شناسهٔ خبر: 71597741 - سرویس فرهنگی
منبع: برترین‌ها | لینک خبر

ماجرای تحول معترض‌ترین خواننده تاریخ تماشایی شد

ماجرای تحول معترض‌ترین خواننده تاریخ تماشایی شد

دهه‌ها پیش باب دیلن تصویر خود را به عنوان یک ستاره درخشان و معما خلق کرد که او را به یک ایده عالی برای فیلمسازان تبدیل کرد تا تفسیر‌های خود بر زندگی این خواننده را ارائه کنند.

صاحب‌خبر -

برترین‌ها: دهه‌ها پیش باب دیلن تصویر خود را به عنوان یک ستاره درخشان و معما خلق کرد که او را به یک ایده عالی برای فیلمسازان تبدیل کرد تا تفسیر‌های خود بر زندگی این خواننده را ارائه کنند. فیلم «یک ناشناخته کامل» که همچون نامش تا قبل از اکران شدنش کاملاً ناشناخته و فیلمی عادی به نظر می‌رسید، با کسب 8 کاندیداتوری برای جوایز «اسکار 2025» یکباره به پدیده‌ای تازه در هنر هفتم تبدیل شده است.

A-Complete-Unknown

ماجرای فیلم از چه قرار است؟

فیلم یک ناشناخته کامل، زندگی افسانه‌ای خواننده و ترانه‌سرای آمریکایی، باب دیلن را روایت می‌کند؛ این فیلم اقتباسی از کتاب Dylan Goes Electric نوشته الایجا والد در سال 2015 میلادی، محسوب می‌شود؛ فیلم داستان تحول بزرگ باب دیلن را از یک خواننده فولک به یک ستاره راک اند رول دنبال می‌کند؛ از جمله رویدادهای مهمی که در فیلم به تصویر کشیده می‌شود، می‌توان به گیتار نواختن دیلن در مقابل یکی از اسطوره‌های خود در سن 19 سالگی و اجرای جنجالی او در فستیوال فولک نیوپورت اشاره کرد.

این فیلم با دقت بسیار بالایی به بازسازی فضای دهه 60 میلادی و مکان‌های معروف آن مانند هتل چلسی پرداخته است؛ این بازسازی دقیق به بیننده کمک می‌کند تا به خوبی در فضای آن دوران غرق شود؛ داستان فیلم نه تنها به زندگی هنری دیلن، بلکه به زندگی شخصی او نیز می‌پردازد و به بیننده این امکان را می‌دهد تا با ابعاد مختلف شخصیت این هنرمند آشنا شود.

completeunknown2024

هنرمندانی همچون تیموتی شالامی، ال فانینگ، بوید هالبروک، ادوارد نورتون، مونیکا باربارو، اسکوت مک نری، دن فوگلر، چارلی تاهان، مایکل چرنوس و غیره در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند.

سرآمد موسیقی‌های «اعتراضی»

مطلبی که در ادامه می‌خوانید به قلم وصال روحانی در روزنامه ایران نوشته شده؛ درباره اثر تازه جیمز منگولد که یکی از غیرمنتظره‌ترین فیلم‌های اسکار ۲۰۲۵ لقب گرفته: در شروع فیلم جیمز منگولد (کارگردان فیلم)، باب دیلن را در حالی می‌بینیم که به شهر نیویورک رفته تا الگوی هنری خویش را که وودی گوتری است و اخیراً بر اثر عارضه‌ای بیمار شده و در بیمارستان است، عیادت کند. دیلن را در این عیادت، «پیت سیگر» که دیگر موزیسین مطرح دهه‌های 1960 و 1970 است همراهی می‌کند و دیلن جوان و نه‌چندان نام‌آشنا، همان‌جا ترانه‌ای را که به احترام گوتری سروده است به اجرا می‌گذارد و از این طریق گوتری و سیگر را به تحسین خود وا‌می‌دارد.

تأثیر مثبت دیلن بر این دو هنرمند به حدی است که سیگر از او می‌خواهد عجالتاً در نیویورک بماند و میهمان وی باشد و سپس می‌کوشد با همراه بردن دیلن به محافل هنری این شهر و محل‌های اجرای کنسرت‌ها او را در جامعه موسیقی جا بیندازد و وارد عرصه موسیقی فولک نیویورک کند. در همین دوران است که دیلن با سیلوی روسو که دیگر هنرمند مطرح آن زمان‌ در صحنه موسیقی است آشنا می‌شود و این دو یک زوج هنری و خانوادگی را تشکیل می‌دهند. در ادامه این روند و در پایان کنسرتی که جوان بائز، یکی از مطرح‌ترین هنرمندان زن موسیقی فولک آمریکا برگزار کرده، سیگر، دیلن را به بائز معرفی می‌کند و قدمی دیگر در راه اعتلای هرچه فزون‌تر وی برداشته می‌شود.

completeunknown-590x308

شلوغ شدن سر دیلن و سفر سیلوی روسو به اروپا، این زن را که از بی‌نظمی‌های دیلن به تنگ آمده به بحث و جدل با او وا‌می‌دارد اما با وجود این روسو به وی توصیه می‌کند کارش را جدی‌تر بگیرد و برای تبدیل شدن به ستاره‌ای جدید سنگ‌تمام بگذارد و این کاری است که دیلن، البته به روش خاص خود انجام می‌دهد. دیلن با استفاده از فضای ناآرام اجتماعی آمریکا در دهه 1960 و برخوردهای سیاسی رایج در سطح شهرهای بزرگ این کشور و جاری شدن امواج فرهنگی گروه‌هایی مانند «هیپی»ها و سرودن ترانه‌هایی که سیاست‌های متخذه دولت آمریکا را در قبال این اوضاع زیر سؤال می‌برد، افکار عمومی را بشدت به خود جلب می‌کند و یک‌شبه ره صد ساله می‌رود و به یکی از سرآمدان نهضت موسوم به «موسیقی اعتراضی» تبدیل می‌شود.

