به گزارش جماران؛ مرکز اطلاع رسانی فلسطین نوشت: در یکی از گوشههای بیمارستانی فرسوده و مملو از درد در مرکز نوار غزه، مادر فتحی و دینا ساعتها بالای سر دو فرزند بیمارش مینشیند؛ ناتوان از فهمیدن اینکه چگونه سلامت فرزندانش با چنین شتابی رو به وخامت گذاشته است. پزشکان نیز، با امکاناتی تقریباً صفر، فقط میتوانند هشدار بدهند و از عجز و ناتوانی خود بگویند.
فتحی عابد، پسر چهار ساله، از نخستین روزهای جنگ نشانههایی عجیب از تخریب تدریجی مغز بروز داد؛ نشانههایی که پزشکان بدون تجهیزات لازم قادر به توضیح آنها نبودند. در بیمارستانی که نه دستگاه تصویربرداری وجود دارد، نه آزمایشگاه تخصصی و نه محیطی پایدار برای کوچکترین اقدام پزشکی، همه آنچه کادر درمان انجام میدهد، نظارهگر بودن بر وخامت روزانه وضعیت کودکی است که جز درد چیزی نمیشناسد.
امروز فتحی قادر به نفس کشیدن طبیعی نیست، نمیتواند حرکت کند و بیشتر ساعات روز را بیهوش میگذراند. تب بالا او را میسوزاند، سوءتغذیه بدنش را تحلیل برده و حملات تشنج و عفونتهای سینهای یکی پس از دیگری او را فرسوده کردهاند. اما فاجعه به او محدود نمیشود؛ دختربچه چهار ساله خانواده، دینا، نیز با علائمی مشابه وارد همان مسیر تاریک شده است. بیماری ناشناختهای که بدون تشخیص، بیدرمان میگذرد و هر روز عمیقتر میشود.
پزشک معالج میگوید: «نشانهها از یک اختلال عصبی جدی حکایت دارد، اما هیچ چیز را نمیتوانیم قطعی بگوییم. ابزار لازم وجود ندارد. وضعیت هر دو بچه با سرعت در حال بدتر شدن است و هر لحظه ممکن است از دستشان بدهیم.»
پدر این دو کودک پیشتر در حملات صهیونیستها به شهادت رسیده و این دو، تنها دارایی مادرشان هستند. او با دستانی لرزان موهای فتحی را نوازش میکند و با چشمهایی خسته به صورت رنگ پریده پسرش خیره میماند، انگار میخواهد زمان را کمی عقب بکشد. دینا نیز کنار تخت برادرش نشسته؛ چهرهای خسته دارد، گویی با وجود سن کمش میداند که خودش نیز با همان خطر میجنگد.
پزشکان تأکید میکنند که ماندن این دو کودک در غزه، یعنی ادامه مستقیم روند فروپاشی و وخامت حالشان؛ و فقط انتقال فوری به بیمارستانی خارج از نوار غزه است که میتواند فرصتی برای تشخیص و درمان فراهم کند، از تصویربرداریهای دقیق مغزی گرفته تا آزمایشهایی که شاید مسیر نجات را مشخص کند.
فتحی و دینا نماد کودکانی هستند که در محاصره جنگ و فقر درمانی، بدون هیچ قصوری، در برابر مرگ تنها ماندهاند.
آمارها نیز این تراژدی را تأیید میکند: دستکم ۷۴۰ بیمار در سال گذشته پیش از دریافت مجوز درمانی به شهادت رسیدند؛ از جمله ۱۳۷ کودک که پیش از رسیدن به بیمارستان مجهز، قلبهای کوچکشان از تپش ایستاد. بر اساس برآوردهای سازمان جهانی بهداشت، بیش از ۹۰۰ بیمار دیگر، از جمله شماری کودک، به دلیل نبود امکان خروج از غزه برای درمان، جانشان را از دست دادهاند و اکنون حدود ۴ هزار کودک در فهرست انتظار انتقال فوری قرار دارند.
این ارقام، فقط عدد نیستند؛ چهرههایی هستند که میتوانستند زنده بمانند، اگر جهان صدایشان را میشنید.