فیلم گزارش را اینجا ببینید
عصر ایران _ سارایوو، پایتخت بوسنی و هرزگوین، شهری است که با زیبایی و زندگی امروزیش هر گردشگری را مجذوب خود می‌کند. اما 30 سال پیش، این شهر در زیر سایه محاصره‌ای نظامی به مدت 1425 روز - طولانی‌ترین محاصره یک شهر در تاریخ معاصر - روزگار سختی را سپری کرد. در آن زمان، نیروهای صرب شهر را محاصره کرده بودند و شهروندان سارایوو زیر آتش توپخانه و تک‌تیراندازها زندگی می‌کردند.
در میان ویرانه‌های جنگ، داستان‌هایی از مقاومت و امید شکل گرفت. یکی از این داستان‌ها، نوای ویولن‌سل‌نوازی بود که در میان خرابه‌های کتابخانه ملی سارایوو، قطعه اداجو اثر آلبینونی را می‌نواخت. این موسیقی به نمادی از مقاومت مردم بوسنی تبدیل شد.
اما راز بزرگ‌تر سارایوو، تونل 800 متری بود که به «تونل نجات» شهرت یافت. این تونل که از زیر خانه‌ای متعلق به خانواده ادیس کولا در نزدیکی فرودگاه شهر آغاز می‌شد، به قلب محاصره‌شده سارایوو راه داشت. بیش از 200 نفر داوطلب، طی چهار ماه به‌صورت 24 ساعته در شیفت‌های هشت‌ساعته این تونل را حفر کردند. این مسیر، تنها راه ارتباطی 300 هزار شهروند سارایوو با دنیای خارج بود؛ شاهرگی که غذا، اسلحه، دارو و حتی امید را به شهر منتقل می‌کرد.
ورودی اصلی تونل که هنوز پله‌های دست‌نخورده‌اش یادآور آن روزهاست، در زمان جنگ شاهد تولد، ازدواج، مرگ و درمان مجروحان بود. سربازان بوسنیایی با تمام وجود از این تونل محافظت می‌کردند، حتی زمانی که سطح آب سرد تا زانویشان بالا می‌آمد و سرما امانشان را می‌برید. آن‌ها می‌دانستند که پشت سرشان، خانواده‌هایشان به این تونل وابسته‌اند.
امروز، این خانه و تونل به جاذبه‌ای برای گردشگران تبدیل شده است، اما بوی خاص داخل تونل همچنان یادآور روزهای سخت جنگ است. سارایوو حالا شهری است که از خاکستر جنگ برخاسته، اما داستان تونل نجات و مقاومت مردمش برای همیشه در تاریخ زنده خواهد ماند.
