گروه 24

در هفتمین شب از چهارمین فصلبرنامه «کات» همشهری،مسعود فراستی و سعید قطبی‌زاده درباره فیلم «آقای زالو» سومین فیلم بلند سینمایی مهران احمدی به بحث پرداختند.
به گزارش همشهری ‌، «آقای زالو» سومین ساخته مهران احمدی 
مثل 2ساخته پیشین او «مصادره» و «سگ‌بند» ‌؛‌ یک کمدی نوستالژی است که این روزها نظایر زیادی دارد. 
امین ‌حیایی، هادی کاظمی، مونا ‌فرجاد، مهران ‌مدیری، ژاله ‌صامتی، بهرنگ ‌علوی، محمدرضا علیمردانی، غلامرضا ‌نیکخواه، یوسف ‌صیادی و مهران ‌احمدی، بازیگران این فیلم هستند. ‌

مسعود فراستی: فیلم مهران احمدی اصلا کمدی نیست

   ما به‌طور جدی ژانر کمدی نداریم. همیشه ترس از این داشتیم که ممکن است به کسی بربخورد. ‌به‌نظرم این موضوع یک بحث جدی اجتماعی است که از جامعه ما کمدی‌ زاده نمی‌شود. ‌فیلم‌های امروزی هیچ‌کدام کمدی نیستند بلکه مسخره‌بازی به اسم کمدی‌اند. حتی دیالوگ‌ها هم خنده‌دار نیستند. در سینمای کمدی چند اثر انگشت‌شمار داریم که البته آنها هم موج نمی‌سازند.
   خنداندن سخت‌ترین کار دنیاست‌. اینها بلد نیستند کسی را بخندانند. اگر شوخی‌های سخیفشان را برداریم، بعید می‌دانم یک سکانس کوتاه کمیک در هیچ‌کدام از فیلم‌ها وجود داشته باشد. فیلمسازان ما کمدی را نیاموخته‌اند و فرهنگش را هم ندارند. فقط دارند از آن برای پول درآوردن سوءاستفاده می‌کنند. تهیه‌کننده هم مقصر است. به تهیه‌کننده که فیلمنامه کمدی می‌دهی، می‌گوید اینها را نمی‌خواهم. 2تا صحنه رقص بگذار و
 اینها را بگو.
   فیلم مهران احمدی که او را به‌عنوان کارگردان نمی‌شناختم، اصلا کمدی نیست. شوخی‌هایی را که با جبهه و جنگ می‌کند، نمی‌تواند درست پیش ببرد. به همین دلیل تبدیل به توهین می‌شود. شوخی با جنگ و آدم جنگی خوب است و در سینمای جهان هم نمونه‌های زیادی هست. اما راه خودش را دارد‌.

سعید قطبی‌زاده: از ‌ سینمای کمدی ایران ناامید شده‌ام 
   معتقدم اگر درباره یک کمدی عامه‌پسند حرف می‌زنیم، باید ویژگی‌های همان سینمای عامه‌پسند معیار باشد، نه سینمای روشنفکری و هنری. باید به این سؤال جواب بدهیم که فیلمساز به دورخیزی که برای یک فیلم پرمخاطب کرده، رسیده یا نه‌ و حالا در این عامه‌پسند‌بودن تا چه اندازه از ابزارها استفاده کرده است. مثل اینکه چه کاری را نباید انجام داد، چه چیزهایی اسمش ابتذال است و چطور می‌توانیم به سلامت از عرصه‌ای که در آن لغزیدن به سمت ابتذال قریب‌الوقوع است، عبور کنیم.
   من احساس می‌کنم فیلم‌های کمدی چند‌نکته مشترک دارند. انگار از یک الگوی جواب پس‌داده پیروی می‌کنند. نوستالژی نسبت به زمان قبل وجود دارد. دلیل این را که چرا این نوستالژی برای سازنده و بیننده جذاب است، نمی‌دانم ولی خیلی در حال تکرار است‌ یا یکسری موسیقی‌های قدیمی ‌دهه60 تکرار می‌شود. اشکال نمی‌گیرم. صرفا ویژگی‌های مشترک این نوع فیلم‌ها را می‌شمرم. ولی ‌جایی کار کمی بیخ پیدا می‌کند که فیلمساز می‌خواهد یک کم حرف بزند و پیام اجتماعی صادر کند. در مورد آقای زالو منظورم 20دقیقه یا نیم ساعت آخر فیلم است. توصیه می‌کنم این دوستان که در کارشان وارد هستند، یکسری کمدی از چاپلین و باستر کیتون در عصر صامت تا وودی آلن یا وایلدر و جری لوییس را تماشا کنند.
   کمدی‌سازهای ما انگار که کمدی ساختن اشتباه باشد، انتهای فیلم جدی می‌شوند و انگار عذرخواهی می‌کنند. اگر خط قرمزی در فیلم رد شده باشد، با این جدی‌شدن می‌خواهند آن را بپوشانند. من به‌شدت با این موضوع مسئله دارم. فیلم آقای زالو یک جاهایی واقعا آدم را می‌خنداند ولی وقتی به این نقطه رسید ناامید شدم. انگار از تمام سینمای کمدی ایران ناامید شده‌ام.