گروه بین‌الملل-رجانیوز: تصمیم آمریکا در به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی، احساسات بسیاری از ملت‌های اسلامی را برانگیخت و این خود مقدمه‌ای شد تا تحرکاتی در سازمان ملل متحد برای محکوم کردن این تصمیم شکل بگیرد. اولین اقدام قطعنامه پیشنهادی مصر در شورای امنیت بود که با وتوی آمریکا ناکام ماند! حرکت بعدی قطعنامه مجمع‌عمومی بود که با وجود تهدیدهای نماینده آمریکا در سازمان ملل به تصویب رسید. پس از تصویب این قطعنامه، نیکی هیلی گفت که کشورهایی که رای منفی به آن دادند را فراموش نخواهد کرد و برای آنان تدارک میهمانی دید تا قدردان همراهی آنان با ایالات متحده باشد.
به گزارش
رجانیوز برخی معقتدند که تصویب قطعنامه حمایتی از قدس در مجمع عمومی و برخلاف خواست ایالات متحده به معنی انزوا آمریکا و پاسخ منفی دنیا به سلطه‌طلبی این کشور است اما در پس پرده اتفاقاتی رخ داده که به نوعی این ماجرا را کم‌رنگ می‌کند. الی لیک نویسنده حوزه سیاست خارجی پایگاه بلومبرگ در یادداشتی تحت عنوان
" آمریکا یک آخر هفته خیلی خوب در سازمان ملل داشته است " به توضیح برخی از پیروزی‌های پنهان دیپلماتیک نیکی هیلی و ترامپ می‌پردازد و معتقد است که اخبار مطرح شده درباره قطعنامه مجمع عمومی خبرهای واقعی را مخفی می‌نماید.
لیک به سه مورد از این پیروزها اشاره می‌کند که اولین آن مربوط به تصویب قطعنامه شورای امنیت علیه کره شمالی است که نویسنده رای 100 درصدی اعضا و همراهی چین و روسیه به عنوان متحدان و همپیمانان تجاری کره شمالی را یک شاهکار می‌خواند. این قطعنامه با وضع تحریم‌های جدید، کاهش صادرات فروش نفت به پیونگ‌یانگ را تجویز می‌کند و از کشورها می‌خواهد تا کارگران کره شمالی را از قلمرو خود اخراج کنند.
دومین مسئله مورد اشاره نویسنده مربوط به تصویب قطعنامه 2396 شورای امنیت است که در آن تمامی اعضا خواهان نظارت بیشتر بر روی جنگجویان حاضر در جنگ سوریه می‌شوند و همکاری بیشتر اعضا را مطالبه می‌کند.
اما الی لیک سومین پیروزی دیپلماتیک آمریکا را درباره ایران می‌داند و آن را پیروزی شخص نیکی هیلی تلقی می‌کند. نویسنده به واکنش سخنگوی دولت آلمان درباره گزارش اخیر سازمان ملل پیرامون اجرای توافق هسته‌ای توسط ایران می‌پردازد که استیفن سایبرت آن را نقض قطعنامه سازمان ملل توسط ایران ارزیابی می‌کند چرا که از نظر وی ایران در موشک‌های شلیک شده حوثی‌ها علیه عربستان سعودی نقش ایفا کرده است. این مسئله از آن‌جایی مهم است که به معنای همراهی آلمان با آمریکا در متهم کردن ایران به نقض قطعنامه‌های شورای امنیت است؛ در حالی که پیش‌تر این کشور اروپایی با اقدام ترامپ در اعلام عدم پایبندی ایران به برجام مخالفت کرده بود.
همه این عوامل دست به دست هم می‌دهد تا نویسنده انزوای آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل را سمبلیک بداند.
هرچند که موارد مطرح شده الی لیک بطور کامل مورد تائید نیست اما بنظر می‌رسد که نباید از تصویب قطعنامه مجمع عمومی آنقدر ذوق زده شد تا از اقدامات پنهانی و پشت‌پرده آمریکا غافل شویم.