طرفداری | آدریانو، ستاره سابق اینتر نوشته‌ای تحت عنوان "نوشیدن تا فراموشی" به تحریر در آورده و دوران بازی خودش به‌عنوان «بزرگ‌ترین استعداد سوخته فوتبال» را مرور می‌کند.
این مهاجم برزیلی در ۱۹ سالگی، اولین بازی‌اش را برای نراتزوری انجام داد و با توانایی‌های فنی و فیزیکی‌ای که داشت، می‌توانست به جانشین رونالدو نازاریو در سطح باشگاهی و ملی تبدیل شود. او لقب امپراتور را دریافت کرد و دورانی را قرضی در فیورنتینا و پارما گذراند، اما سپس همه‌چیز خراب شد. آدریانو که حالا ۴۲ سال دارد، داستانش را برای The Players’ Tribune نوشته و آن را نامه‌ای عاشقانه برای محله‌ای فقیرنشین در زادگاهش ریو دو ژانیرو که با نام فاولا شناخته می‌شود، عنوان کرده است:
بسیاری از مردم نمی‌فهمند چرا افتخار حضور در بزرگ‌ترین ورزشگاه‌ها را رها کردم تا پیش همسایه‌های قدیمی‌ام بنشینم و برای فراموشی بنوشم. چون در نقطه‌ای چنین تصمیمی گرفتم و بازگشت از این مسیر بسیار دشوار است.
آدریانو از صرف شام کریسمس در خانه هم‌تیمی‌اش کلارنس سیدورف و بازگشت به خانه‌ی خودش با احساس دلتنگی و نوشیدن یک بطری کامل ودکا گفته است. اوضاع وقتی از کنترل خارج شد که آدریانو پس از مرگ پدرش در سال ۲۰۰۴، افسردگی شدیدی گرفت و چندین روز ناپدید هم شد. خودش در این مورد می‌گوید:
وقتی از اینتر "فرار" کردم و ایتالیا را ترک کردم، در اینجا پنهان شدم. کل این مجموعه را در سه روز گشتم. هیچ‌کس مرا پیدا نکرد. هیچ راهی برای آن وجود ندارد. قانون اول فاولا همین است: دهانت را می‌بندی. فکر می‌کنید کسی مرا لو می‌داد؟ هیچ موش کثیفی اینجا پیدا نمی‌شود.
رسانه‌های ایتالیایی دیوانه شده بودند. حتی پلیس ریو عملیاتی تحت عنوان "نجات من" شکل داده بود. آن‌ها می‌گفتند مرا دزدیده‌اند. حتماً شوخی‌تان گرفته. تصور کنید کسی در اینجا به من صدمه بزند، من که یکی از بچه‌های فاولا هستم.
آن‌ها نمی‌فهمیدند چرا به فاولا رفتم. به‌خاطر نوشیدن، زن‌ها یا مواد مخدر نبود. برای آزادی‌ام بود. به صلح و آرامش نیاز داشتم. می‌خواستم زندگی کنم و دوباره اندکی انسان باشم.
او از تلاش‌هایش برای بازگشت به اوج می‌گوید:
تلاش کردم به چیزی که آن‌ها می‌خواستند تبدیل شوم. با روبرتو مانچینی گفت‌وگو کردم. همراه ژوزه مورینیو به‌سختی تلاش کردم. روی شانه‌های موراتی گریه کردم، اما نمی‌توانستم خواسته‌ی آن‌ها را برآورده کنم. چند هفته خوب بودم، مثل اسب تمرین می‌کردم و از الکل دور می‌ماندم، اما دوباره این ورطه تکرار می‌شد. همه مرا مورد انتقاد قرار می‌دادند و دیگر از تحملم خارج شده بود.
آدریانو باور دارد حتی با وجود تمام این اتفاقات و تبدیل شدن به بزرگ‌ترین استعداد سوخته فوتبال، در فاولا مورد «احترام» قرار می‌گیرد:
از کلمه تلف‌شده یا سوخته خوشم می‌آید، چراکه به تلف کردن زندگی‌ام علاقه پیدا کردم. به این هدر دادن دیوانه‌وار زندگی‌ام عادت کردم و مشکلی با آن ندارم. از این ننگ بزرگ، لذت می‌برم.