بهگزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، پس از آتشسوزیهای سهمگین جنگلهای قرهداغ، مدیر مجتمع مس سونگون وعده احیا میدهد؛ وعدهای که در سایه سالها انتقاد از آلایندگی، عدم شفافیت در مسئولیت اجتماعی و غیربومیسازی این مجموعه با پرسشهای جدی روبهروست.
آتشسوزی گسترده و خسارتبار جنگلهای قرهداغ را هنوز افکار عمومی فراموش نکرده است؛ زخمی بزرگ بر پیکره زیستبوم آذربایجان که مردم و فعالان محیط زیست، در همان روزهای بحرانی، چشمانتظار ورود فوری و مؤثر نهادهایی چون مجتمع مس سونگون بودند. اما این حضور، آنگونه که انتظار میرفت، دیده نشد.
مجتمع مس سونگون امروز از راهبردهای کلان احیای قرهداغ سخن میگوید؛ اما پرسش ساده و صریح افکار عمومی این است که در زمان آتشسوزی کجا بودید؟ وقتی شعلهها جنگل را میبلعیدند، نگاهها بهسوی صنایع بزرگ منطقه بود؛ صنایعی که امکانات لجستیکی، ماشینآلات و توان عملیاتیشان میتوانست بخشی از بحران را مهار کند اما حضور مؤثر و بهموقعی دیده نشد. این خلأ، اکنون سایه سنگینی بر صداقت وعدههای احیا افکنده است.
اکنون و پس از اطفای حریق، مدیر مجتمع مس سونگون از برنامههای احیا و بازسازی جنگلها سخن میگوید؛ وعدههایی که بیش از هر زمان دیگری نیازمند راستیآزمایی و شفافیت هستند.
در سالهای اخیر، سونگون بارها بهدلیل آلایندگی محیط زیست در معرض انتقاد بوده و فقدان شفافیت در اجرای مسئولیتهای اجتماعی نیز همواره سایهای سنگین بر عملکرد این مجموعه بزرگ صنعتی انداخته است. از سوی دیگر، تبدیل سونگون به کارگاهی برای نیروهای غیربومی و کاهش نقش ظرفیتهای انسانی منطقه، باعث شده افکار عمومی نسبت به اهداف واقعی و اولویتهای مدیریتی این مجتمع تردید داشته باشد.
راهبردی که دیر مطرح شد؟
اصغر باقریان، مدیر مجتمع سونگون ورزقان، اینبار با جزئیات بیشتری از راهبرد احیای قرهداغ سخن گفته و تأکید دارد که نگاه مجموعه به محیط زیست ابزاری یا تبلیغاتی نیست؛ بلکه بخشی از مسیر توسعه پایدار سونگون محسوب میشود.
به گفته وی، با حمایت مدیرعامل شرکت ملی صنایع مس ایران، طرحهای محیطزیستی این مجتمع امسال با شتاب بیشتری در حال اجراست.
این سخنان، هرچند روی کاغذ امیدوارکننده است، اما زمان بیان آنها و فاصله میان ادعاها و کارنامه گذشته، پرسشهای انتقادی فراوانی ایجاد میکند.
جنگلکاری 400 هکتاری؛ پروژهای که افکار عمومی منتظر نتیجه واقعی آن است
باقریان از اجرای طرح جنگلکاری 400 هکتاری سخن میگوید؛ طرحی که بر اساس گفته وی، تاکنون به کاشت و آبیاری 16 هزار نهال انجامیده و فاز دوم آن با کاشت 10 هزار نهال دیگر در پاییز امسال دنبال میشود. مجموع کاشت امسال قرار است به 26 هزار اصله نهال برسد.
این اعداد و برنامهها در ظاهر چشمگیر است، اما افکار عمومی حق دارد بپرسد آیا این کاشتها علمی، پایدار و دور از رویکردهای مقطعی و نمایشی هستند؟ آیا آمارهای اعلامی قابل راستیآزمایی هستند؟ و آیا این اقدامات میتواند بخشی از خسارتهای سالهای گذشته و آثار آلایندگی را جبران کند؟
زیرساختهایی که باید سالها پیش اجرا میشد
مدیر مجتمع از ایجاد بیش از 36 هزار چاله کاشت، نصب پنج تانکر بزرگ آب و اجرای پنج کیلومتر شبکه آبیاری بهعنوان زیرساختهای ماندگار یاد میکند.
اقداماتی که از نظر کارشناسان، برای پایداری طرحهای احیا ضروری است اما این پرسش همچنان باقی است که چرا این زیرساختها در سالهای گذشته و پیش از وقوع آسیبهای زیستمحیطی و آتشسوزیها ایجاد نشد؟
کمربند سبز بزرگراه خواجه–ورزقان؛ طرحی برای اصلاح منظر یا اقدامی محیطزیستی؟
سونگون از پیشرفت طرح کمربند سبز در ورودی ورزقان خبر داده و آمادهسازی پنج هزار چاله و آغاز کاشت پاییزه را مرحله جدید این طرح عنوان میکند. هرچند این پروژه میتواند در بهبود منظر طبیعی منطقه مؤثر باشد، اما منتقدان آن را بیشتر یک اقدام تبلیغاتی و ویترینی تلقی میکنند تا یک پروژه بنیادی محیط زیستی.
سونگون؛ پاسدار «طلای سبز» یا متهم آلایندگی؟
مدیر مجتمع مس سونگون، سونگون را «پاسدار طلای سبز آذربایجان» معرفی میکند؛ توصیفی شاعرانه و زیبا، اما قضاوت درباره صحت آن نه با شعار و بیان، بلکه با کارنامه عملی و میزان پایبندی به مسئولیتهای زیستمحیطی ممکن است.
سونگون امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند شفافیت، گزارشدهی عمومی، انتشار دادههای زیستمحیطی و پاسخگویی در قبال افکار عمومی است؛ چراکه اعتماد مردم با آمارهای خام و شعارهای کلی بازنمیگردد.
اگر احیای قرهداغ واقعاً یک راهبرد است، نه واکنشی دیرهنگام، سونگون باید با اقداماتی دقیق، قابلسنجش و شفاف ثابت کند که نوشدارو پس از مرگ سهراب نیست.
انتهای پیام/