آنکارا/ خبرگزاری آناتولی

فخرالدین آلتون، رئیس دفتر ارتباطات ریاست جمهوری ترکیه در پیامی در حساب تویيتر خود با اشاره به فرا رسیدن بیست و هفتمین سالگرد نسل‌کشی سربرنیتسا در شرق بوسنی و هرزگوین یاد قربانیان آن را گرامی داشت.

وی در پیام خود اظهار داشت: داغ نسل کشی سربرنیتسا، به عنوان یکی از اسناد شرم آور دنیای مدرن، هنوز تازه است. ترکیه همچنان در کنار مردم بوسنی بوده و برای صلح و امنیت جغرافیای بالکان هر اقدامی که لازم باشد انجام خواهد داد.

آلتون همچنین ویدیویی را در مورد نسل کشی سربرنیتسا و کشتار مردم در سال 1995 به اشتراک گذاشت.

در این ویدئو تاکید می‌شود که درخواست‌ها از نیروهای حافظ صلح سازمان ملل برای توقف نسل‌کشی در قلب اروپا، جلوگیری از پیشروی نیروهای صرب و برقراری صلح موثر هیچ پاسخی نیافته و سربازان صرب با سوءاستفاده از سکوت افکار عمومی جهان بر خشونت‌های خود افزوده و این نسل‌کشی را رقم زدند.

- نسل‌کشی چگونه آغاز شد؟

غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صرب‌ها به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ در 11 ژوئیه 1995، درحالی به نیروهای هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آورده بودند که توسط سربازان هلند به صرب‌ها تحویل داده شدند.

ملادیچ در اظهارات خود در آستانه عید صربها گفته بود که این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم. در نهایت زمان آن فرا رسید که از ترک‌ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می‌شود) در این سرزمین انتقام بگیریم.

ملادیچ به دلیل کشتار بیش از 8 هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در 11 جولای 1995 از سوی دادگاه بین‌المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد.

در این کشتار بیش از 8 هزار و 372 بوسنیایی کشته شدند، بسیاری از زنان و کودکان از خانه‌هایشان آواره شدند.

- مسیر مرگ

در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از جمعیت مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی در مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می‌گریزند.

اما هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل‌عام‌های گسترده‌ای که در آن رخ داده، در میان مردم به نام « مسیر مرگ» شناخته می‌شود، راهی که هزاران نفر اسیر دام سربازان صربستانی شده و جان خود را از دست دادند.

مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می‌یابند اما سربازان صربستانی که برای بازرسی به آنجا می‌روند خودسرانه اقدام به بازداشت برخی از مردان می‌کنند.

روز بعد سربازان صربستانی که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که مشغول سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا کرده و به قتل رساندند، سپس در گورهای دسته جمعی دفن کردند. این در حالیست که زنان و کودکان این قربانیان سال‌‌ها دور از خانه‌های خود در تبعید به سر بردند.