به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم علامه مصباح یزدی در یکی از سخنرانی های خود به شرح خطبه ای که حضرت علی (علیه السلام) که به مناسبت نماز باران ایراد کردند، پرداخته است که تقدیم شما فرهیختگان می شود.

زمانی که خشکسالی می شود و باران نمی‌ آید، چه باید کرد؟ کسانی به فکر می افتند که ابرها را بارور کنند.

در این زمینه تکنولوژی‌ هایی هم وجود دارد و در ایران هم تجربیاتی شده.

شاید گاهی هم اثری داشته باشد اما احداث ابرها با این تکنولوژی‌ ها میسر نیست. به هر حال این راه را بلدیم اما اگر ابری نبود چه می شود؟ هیچ؟!

امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) در خطبه ای که به مناسبت دعای باران ایراد کردند، می فرمایند:

این آسمان و زمین که می بینید، آسمانی که گاهی‌ باران می‌آید و گاهی نمی‌آید، زمینی که گاهی از آن گیاه می روید و گاهی نمی روید، هر دو بنده و مخلوق مطیع خدا هستند. هر وقت خدا بگوید ببار، می بارد و هر وقت هم بگوید نبار، نمی بارد. این را علی (علیه السلام) می گوید. (نهج البلاغه، خطبه ۱۱۵)

خدا از آن رحمت واسعه ای که دارد برای اینکه بشر از این راه هم که شده یک ارتباطی با خدا برقرار کند، وسیله ای قرار داده تا باران رحمت خود را نازل کند.

خدا برای ما مقرر فرموده که در این شرایط به در خانه او برویم تا این نیاز مادی، ما را به طرف نیاز معنوی مان بکشاند.

نیاز انسان فقط یک نیاز زمینی نیست که آب به آن برسد و سبز بشود؛ اینکه نیاز انسانی نیست! نیاز انسانی این است که رشد معنوی پیدا کند.

خدا از باب لطف، نیاز مادی را وسیله ای قرار می دهد تا به او توجه پیدا کنیم و استعداد پیدا کنیم برای اینکه به سراغ نیاز معنوی مان برویم تا آدم بشویم.

منبع: بیانات علامه مصباح یزدی در شرح نهج البلاغه، ۱۳۸۷/۰۲/۱۷