دوس ندارم آه و ناله کنم

هر کدوم مون یه جور مشکل داریم

ولی خب گاهی وقتا حس میکنم دیگه اونقدری قوی نیستم که بتونم در آینده از پس خودم بر بیام

هر کسی داستان خودشو داره و زندگی منم در حدیه که میشه براش طومار نوشت و بازم تموم نشه

ولی در کل میخوام بگم زندگی واقعا بیش از حدی که توان تحملش رو داشته باشیم سخت شده و قراره سخت تر هم بشه

پسرا یه جور بدبختی دارن ما دخترا هم یه جور

اونایی که حس مسئولیت پذیری شون و کلا درکشون از زندگی بیشتره خیلی بیشتر دارن اذیت میشن چون بعضی ها کلا به چپ شون گرفتن ولی من و خیلی از شماها اینطوری نیستیم

من خودم همین طوری بودم و هستم متاسفانه و یه دو سالی هست خواب راحت ندارم و همیشه با کابوس یا حرف زدن و جیغ زدن توی خواب و اینا درگیرم با اینکه قرص و دارو و روانشناس هم داشتم ولی میدونم این مشکل دیگه مزمن شده و امیدی ندارم خوب بشه

یه سری هامون مجبوریم کار کنیم ولی هنوز نتونستیم یه حرفه ای رو درست دنبال کنیم و یه سری مشکلات داریم و این وضعیت ناپایدار جامعه هر روز بیشتر از قبل میره روی اعصابمون

خودم با خودم قرار گذاشتم یجوری خودمو تغییر بدم که دیگه هیچی نتونه منو به هم بریزه ولی نمیدونم بخاطر شخصیتمه یا فیزیک بدنم یا هر چیز دیگه ای هنوز نتونستم .

از دیشب خیلی حالم خرابه دلم یه جایی رو می خواد برم هر چی میتونم عربده بزنم یا از ته دل گریه کنم ولی خب فعلا امکانش نیست ://

اگه شما هم این حسو دارین بگم که تنها نیستین و بدونین بقیه مثل شمان و درکتون می کنن

بیاین با هم عر بزنیم یا هر چیز دیگه ای، ما هیچوقت آروم نمی گیریم ولی خب همین که یکی حرفمونو بفهمه خودش خیلیه

به سلامتیِ بچه های طرفداری