هاآرتص از غیبت «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی در مراسم سالروز هولوکاست ابراز تأسف کرد زیرا رژیم صهیونیستی منحوس شده و خود نتانیاهو از سوی دادگاه کیفری بین‌المللی به اتهام ارتکاب جنایات جنگی تحت تعقیب است.

در مقاله نخست، پروفسور بازنشسته «یوئیل الیزور» به عنوان یک روانشناس، وضعیت روحی روانی نیروهای ارتش اشغالگر در جنگ غزه را تشریح کرد و گفت از کشتار جمعی در غزه و تأثیر این وحشیگری بر سلامت روان سربازانی که به دلیل لفاظی‌های تحریک‌آمیز کابینه و تضعیف عدالت مدنی و نظامی در معرض خطر هستند، دچار وحشت شده است.

نویسنده در این مقاله بر اساس تحقیقی که «نوفار ایشای» افسر رفاه اجتماعی در جریان انتفاضه اول انجام داد و بعداً در سال ۱۳۹۱ منتشر شد، پنج گروه از سربازان را بر اساس ویژگی‌های شخصیتی طبقه‌بندی کرد.

گروه اول متشکل از سربازان سرسخت که برخی از آن‌ها قبل از سربازی، خشونت را نوعی قدرت و مردانگی می‌دانند و قدرتی که ارتش در اختیارشان قرار داره، آن‌ها را مست کرده است. الیزور می‌گوید: «این (قدرت) مثل یک ماده مخدر است، شما احساس می‌کنید که شما قانون هستید، شما قانون را وضع می‌کنید و به محض ورود به غزه، خدا می‌شوید».

گروه دوم از این سربازان، گروه کوچکی هستند که ایدئولوژی خشونت‌آمیزی دارند و با خشونت موافقند اما در اقدامات خشونت‌آمیز مشارکتی ندارند. آن‌ها به برتری یهود ایمان دارند و از عرب‌ها به شدت انتقاد می‌کنند.

گروه سوم فساد را قبول ندارند و با نفوذ گروه‌های ظالم و ایدئولوژیک بر فرهنگ لشکر مخالفت می‌کنند، اما در ادامه از سوی فرماندهان تندخو ترسانده می‌شوند و موضع اخلاقی می‌گیرند و آسیب‌های اخلاقی و اقدامات غیر قابل قبول را به فرمانده لشکر گزارش می‌کنند.

گروه چهارم، بزرگ و متشکل از سربازانی است که هیچ استعدادی برای خشونت ندارند، اما رفتارشان به شدت تحت تاثیر مدل‌های افسران جوان و استانداردهای لشکر است.

گروه پنجم هم بزرگ است و شامل سربازانی می‌شود که معیارهای نظامی را رعایت می‌کنند و مرتکب آسیب‌های اخلاقی نمی‌شوند. آن‌ها موقعیت‌های تهدید کننده زندگی را به شکل متعادل و قانونی پاسخ می‌دهند و آسیب‌های اخلاقی را به فرماندهان خود گزارش نمی‌کنند.

الیزور با اشاره به این ویژگی‌های شخصیتی اظهار داشت که شواهد زیادی از جنایات جنگی در جنگ کنونی در غزه وجود دارد که «لی مردخای» تاریخ‌نگار صهیونیستی این داده‌ها را با استناد به گزارش‌های نهادهای معتبر مانند سازمان ملل، گزارش‌های رسانه‌های بزرگ، عکس‌ها و فیلم ها در رسانه‌های اجتماعی، به طور مرتب جمع آوری، طبقه بندی و به روز رسانی کرده است.

 

نمونه کوچک وحشیگری

در این زمینه، مردخای می‌گوید تیراندازی به غیرنظامیانی که پرچم سفید بالا بردند، بدرفتاری با اسیران فلسطینی و اجساد، آتش زدن منازل بدون اخذ موافقت قانون، تخریب انتقام‌جویانه‌ اموال و غارت آن‌ها مستند شده است.

نویسنده مقاله از مداحی‌های صورت گرفته در مراسم تشییع جنازه یک افسر ذخیره که در لبنان کشته شد، ابراز تعجب کرد چراکه یکی حاضران در این مراسم گفت او یک فلسطینی را به همراه کودکانش که در حال برداشت زیتون بودند، به شهادت رساند. یکی از هم‌رزمان این سرباز هم نقل کرد که با آتش زدن یک خانه، چقدر روحیه سربازان مستقر در غزه را بالا برد و هم‌رزمانش متعهد شدند که به آتش‌سوزی و انتقام جویی در غزه، لبنان و کرانه باختری ادامه دهند.

زندان «سدی تیمان» هم برای الیزور نمونه کوچک دیگری از وحشیگری در جنگ غزه است که با گزارش‌های یک پزشک از نشانه‌های سوء استفاده جنسی از یک بازداشتی، گزارش‌های رسانه‌ای از ۲۶ بازجویی درباره فوت بازداشتی‌ها در این زندان بدنام شده است. همچنین شهادت فلسطینی‌های آزاد شده که توسط سازمان حقوق بشری غیردولتی رژیم صهیونیستی «بتسلیم» جمع‌آوری شده، بیانگر خشونت شدید، خودسرانه، مکرر همراه با تحقیر و گرسنگی دادن‌های عامدانه و دیگر اقدامات خشونت‌آمیز در این زندان است.

