دیابت و بیماری کلیوی ارتباطی نزدیکی با هم دارند و ابتلا به یکی ممکن است دیگری را تشدید کند؛ علاوه بر این، کارشناسان تأکید می‌کنند مدیریت این بیماری‌ها در صورت ابتلای فرد به هر دوی آن‌ها دشوارتر است.

دکتر موهیت خیربات (Khirbat Mohit)، متخصص بیماری‌های کلیه بیمارستان سی‌کِی بیرلا در شهر گورگان هند اظهار کرد: دیابت به‌ویژه نوع یک و دو، یکی از علل اصلی بیماری مزمن کلیه (CKD) است. قند خون بالای ناشی از ابتلا به دیابت، به‌تدریج شریان‌های کلیه را تخریب و حذف مواد زائد از خون را برای اندام‌ها دشوار می‌کند.

وی افزود: اگر نفروپاتی دیابتی (بیماری کلیوی دیابتی) درمان نشود، احتمالاً در نهایت به نارسایی کلیه منجر می‌شود.

خیربات خاطرنشان کرد: بیماری کلیوی بر توانایی بدن برای کنترل انسولین و قند خون تأثیر می‌گذارد، که مدیریت دیابت را دشوارتر می‌کند. عملکرد طبیعی کلیه به کنترل سطح انسولین خون کمک می‌کند؛ اما در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیوی، سطح انسولین خون افزایش می‌یابد. هیپوگلیسمی مکرر (اُفت قند خون) ممکن است در نتیجه این امر ایجاد شود و مدیریت دیابت را دشوارتر کند.

علاوه بر این، فشار خون، یکی دیگر از عوامل خطر برای تشدید مشکلات مرتبط با دیابت از جمله بیماری قلبی است که معمولاً در اثر بیماری کلیوی ایجاد می‌شود.

خیربات گفت: احتباس مایعات و اختلالات الکترولیت ناشی از بیماری کلیوی، حفظ سطح قند خون پایدار را چالش‌برانگیز می‌کند. کلیه‌ها به طور کامل قادر به پردازش و حذف داروها نیستند؛ به همین دلیل احتمال بروز عوارض جانبی بیشتر است؛ در نتیجه، ممکن است لازم باشد داروهای مورد استفاده برای مدیریت دیابت نیز تغییر یابند.

علاوه بر این، بیماری کلیوی باعث بی‌تعادلی الکترولیت‌ها و احتباس مایعات می‌شود و حفظ سطح قند خون ثابت را دشوار می‌کند. به گفته خیربات، ممکن است داروهای مورد استفاده برای مدیریت دیابت نیز نیاز به تنظیم داشته باشند؛ زیرا توانایی کلیه‌ها برای پردازش و دفع داروها کاهش می‌یابد و خطر بروز عوارض جانبی را افزایش می‌دهد.

این متخصص بیماری‌های کلیه گفت: تعامل میان بیماری کلیوی و دیابت چرخه‌ای معیوب را تشکیل می‌دهد و کنترل دقیق قند خون، فشار خون و عملکرد کلیه را در افراد مبتلا به هر دو بیماری، برای جلوگیری از وخامت بیشتر این بیماری‌ها ضروری می‌کند.