صاحب‌خبر - یادنامه احسان محمدی سال 98 به سیاه‌چاله‌ای شبیه است که هر چه می‌بلعد سیر نمی‌شود، پر نمی‌شود. بغض را با بغض می‌شکنیم، اشک را با اشک از صورت پاک می‌‌کنیم و به قول استاد ابتهاج: «تشنه خون زمین است فلک، وین مه نو/ کهنه داسی‌ست که بس کشته درود ‌ای ساقی!» سالی به این شومی، به این سیاهی را به خاطر نمی‌آورم. سالی که پنجه خنیاگر از تار و طبیب از بیمار می‌ترسد. سالی که حتی از دفن عزیزان‌مان هم عاجزیم. سالی که فقط آرزو می‌کنیم برود، تمام شود... الهی برنگردد. سیامند رحمان هم رفت. خبر مثل یکباره ستاره شدنش عجیب بود. درست مثل اسم متفاوتش. سیامند یا آنطور که رسم‌الخط کردی می‌نویسند: «سیامه ند»، برگرفته از افسانه کردی «خَج و سیامند». سیامند عاشق خَج (خدیجه) می‌شود و در راه این عشق هر دو جان می‌سپارند و حالا در اسفند سیاه 98 سیامند هم جان سپرد. جهان‌پهلوان اشنویه‌ای که فقط طلا درو می‌کرد در 31 سالگی، افسانه شد. وزنه‌برداری که روی ویلچر می‌نشست اما فولاد توی دست‌هایش موم بود. قهرمان پارالمپیک لندن ۲۰۱۲، قهرمان پارالمپیک ریو ۲۰۱۶، دارنده پنج طلا و یک نقره جهان. برنده سه نشان زرین از بازی‌های پاراآسیایی گوانگ‌ژو ۲۰۱۰، اینچئون ۲۰۱۴ و جاکارتا ۲۰۱۸‌... چه شتابی داشت روزگار برای اینکه او را از کف دست ایران بدزدد؟ عصر تلخی است، عصر یکشنبه 11 اسفند 1398. در خانه بست نشسته‌ام. قرنطینه. مثل عموم مردم ایران. ما که یک عمر دست هم را گرفتیم و در اندوه شانه دادیم به شانه هم، حالا دست‌های‌مان را پنهان می‌کنیم، از هم می‌گریزیم... چه زمستان سیاهی است زمستان امسال. اگر فرهاد بود حالا حتماً چیز دیگری می‌خواند. «بوی عیدی، بوی توپ، بوی کاغذ رنگی/ بوی تند ماهی دودی وسط سفره نو/ بوی یاس جانماز ترمه مادربزرگ/ با اینا زمستونو سر می‌کنم / با اینا خستگیمو در می‌کنم...» نه ما این روزها لابه‌لای آوار خبرهای کرونا و توصیه‌های بهداشتی و بوی دل‌آزار شوینده‌ها و الکل توی خانه‌ها، خستگی در نمی‌کنیم... خودمان را داریم دود می‌کنیم... داریم تمام می‌شویم از این همه رنج. از این همه چشم انتظاری برای بهاری که باید بیاید و نمی‌آید... دلم می‌خواهد از امید بنویسم، از اینکه این نیز بگذرد، از اینکه بار دگر روزگار چون شکر آید، از اینکه ایران ‌ای سرای امید... اگرچه دل‌ها پرخون است... ولی راستش را بخواهید نه من جان نوشتن دارم و نه شما حوصله‌اش را... بس که شستیم به خوناب جگر جامه جان نه ازو تار بجا ماند و نه پود ‌ای ساقی! سیامند از اول افسانه بود، حالا هم افسانه شد... بدرود پهلوان خجالتی. با جای خالی لبخندهای بزرگت چه کنیم؟ سیامند رحمان قهرمان نامی پاراوزنه برداری درگذشت خداحافظ پهلوان سیامند رحمان، رکورددار پاراوزنه برداری پارالمپیک و قهرمان دو دوره پارالمپیک و پنج دوره جهان با ایست قلبی دار فانی را وداع گفت. در بین خبرهای بد این روزها که کم هم نیست با اختلاف این بدترین خبر ممکن بود که دیشب ایران را فرا گرفت. سیامند رحمان ۳۲ ساله و اهل شهرستان اشنویه در استان آذربایجان غربی بود با کلی مدال و افتخار اما به یکباره به دلیل ایست قلبی جان خود را از دست داد. سیامند رحمان رکورددار رشته پاراوزنه برداری جانبازان و معلولان جهان و پارالمپیک است و این روزها تمرینات خود را در اشنویه و زیر نظر مربی خود و همچنین طبق برنامه کادر فنی پیگیری می‌کرد . در کارنامه پرافتخار سیامند، سابقه قهرمانی در پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو و همچنین ۵ مدال طلا و یک نقره جهان می‌درخشد. او علاوه بر این سه نشان طلای بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۰ گواگژو، ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا را هم کسب کرده است. رحمان با بلند کردن وزنه ۳۱۰ کیلوگرم در سال ۲۰۱۶ رکورددار وزن ۱۰۷+ کیلوگرم جهان است و شاید برای سالیان سال رکوردش در این وزن جاودانه بماند. ایران ورزشی درگذشت این قهرمان و پهلوان نامی و دوست‌داشتنی ورزش پارالمپیک را به خانواده‌اش تسلیت می‌گوید.∎​