به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سیدمحمود جوادی، پژوهشگر، در یادداشتی به‌مناسبت سالروز شهادت بانوی دو عالم، حضرت زهرا(س) به جایگاه و منزلت مقام ایشان در نظر اهل زمین و آسمان پرداخت. این یادداشت که برای انتشار در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار گرفته به این شرح است:

15 قرن از شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها می‌گذرد و هر سال یاد مظلومیت سرور زنان بهشت توسط ارادتمندان ایشان، شیعیان و پیروان حقیقی اهل بیت پیامبر اکرم (ص) گرامی داشته می‌شود.

پرداختن به همه ابعاد شخصیت نورانی این بانوی گرانقدر در یک نوشتار، هرگز امکانپذیر نیست اما سعی داریم به گوشه کوچکی از شخصیت ایشان بپردازیم تا در سالروز شهادت دخت گرامی پیامبر اکرم (ص) ادای دین کرده باشیم.

حضرت زهرا سلام الله علیها در حیات شریف و عمر کوتاهش به مقامی منحصر بفرد دست یافته بود که کانون توجه پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار علیهم‌السلام بود. آن حضرت طبق نص شریف قرآن که می‌فرماید «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ» عطیه ویژه الهی به رسول خدا (ص) و دارای مقام عصمت کبری بود که درک و شناخت مقام بلند ایشان کار هر کسى نیست.

دختر گرامی پیامبر اکرم (ص) نمونه بی‌نظیری از یک زن کامل بود که خدای متعال از ایشان در سوره کوثر، سوره دهر، سوره قدر، آیه  تطهیر، آیه مباهله و ... به نیکی، پاکی، عصمت و بزرگی یاد می‌کند. زنی که نه تنها الگویی برای زنان عالم است، که ائمه اطهار علیهم السلام ایشان را حجت خدا بر خود می‌دانستند.

حضرت فاطمه (س) نه تنها در عالم خاکی منحصر بفرد بود بلکه در عالم ملکوت نیز مورد توجه و عنایت ویژه پروردگار متعال قرار داشت و این توجه در حدیث شریف کساء اینگونه نمایان می‌شود که خداوند برای معرفی کردن و شناساندن اهل کساء به حضرت جبرئیل، فاطمه (س) را محور اهل بیت علیهم السلام قرار مى‌دهد: «فَقالَ الأمینُ جِبْراَّئیلُ یا رَبِّ وَمَنْ تَحْتَ الْکِساَّءِ فَقالَ عَزَّوَجَلَّ هُمْ أهْلُ بَیْتِ النُّبُوَّةِ وَمَعْدِنُ الرِّسالَةِ هُمْ فاطِمَةُ وَأبُوها وَبَعْلُها وَبَنُوها»؛ پس جبرئیل امین عرض کرد: پروردگارا کیانند در زیر کساء؟ خدای عزوجل فرمود: آنان خاندان نبوت و کانِ رسالتند. آنان فاطمه است و پدرش و شوهر و دو فرزندش.

جایگاه فاطمه زهرا (س) نزد پیامبر اکرم چنان والا و قابل احترام بود که در روایتی به نقل از عایشه چنین می‌خوانیم: «ما رأیت أحداً أشبه کلاماً و حدیثاً من فاطمة برسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و کانت إذا دخلت علیه رحّب بها، و قام إلیها، فأخذ بیدها فقبّلها، و أجلسها فی مجلسه [1]؛ من هیچ کس را در سخن گفتن از فاطمه شبیه‌تر به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ندیدم، هنگامی که وارد بر پدر می‌شد به او خوش آمد می‌گفت، و در برابر دخترش فاطمه بر می‌خاست، دست او را می‌گرفت و می‌بوسید، و او را در جای خود می‌نشاند».

در روایتی منسوب به امام حسن عسکری علیه السلام درباره حضرت فاطمه (س)، امام فرمود: «نَََحْنُ حُجَجُ اللَّهِ عَلی خَلْقِهِ وَ جَدَّتُنا فاطِمَةُ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَیْنا [2]؛ ما (ائمه معصومین) حجت‌‌های خدا بر شماییم و مادر ما فاطمه علیها السلام حجت خدا بر ما (ائمه معصومین) است».

همچنین در یکی از توقیعات منسوب به امام زمان علیه السلام چنین آمده است: «إنَّ لِی فی إبنَةِ رَسولِ اللّه ِ اُسوَةٌ حَسَنةٌ» [3]؛ دختر رسول خدا (فاطمه) براى من سرمشقى نیکو است.

امام باقر(ع) در عظمت و جلالت مادرش فاطمه سلام الله علیها فرمود: «لقد کانت علیها السلام مفروضة الطاعة على جمیع من خلق‏ اللَّه من الجن و الإنس و الطیر و الوحش و الأنبیاء و الملائکة [4]؛ اطاعت فاطمه علیها السلام بر تمام بندگان الهى حتى جن و انس، پرندگان و حیوانات، پیامبران و ملائکه واجب است.

