روزنامه اعتماد گزارشی از وضعیت زندگی در جزیره ابوموسی دارد.
به گزارش اعتماد، در بخش‌هایی از این گزارش می‌خوانید:
برای سفر به بوموسی راه‌های مختلفی وجود دارد که همه آنها یک وجه مشترک دارند: بدون هماهنگی با دولت یا نظامیان، سفر به این جزیره برای غیر ساکنان ممکن نیست. چه از راه هوایی و چه با شناور، هر بازدیدکننده‌ای باید از فرمانداری بندر لنگه یا فرمانداری بوموسی درخواست کند تا مجوز ورود به جزیره برای وی صادر شود. نظامیان مستقر در جزیره هم سیستم هماهنگی خود را دارند و از این رو ورود گردشگر و بازدیدکننده با هر قصدی به جزیره بوموسی به راحتی ممکن نیست. کسی درباره علت این محدودیت واضح حرف نمی‌زند اما ناگفته مشخص است که ماهیت نظامی این جزیره بر بقیه دلایل زیست و بازدید در آن می‌چربد.
ساکنان جزیره بوموسی به دو گروه تقسیم می‌شوند، ایرانی‌ها و اماراتی‌ها. براساس آنچه در خلال تثبیت حاکمیت ایران بر این جزیره معین شده است، تعدادی از ساکنان جزیره که در بخشی مجزا و کوچک از لحاظ جغرافیایی زندگی می‌کنند، تابعیت امارات را دارند. در این سفر دیدار و گفت‌وگو با آنها به دلایل مختلف ممکن نشد و اساسا اماراتی‌های جزیره از ایرانی‌ها جدا هستند و به گفته صیادان، فقط در اسکله مشترک و یک فروشگاه کوچک در نزدیکی اسکله، دیدار بین ساکنان ممکن است. روایت‌های مختلفی درباره تابعان اماراتی ساکن بوموسی گفته می‌شود، از جمله اینکه از دولت امارات حقوق می‌گیرند و حق ساخت و ساز و گسترش منطقه زندگی را ندارند. به گفته نظامیان حاضر در جزیره، امارات هیچ گونه حضور نظامی در بوموسی ندارد و همه اتباع آن در جزیره باید کارت خاصی که از سوی دولت ایران صادر شده است را داشته باشند.
به سبب دور بودن جزیره از ساحل، تأمین آب و برق بوموسی به‌طور محلی انجام می‌شود. آب توسط یک آب‌شیرین‌کن بزرگ تأمین می‌شود و برق نیز از دیزل ژنراتور جزیره می‌آید و هزینه‌ای برای آنها از مردم دریافت نمی‌شود زیرا اکثرا در خانه‌های سازمانی زندگی می‌کنند و برای بقیه اهالی نیز دولت متقبل هزینه شده است. از سوی دیگر مشکل تردد به جزیره سبب شده است تا ورود کالا به جزیره با کندی صورت گیرد و هزینه حمل و نقل نیز به آن اضافه شود، به‌طوری که مواد اولیه غذایی مانند گوشت و مرغ و سبزیجات و میوه به‌طور دوره‌ای در جزیره نایاب می‌شود.
به گفته یکی از اهالی گاهی اوقات قیمت میوه و سبزیجات در بوموسی به دو برابر قیمت آنها در بندر لنگه می‌رسد. این موضوع بر دیگر نیازهای اهالی جزیره هم صدق می‌کند و اگر کسی کالایی را اینترنتی خریداری کند، در شرایط بین ۱۵ تا ۲۰ روز باید منتظر بماند تا به دستش برسد.
مهم‌ترین مشکلی که همه ساکنان جزیره را تقریبا به‌طور یکسان آزار می‌دهد، تردد به خاک اصلی ایران است. تا سال ۱۳۹۶ به گفته اهالی، پروازهای روزانه به بوموسی برقرار بوده و هر روز یک پرواز به اینجا وجود داشته که اهالی را به صورت رایگان جابه‌جا می‌کرده اما به تدریج و با فرسوده و از ناوگان خارج شدن هواپیماها، پروازها آب رفته و اکنون به هفته‌ای یک پرواز با روز نامشخص رسیده است. وسیله رفت و آمد دیگر اهالی جزیره شناورهای دولتی و نظامی است که در سال‌های گذشته به‌طور متناوب و در هفته چند بار به جزیره رفت و آمد می‌کردند اما به مرور زمان از تردد شناورها نیز کاسته شده و اکنون حمل و نقل با شناور به عهده دو شناور نظامی قرار دارد و در‌واقع نیروی دریایی سپاه بار اصلی تردد اهالی را نیز به دوش می‌کشد. مشکل آنجایی ظاهر می‌شود که دریا توفانی شود. در نیمه دوم سال، این تردد کم و با فاصله دچار وقفه‌های چند هفته‌ای می‌شود و اهالی چه نظامی چه دولتی و چه مردم عادی، برای روزهای متوالی در جزیره حبس می‌شوند. نه جنسی وارد می‌شود و نه کسی خارج می‌شود.
در بوموسی خبری از روزنامه نیست و سینمایی وجود ندارد. تفریح اصلی اهالی جزیره به ساحل رفتن و به دریا نگاه کردن است. کاری که از نظر مردم مرکزنشین شاید زیبا و رویایی جلوه کند، اما بعد از چندی تکراری می‌شود. به همین دلیل جوانان جزیره تلاش می‌کنند تا پس از رسیدن به دوران استقلال، برای کار یا تحصیل از جزیره بروند، زیرا نه تفریحی دارند و نه آینده کاری مشخصی در انتظار آنان است.