مشاهدات دانشمندان چهار مرحله اصلی در فرآیند خیار پاشیدنی را آشکار کرد: ابتدا، چندین هفته پیش از انتشار بذرها، میوه‌ها با مایع لزج و غلیظی پر می‌شوند. وقتی فقط چند روز به زمان پرتاب باقی می‌ماند، مقداری مایع در ساقه پخش می‌شوند و باعث می‌شود ساقه بلندتر، ضخیم‌تر و سفت‌تر شود. این مرحله زاویه گیاه را از نزدیک عمودی به حدود ۴۵ درجه تغییر می‌دهد که زاویه ایده‌آلی برای پرتاب است.

وقتی سرانجام روز پرتاب فرا می‌رسد، نوک ساقه با حرکتی سریع از میوه جدا می‌شود و باعث می‌شود میوه به سرعت در جهت مخالف بچرخد. این مرحله به‌ویژه شگفت‌انگیز است، زیرا به‌نظر می‌رسد خیار آب‌پران تنها گونه در دنیای گیاهان است که چنین کاری انجام می‌دهد. درنهایت، بذرها به هوا پرتاب می‌شوند و اولین بذرهایی که پرتاب می‌شوند، دورترین مسافت را طی می‌کنند. وقتی کار پرتاب بذرها تمام می‌شود، بذرها در فاصله ۲ تا ۱۰ متر از گیاه مادر و در ناحیه‌ای به شکل حلقه پراکنده می‌شوند.

خیار آب پران از زمان فیلسیوف و نویسنده رومی پلینی بزرگ (۲۳/۲۴ میلادی – ۷۹ میلادی) مورد مطالعه قرار گرفته است. او در مورد گیاه مذکور نوشته بود: «مگر اینکه خیار پیش از زمان رسیدن بریده شود، وگرنه بذرهای آن پرتاب می‌شود و حتی ممکن است به چشم‌ها آسیب برساند.»

خیار آب پران امروزه به قدری گسترش یافته که در بسیاری از مناطق به عنوان علف هرز شناخته می‌شود و ویژگی خاص آن در پرتاب بذرها توانایی چشمگیری است که نباید دست کم گرفته شود.

مطالعه در مجله‌ی PNAS منتشر شده است.