اگرچه این اطاعت، «اطاعت تشریعى» نیست، بلکه منظور از آن «اطاعت تکوینى» است. ولى تقدم ایشان را بر انبیاء دیگر نشان می دهد. به همین خاطر است که حضرت امام حسن عسکری(ع) در این باره می‌‏فرماید: نحن حجة اللَّه و فاطمة حجة علینا.

احترام به این بانوی گرانقدر را می توان به وفور در بیانات و سفارشات مکرر رسول خدا (ص) دید. سفارش به اذیت و آزار نرساندن به فاطمه (س)، و «پاره ی تن» خواندن آن حضرت از سوی پیامبر (ص) حکایت از شأن و منزلت رفیع حضرت زهرا (س) نزد رسول خدا (ص) و علاقه ی شدید ایشان به آن حضرت دارد. به همین خاطر است که اگر این توجه و احترام به دختر رسول خدا (ص) حفظ شود، برکات آن در دنیا و آخرت برای ما نمایان می شود، و اگر بر خلاف سفارشات پیامبر (ص)، با دختر ایشان بدرفتاری شود، خشم و غضب خدا به همراه خواهد داشت. «ابن حجر عسقلانی» از دانشمندان برجسته اهل سنت درباره‌ی آزار و اذیت صدیقه طاهره (سلام‌الله‌علیها) اشاره می‌کند و می‌گوید: «غضب و آزار پیامبر کفر به خداوند است»[5].

مگر جز این است که عاقبت به خیری «حُر ریاحی» در کربلا و توفیق شهادت در رکاب حضرت سید الشهدا علیه السلام به خاطر رعایت ادب و نگه داشتن حرمت حضرت زهرا (س) بود، آنجا که امام حسین (ع) به خاطر جلوگیری «حُر» از حرکت ایشان به کوفه، از روی عتاب و سرزنش به او گفت: «ثکلتک امک»؛ مادرت به عزایت بنشیند. اما حُر ریاحی به احترام مادرِ امام که دختر پیامبر است، ادب پیشه نمود و امام حسین (ع) را پاسخ به مثل نکرد.

فاطمه سلام الله علیها کسی بود که پس از رحلت پیامبر (ص) پرچم دفاع از ولی خدا و وصی پیامبر (ص) را به تنهایی به دوش کشید و در این راه هزینه سنگین و گزافی پرداخت. آن حضرت ابتدا با بدن مطهّر خود به استقبال میخِ در، سیلی و تازیانه ظالمانِ خود رفت و در نهایت جان خود و محسنِ عزیزش را در دفاع از امام زمانش تقدیم کرد. 

کوچ کردن حضرت زهرا (س) از این عالم به گواه امام کاظم علیه السلام یک مرگ عادی نبود. علی بن جعفر در این‌باره از بردارش موسی بن جعفر (ع) نقل می‌کند که امام فرمود: «إِنَّ فَاطِمَةَ علیها السلام صِدِّیقَةٌ شَهِیدَةٌ» [6]؛ همانا حضرت فاطمه صدیقه‌‌‌ای بود که به مقام شهادت رسید. زنی که در عنفوان جوانی با همه تعلقاتی که به همسر و فرزندانش داشت، رفتن را بر ماندن در این دنیا ترجیح داد تا به پدر خود ملحق شود و شکایت خود را به دادگاه عدل الهی ببرد.

فاطمه (س) زنی بود از جنس خاک اما متعلق به عالم نور و ملکوت که خداوند متعال اراده کرده بود آن حضرت را در یک بازه زمانی کوتاه روی زمین، و در عالم ناسوت میان امت پیامبر (ص) قرار دهد تا حیات خاکی خودرا سپری کند و سرور زنان عالم و مادری بی همتا برای ائمه اطهار علیهم السلام باشد، سپس ایشان را به عالم اصلی که به آن تعلق داشت بازگرداند. اما فلسفه دیگر خلقتش این بود که وجود مبارکش آزمونی برای امت پیامبر (ص) باشد تا مردم جوهر باطنى خودرا به واسطه محبت به حضرت فاطمه (س) و اولاد ایشان محک بزنند و عیار ایمانشان را از این طریق آشکار کنند.

منابع:

1- حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، مستدرک الصحیحین، ج 3، ص 167.

2- عوالم العلوم و المعارف و الأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال، جلد11، صفحه 1030، عنوان باب: الجزء الحادی عشر، القسم الثانی، 25 - أبواب أولادها و ذرّیّتها صلوات اللّه علیهم، باب أنّ الأئمّة علیهم السّلام من ولد فاطمة علیها السّلام.

3- الغیبه ، طوسى ، ص 286.

4- بحرانی اصفهانی، عوالم، ج 11، ص 190، دلائل الامانه، ص 172.

5- فتح البارئ، ج9، ص329؛ ج7، ص105.

6- الکافی،ج2،ص489و490.

انتهای پیام/