌داند دنبال چیست. خودش هم حالا شاید به این نتیجه رسیده باشد که اشتباهی اینجا را انتخاب کرده است. استقلال مقابل النصر حرفی برای گفتن نداشت و دربازی رفت هم همین بود، ولی تعصب بی جا نگذاشت کسی متوجه شود نتیجه صفر‌– صفر در تهران و مقابل هواداران، یعنی شکست در ریاض. 
 
داستان ما و لیگ نخبگان تمام شد و از فوتبال باشگاهی ایران ویرانه‌ای بیش به‌جا نماند، نوع بازی استقلال و پرسپولیس در این مسابقات ثابت کرد که با این روند فوتبال ایران جایی در بین نخبگان آسیا ندارد. جالب است آنها که یک هفته از استقلال ابرقدرت ساخته بودند بلافاصله بعد از بازی گفتند استقلال را بازیکنان معمولی پر کرده‌اند و با این بازیکنان نمی‌توان مقابل رونالدو، مانه، دوران و بروزوویچ ایستادگی کرد. 
واقعیت فوتبال ایران همین است، فوتبالی که کم‌کم در حال فاصله گرفتن از سطح اول فوتبال باشگاهی قاره است. چه خوشمان بیاید، چه نیاید این واقعیت را بازی‌های لیگ نخبگان به رخ‌مان کشیدند. حالا می‌توانیم آن را بپذیریم و تلاش کنیم که خودمان را به سطح رقبا برسانیم یا اینکه مثل همیشه در باد نتیجه‌گیری‌های مقطعی و کم‌ارزش بخوابیم و فکر کنیم همچنان قدرتمند هستیم.