دکتر نسرین مویدنیا توضیح داد که ظرف‌های ماست و پنیر، گرچه از همان جنس پلی‌پروپیلن با شماره بازیافت ۵ ساخته می‌شوند، اما به دلیل نوع تولید و کیفیت مواد اولیه، با ظرف‌های چندبار مصرف استاندارد قابل مقایسه نیستند. این ظروف با روش ترموفرمینگ ساخته می‌شوند؛ روشی سریع و ارزان که محصولی با دیواره‌های نازک و ساختار ضعیف تولید می‌کند. این نوع ظرف‌ها توان تحمل شستشوی مکرر، سایش اسکاچ، شوک‌های حرارتی یا نگهداری غذاهای داغ را ندارند.

او افزود: پلاستیک‌ها حاوی افزودنی‌هایی هستند که در تماس مکرر با آب داغ، مواد شوینده یا حرارت، دچار تخریب شده و می‌توانند مواد شیمیایی را وارد غذا کنند. استفاده دوباره این ظروف تعادلی را که فقط برای شرایط اولیه نگهداری محصول کارخانه‌ای طراحی شده، کاملاً بر هم می‌زند.

مویدنیا همچنین درباره خطر تشکیل «بیوفیلم» هشدار داد. به گفته او، خراش‌های میکروسکوپی روی سطوح داخلی این ظرف‌ها—که حتی با یک قاشق یا اسکاچ ایجاد می‌شود—محیطی مناسب برای تجمع و رشد باکتری‌هاست. این باکتری‌ها لایه‌ای محافظ تولید می‌کنند که در برابر شستشوی خانگی بسیار مقاوم است و می‌تواند باعث آلودگی متقاطع و فساد سریع‌تر غذا شود.

او یادآور شد که ظروف نازک ماست و پنیر در فریزر شکننده‌تر شده و با تغییر دما یا ضربه، میکروپلاستیک آزاد می‌کنند؛ موادی که می‌توانند وارد غذا شوند.

راه‌حل چیست؟
این متخصص در گفت‌وگو با خبرآنلاین تأکید کرد که بهترین انتخاب برای نگهداری ایمن غذا، استفاده از ظروف شیشه‌ای، استیل ضدزنگ یا ظرف‌های پلاستیکی استاندارد و ضخیم است که دارای برچسب‌های Microwave-Safe و Dishwasher-Safe باشند. ظرف‌های یک‌بار مصرف پس از خالی شدن، تنها باید به سطل بازیافت منتقل شوند، نه به کابینت آشپزخانه.