پیامدهای اجرا شدن کامل موسیقی فولک

با ترتیب و روالی که برشمردیم، فیلم منگولد نه تنها توفیق‌های ویژه دیلن در صحنه‌های سال‌های ناآرام دهه 1960 را ترسیم می‌کند، بلکه با به تصویر کشیدن جدل‌های دائمی او با سیلوی روسو و جوان بائز تصریح می‌کند که زندگی این نماد موسیقی فولک سرشار از تضادها و خودخواهی‌هاست و وی چنان تک‌رو است که در درازمدت نمی‌تواند با هیچ کس کنار بیاید و از همراهی‌ها و همکاری‌های طولانی‌مدت از هر جهت دوری می‌جوید. مشکل بزرگ دیلن که البته با گذشت زمان و رسیدن دهه‌های 1980 و 1990 به آرامش نسبی می‌گراید، استفاده دائمی و وسیع او از گیتار برقی است، حال آنکه یک اصل ثابت موسیقی فولک پرهیز از این امر و اکتفا به تنظیم‌های ساده اکوستیک است.

a-complete-unknown-3

در نهایت دیلن با جدا شدن کامل از قواعد و موارد بازدارنده موسیقی فولک، با طیب خاطر به استفاده گسترده از گیتار برقی و سایر ادوات و سازهای موسیقی راک می‌پردازد و این کاری است که وی طی 45 سال اخیر به انجام آن همت گماشته است. دیلن به مرور زمان، هم به سبب تکراری شدن ریتم‌های خود و هم به دلیل روآمدن پیاپی چهره‌های جدیدی در صحنه موسیقی‌های پاپ و راک، به تدریج کمرنگ‌تر می‌شود و با اینکه اینک در 84 سالگی هم فعال است و هر‌ازچندگاهی ترانه‌های تازه‌ای رو می‌کند، اما از دوران اوجش فاصله‌ای چشمگیر گرفته است و دیگر حرف اول روز نیست؛ دورانی که ترانه‌های ماندگار دیلان مانند «Blowing the Wind» و «The times they are a chamging» تبدیل به نشانه‌ها و نمادهای بزرگ مطالبه حقوق شهروندی، حق آزادی بیان و ابراز مخالفت با جنگ‌افروزی در سطح آمریکا شدند و دیلان را به صدر اخبار هنری نشاندند.

جایزه‌ای غیرقابل فهم

منگولد در فیلمش به موضوع کم‌اثر شدن تدریجی دیلن بهای کمتری داده و بیشتر بر عصر جولان هنری، سیاسی و  ایدئولوژیکی او تمرکز کرده اما همان دوره اولیه، در کل دوران 65 ساله حضور دیلن در صحنه هنر را آنقدر خوب به تصویر کشیده که فیلم او را به یکی از پدیده‌های نود‌وهفتمین دوره جوایز اسکار تبدیل کرده است. البته اگر دستاوردهای فراوان دیلن در صحنه موسیقی قابل فهم باشد و طبیعی جلوه کند، هنوز هیچ‌کس نفهمیده است به چه سبب آکادمی معتبر نوبل در سال 2016 جایزه نوبل ادبیات را به او اهدا کرد و این استدلال را آورد که واگذاری این جایزه به دیلن به سبب ایجاد نوگرایی‌های فرهنگی توسط او در متن اشعار ترانه‌ها و آواهای محلی آمریکا بوده که همواره رویکردی سنت‌گرایانه بر آن حاکمیت داشته و رنگ و بوی روستایی به خود گرفته و همچون موسیقی نواحی بوده‌اند.

Dylan.jpg

کاربران درباره این فیلم چه گفتند؟

رامین دایی، فعال حوره سینما درباره این فیلم می‌نویسد: تماشای A Complete Unknown (2024) بسیار لذت‌بخش بود، فیلمی با روایتی روان و سرحال که بیننده را با باب دیلن در مسیر پیشرفتش همراه می‌کند. فیلم به لطف کارگردانی خوب و تیم بازیگری بسیار یک‌دست و عالی، اثری قابل تحسین است که حین تماشای آن گذر زمان را حس می‌کنیم. و چقدر جذاب بود تماشای نقش آفرینی ادوارد نورتون عزیز.

مهسا هم نوشت: واقعا دلم می‌خواد ادوارد نورتون بخاطر این فیلم اسکار ببره دیگه این‌بار. از ادای دیالوگ‌هاش، تا ورودش به هر صحنه، گیتار دست گرفتنش، نگاه‌ها و لبخند تحسین‌آمیزش به باب، همه چیز حرفه‌ایه...

و کاملیا که البته چندان فیلم را دوست نداشته: واقعا دیدن تیموتی شالامی در نقش باب دیلن باعث می‌شه قلبم تیر بکشه. تمام جذابیت و مردانگی باب دیلن رسما پر زد رفت با بازی اورریتدترین بازیگر هالیوود. توهین به شعور مخاطب ده از ده!

پ