تقریباً تمام فوتبال دوستان از اتفاقات این چند روز به ریز و جزئیات خبر دارند. تیم ملی کشورمان به تورنمنت چهار جانبه العین رفت و آنجا بار دیگر نتوانست از پس ازبکستان برآید. در ضربات پنالتی مهدی طارمی که باید ضربه آخر را می‌زد، این وظیفه را بدون اطلاع کادرفنی به میلاد محمدی سپرد.
بعد از این بازی طارمی مصاحبه طوفانی با خبرنگاران انجام داد و پای مسائل دیگر را به فوتبال کشید. طارمی گفت: «از بالا می‌خواهند فوتبال را خراب کنند» و آماده نشدن ورزشگاه آزادی را از ترس تجمع مردم دانست. جملات او و حمله به حاکمیت و دولت به قدری تند بود که برخی رسانه‌های دولتی شروع به انتقاد از مهدی طارمی کرده و حتی خواهان برخورد با او به عنوان پدیده شوم بازیکن سالاری شدند.
اگر به تک تک این نقدها علیه مهدی طارمی نگاه کنید، یک فصل مشترک وجود دارد که تقریباً همه اسکلت مطلب را بر آن استوار کرده‌اند. اینکه چرا طارمی وقتی مسعود پزشکیان را به عنوان رئیس جمهور، شب قبل از سفر تیم ملی در تمرین دید این حرف‌ها را نزد؟
ما قصد دفاع از طارمی را نداریم، او به اندازه کافی ارتباطات و قدرت دارد که از خودش دفاع کند! اما اولاً آن روز که پزشکیان سر تمرین تیم ملی آمد، طارمی حضور نداشت و شجاع خلیل‌زاده به عنوان بزرگتر در غیاب جهانبخش و طارمی، از طرف بازیکنان صحبت کرد.
در ثانی در همان جلسه، شجاع خلیل‌زاده هم بخشی از مشکلات و کمبودهای فوتبال را گفت اما از طرف رسانه‌ها اصلاً منعکس نشد که اتفاقاً همین انتخاب گزینشی، باعث دلخوری ملی پوشان هم شده بود.