مهدی میرآبی، نویسنده و روزنامه‌نگار، در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

چهار سال دیگر لیونل مسی سی و هشت ساله خواهد شد و به احتمال فراوان جایی در ترکیب تیم ملی آرژانتین نخواهد داشت. از همین رو کوپا آمریکای چهل و هفتم را باید آخرین فرصت او برای کسب اولین جام در رده بزرگسالان دانست. اگر چنین توفیقی حاصل نشود مسی را باید یکی از ناکام ترین بازیکنان بزرگ دنیا دانست که در یک اتفاق نادر فوتبالی این ناکامی رخ داده است. چراکه از زمان پیدایش فوتبال تا چون امروز از میان فوق‌ستارگان طراز اول (که تیم‌هایشان پتانسیل قهرمانی داشته‌اند) کمتر بازیکنی یافت می‌شود که فوتبال اینقدر بی‌رحمی کند و تا ابد به آنها بدهکار باشد.

پله، گارینشا، دی‌استفانو، مارادونا، ماریو کمپس، مارکو فان باستن، بکن‌بائر، ماتئوس، پلاتینی، زیدان، اینیستا، کریستیانو رونالدو و بسیاری دیگر، یک یا بیش از یک جام معتبرِ بین‌المللی به دست آورده‌اند. اما اکنون برای مسی تنها دو شانس باقی مانده (کوپاآمریکا و جام جهانی) که در صورت عدم کسب جام، یکی از نادرترین و عجیب‌ترین اتفاقات فوتبالی برای بازیکنی رخ خواهد داد که به زعم بسیاری از کارشناسان بزرگ دنیا برترین بازیکن تاریخ ادوار فوتبال است.

حال اگر چنین شود نامش در کنار یوهان کرایف و پائولو مالدینی جز ناکامان در عرصه‌ی ملی به ثبت می‌رسد. برای اهالیِ فوتبال این اتفاق بسیار غم‌انگیز خواهد بود و به ویژه برای آرژانتینی‌ها و بدتر از همه برای خود لیونل مسی که با کلکسیونی از جام‌های باشگاهی و افتخارات فردی بدون جام ملی از دنیای فوتبال خداحافظی کند. البته در این بداقبالیِ محض، ناکارآمدی فدراسیون هم مزید بر علت است که طی پانزده سال اخیر فقط در یک مورد (انتخاب سرمربی) حرفه‌ای و اصولی عمل نکرده است. اگر چه آرژانتین دو فینال را در ضربات پنالتی و یک فینال را بعد از پایان بازی و در دقیقه یکصد و چهارده واگذار کرده (که می‌توان تا حد زیادی به بداقبالی ربط داد) اما فدراسیون با تغییرات پیاپی در کادر فنی و انتخاب‌های نادرست، بسیاری از فرصت‌های خوب را از نسل طلایی آرژانتین گرفت. در جام جهانی ۲۰۱۰ آرژانتین سرشار از بازیکنان مطرح و بنام بود ولی مارادونای فقید مربیِ توانمندی نبود. و پیش از آن به پکرمن که آرژانتین را به صدر رنکینگ فیفا رساند و نتایج درخشانی کسب نمود و بدون باخت در جام‌جهانی ۲۰۰۶ حذف شد؛ فرصت کافی داده نشد و همینطور قرارداد سابه‌یای فقید که آرژانتین را به نائب قهرمانی جهان رساند تمدید نکرد. حال وقتی لیونل اسکالونی را در چهل و یک سالگی و بدون هیچ تجربه، کارنامه و رزومه‌ای در سال ۲۰۱۸ به عنوان سرمربی انتخاب کردند، فدراسیون در توجیه خود از بی‌پولی سخن گفت و مشخص بود رفتن به سراغ گواردیولا یک بازار گرمی‌ای بیش نبوده و صرفاً فریبی برای هوادارانِ نگران در آن مقطع حساس بوده است.

بسیار خجالت‌آور است برای فدراسیونی نظیر آرژانتین با آن قدمت و عقبه که از بی‌پولی سخن بگوید و در انتخاب سرمربیِ طراز اول بومی ناتوان بماند. وقتی چنین فدراسیونی تا این حد ناکارآمد است که پول بخشی از پروازها را از مسی قرض می‌کند، دیگر نباید از دست مدیرانش امید و توقعی برای کسب جام داشت. برای موفقیت، داشتن یک کادر فنیِ قوی بسیار ضروری و حیاتی است. این رویه از ابتدایی ترین اصول و منطق فوتبال است. حال که آرژانتین در این زمینه می‌لنگد، فینال پنجم را هم اگر با مسی واگذار کند نباید چندان تعجب کرد. با همه‌ی این تفاسیر این امکان هم وجود دارد که اینبار از در خوش‌اقبالی به جام برسند، که البته بسیار بعید است.

گرچه در فوتبال همیشه عدالت رعایت نمی‌شود اما در بلند مدت اقبال هم رو می‌کند و ناکامی‌های گذشته جبران می‌شود. برای آرژانتین که نزدیک به سی سال است جام نگرفته و تنها مسی چهار فینال را واگذار کرده، ورای هر منطق و استدلالی اگر باز هم ناکامی تکرار شود بسیار غم‌انگیز خواهد بود و می‌توان گفت فوتبال هیچ‌گاه با آنها مهربان نبوده. کارشان را با اشک و اندوه به پایان رسانده‌اند و در پایان تورنمنت‌های پیاپی لبخندی بر چهره‌شان نقش نبسته.

باید دید و منتظر ماند فوتبال در آخرین لحظه‌ها بدهی‌اش را به مسی پرداخت خواهد کرد یا خیر!

انتهای پیام