خبرگزاری بین المللی اهل بیت(ع)ـابنا: باران همیشه از آسمان نمی‌آید. گاهی از دل سنگ می‌جوشد، گاهی از چاه، گاهی از گهواره‌ای که بر آب روان است، و گاهی از عصایی که در دست انسانِ تصنیع‌شده می‌درخشد.  
موسای کلیم، پیش از آنکه پیامبر تکنولوژی توحیدی شود، سقایت کرد؛ نه با عصا، بلکه با دستانی که برای دختران شعیب آب کشید:  
"سَقَیٰ لَهُمَا ثُمَّ تَوَلَّیٰٓ إِلَی ٱلظِّل" (قصص: ۲۴)  
و پس از آن، در مسیر اصطناعت الهی، از دل چاه برای دوازده طایفه بنی‌اسرائیل آب جاری ساخت.  
او همان نوزادی بود که گهواره‌اش بر آب روان شد، و همان مردی که در بزرگسالی با عصایش آب را شکافت.

اما این عصا، فقط چوب نبود. عصای موسی، تجلی تکنولوژی توحیدی بود؛ ابزاری که نه از کارخانه، بلکه از خلوت اصطناعت الهی بیرون آمد:  
"وَٱصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسِی" (طه: ۴۱)  
پیش از آنکه موسی با عصایش سنگ را بشکافد، خود شکافته شد؛ از درون، از غرور، از علم لاینفع، از نفس لایتشبع، تا به ظرفیتی برسد که دعاهایش شنیده شود، و ابزارش آیت شود.

در منطق توحیدی، تکنولوژی از انسان آغاز می‌شود. اگر انسان تصنیع شود، ابزارهایش نیز تصنیع خواهند شد.  
و اینجاست که استسقاء، یعنی طلب باران، دیگر صرفاً یک دعا نیست؛ بلکه یک فرآیند تکوینی است که باید با اقتضاء الهی منطبق باشد.  
و این انطباق، تنها از کسی برمی‌آید که زندگی‌اش در مدار امر الله چرخیده باشد.

موسای کلیم، پیش از اصطناعت، توان صبر بر امر الهی را نداشت؛ اما پس از تربیت خضر، به استطاعت صبر رسید و در نتیجه، قدر وجودش وسعت یافت.  
این وسعت، همان ظرفیتی است که سنگ را تسخیر می‌کند و چشمه را می‌جوشاند.  
او اسباب عالم خلق را نه در مسیر اراده شخصی، بلکه در مسیر امر الله به کار گرفت. و این همان نقطه‌ای است که تکنولوژی توحیدی از ابزار صرف، به آیت تبدیل می‌شود.

"وَأَلَّوِ ٱسْتَقَٰمُواْ عَلَی ٱلطَّرِیقَةِ لَأَسْقَیْنَٰهُم مَّآءً غَدَقا" (جن: ۱۶)  
اگر جامعه‌ای بخواهد از خشکسالی عبور کند، باید ابتدا آدم‌هایی را تصنیع کند که در مسیر آیت‌ها استقامت دارند.  
صنعت آدم‌سازی، مقدمه صنعت باران‌سازی است. اگر تصنیع اول انجام شود، تصنیع دوم نه تنها ممکن، بلکه سهل‌الوصول خواهد بود.

و اینجاست که سقایت، نه فقط آبرسانی، بلکه تجلی حکمت و تکنولوژی توحیدی می‌شود.  
باران، گاهی از آسمان نمی‌آید؛ از انسان می‌آید. از انسانی که آسمانی شده است.

حکمت نیا