به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام حاج سید احمد فهری، در احوالات معنوی مرحوم آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی، ذیل مقدمۀ کتاب شریف رسالۀ لقاء اللّه از مرحوم حجة الاسلام یزدی اینطور نقل می‌کند:

در بیرونی، مرحوم میرزای ملکی می‌نشست:

«آن مرحوم شب‌ها که برای تهجد برمی‌خاست، مدتی در رخت‌خواب، ضمن اجرای آداب برخاستن از خواب، از قبیل سجده و دعا، گریه می‌کرد.

سپس به‌ صحن منزل می‌آمد و به اطراف آسمان نگاه می‌کرد و آیات «إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لَآیَاتٍ لِأُولِی الْأَلْبَابِ»، از آیات سوره آل عمران را می‌خواند.

سر به دیوار می‌گذاشت و مدتی گریه می‌کرد.

آن‌گاه برای وضو گرفتن آماده می‌شد.

و در کنار حوض می‌نشست و مدتی گریه می‌کرد

و پس از وضو ساختن چون به مصلایش می‌رسید و مشغول تهجد می‌شد، دیگر حالش خیلی منقلب می‌شد.

ایشان گریه‌های طولانی در نمازها و مخصوصا قنوت‌ها داشته.

تا آنجا که بعضی ایشان را جزء بکائین عصر به شمار آورده‌اند».

منبع: أسرار الصلاة (ملکی تبریزی)، ص ۶.