 

انتقام و ادبیات منزجر کننده

در این فضای انتقام، نویسنده مقاله سخنان ژنرال ذخیره «یعقوب عمیدرور» را یادآوری کرده است که گفته بود: «جنگ بی‌رحم است، اما سوال اصلی این است که چگونه قساوت را بر کسانی که می‌خواهند به ما آسیب برسانند، متمرکز کنیم و نه کسانی که اتفاقی در این منطقه هستند».

در این زمینه الیزور می‌گوید لفاظی‌های انتقام‌جویانه‌ای که کابینه رژیم صهیونیستی در پیش گرفته و به دلیل تضعیف عامدانه سیستم عدالت، منجر به انتقام گیری افراطی و کشتار جمعی غیرنظامیان غزه شده است. همچنین این لفاظی‌ها موجب شده سربازان بی‌رحم و خشن، جنایاتی را مرتکب شوند و بر دیگر نیروها نفوذ پیدا کنند و آن دسته از نیروهایی که خواستار فساد نیستند، به حاشیه برانند.

الیزور ادامه می‌دهد: در این شرایط سخت، حفظ ارزش‌های مندرج در منشور اخلاقی ارتش بر عهده فرماندهی ارشد است و ما شهروندانی که فرزندان، همسران و نوه‌های خود را به خدمت سربازی می فرستیم. باید راه‌هایی برای مقاومت و سخن گفتن به منظور حفظ حد و حدود بی‌رحمی جنگ و حفظ قوانین اخلاقی خود، محافظت از سربازان در برابر آسیب‌های اخلاقی و پیامدهای درازمدت آن پیدا کنیم.

 

آشویتس، غزه و لاهه

در مقاله دوم، «گدعون لوی» متاسف است که نتانیاهو به دلیل ترس از اینکه ممکن است بر اساس حکم بازداشت صادر شده از سوی دادگاه لاهه دستگیر شود، ماه آینده برای شرکت در مراسم اصلی هشتادمین سالگرد آزادسازی اردوگاه مرگ آشویتس، به لهستان سفر نخواهد کرد.

نویسنده این موضوع را طنز تلخی دانسته که از بین همه شخصیت‌ها و کشورها، تنها نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به دلیل تهدید قوانین بین‌المللی که بر سرش سایه افکنده، نمی‌تواند در مراسم یادبود حضور داشته باشد و آن وقت صدراعظم آلمان در این مراسم خواهد بود!

۸۰ سال پیش، زمانی که آشویتس آزاد شد، به یهودیان اجازه داده شد بین ۲ گزینه «یهودیان هرگز با خطر مشابهی روبرو نخواهند شد» و «هیچ‌کس در جهان هرگز با خطر مشابهی مواجه نخواهد شد»، یکی را انتخاب کنند که رژیم صهیونیستی گزینه اول را انتخاب کرد اما با یک افزوده مرگبار اینکه پس از آشویتس، یهودیان مجاز به انجام هر کاری هستند.

به گفته نویسنده مقاله، رژیم صهیونیستی این دکترین را سال گذشته در غزه به کار برد و شاید فرار نخست‌وزیر از مراسم آشویتس بارزترین نمونه از این حقیقت باشد و این واقعیت که آشویتس در سراسر جهان اولین جایی است که نتانیاهو از رفتن به آنجا می‌ترسد، جایی که نمادگرایی و همچنین عدالت تاریخی را فریاد می‌زند.

 

زمزمه‌ها و طنین هولوکاست

به نوشته این نویسنده، اگرچه مسافت میان آشویتس و غزه با توقف در لاهه، همچنان بسیار زیاد است اما مقایسه میان آن ۲ دیگر مضحک به نظر نمی‌رسد؛ زمانی که یک خط مرگ خیالی در غزه اشغالی وجود دارد و همه کسانی که از آن عبور می‌کنند، حتی اگر یک کودک گرسنه یا یک معلول باشد، محکوم به مرگ هستند، خاطرات هولوکاست شروع به زمزمه کردن می‌کند و زمانی که پاکسازی قومی در شمال غزه با نشانه‌های واضح نسل‌کشی در سراسر این باریکه انجام می‌شود، خاطره هولوکاست طنین‌انداز می‌شود.

هفت اکتبر ۲۰۲۳ به عنوان یک نقطه عطف سرنوشت‌ساز مشابه جنگ ۱۹۶۷ خودنمایی می‌کند؛ جنگی که در آن رژیم صهیونیستی فروتنی و امروز انسانیت خود را از دست داده و در هر ۲ مورد آسیب های جبران ناپذیری صورت گرفته است.

نویسنده مقاله در پایان نتیجه گرفته است که باید در مناسبت تاریخی آشویتس تامل کرد و اهمیت آن را درک کرد، زیرا در جشن هشتادمین سالگرد آزادی آشویتس، رهبران جهان در سکوت با آخرین بازماندگان همراه خواهند بود و جایگاه نخست وزیر رژیم صهیونیستی، رژیمی که از خاکستر هولوکاست برخاسته خالی خواهد ماند زیرا نتانیاهو از سوی لاهه تحت تعقیب است.