سی ان ان نوشت: افزایش نیروهای دریایی ایالات متحده در دریای کارائیب — که با رسیدن ناو هواپیمابر «یواس‌اس جرالد آر. فورد» به نزدیکی آمریکای لاتین شدت گرفته — باعث افزایش گمانه‌زنی‌ها شده است مبنی بر اینکه هر دو کشور ایالات متحده و ونزوئلا ممکن است خود را برای یک درگیری بزرگ‌تر آماده کنند.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: در حالی که آمریکا این آرایش نظامی را با هدف مقابله با قاچاق مواد مخدر توصیف کرده، برخی کارشناسان پرسیده‌اند چرا برای هدف قرار دادن قایق‌های مواد مخدر، چنین قدرت آتش عظیمی لازم است؛ آن‌ها یادآوری می‌کنند که حضور فعلی، بزرگ‌ترین حضور نظامی آمریکا در منطقه از زمان تهاجم به پاناما در سال ۱۹۸۹ است.
علاوه بر خودِ ناو هواپیمابر — که به عنوان «مرگبارترین سکوی جنگی نیروی دریایی آمریکا» توصیف می‌شود — آمریکا حدود ۱۵ هزار نیرو به همراه بیش از دوازده شناور جنگی، از جمله یک رزم‌ناو، ناوشکن‌ها، یک کشتی فرماندهی دفاع هوایی و موشکی، شناورهای تهاجمی آبی-خاکی و یک زیردریایی تهاجمی در منطقه مستقر کرده است. همچنین ۱۰ جنگندهٔ F-35 را در پورتوریکو مستقر کرده که به مرکزی برای عملیات نظامی آمریکا در کارائیب تبدیل شده است.
این سطح از قدرت نظامی، تضاد چشمگیری را با تجهیزات قدیمیِ دوران شوروی ایجاد می‌کند که ونزوئلا در صورت تصمیم دونالد ترامپ برای اقدام نظامی، به آن‌ها متکی خواهد بود.
در ادامه، آنچه از توان نظامی کاراکاس می‌دانیم آورده شده است:
تصویری سخت‌گیرانه اما سالخورده از شوروی
نیروی نظامی متعارف ونزوئلا — نیروهای مسلح ملی بولیواری (FANB) — طی دو دههٔ گذشته به عنوان قدرتی نظامی در منطقه شهرت یافته که یک سطح بالاتر از بسیاری از همسایگانش در آمریکای لاتین قرار دارد.
بخش زیادی از این تصویر، نتیجهٔ خریدهای نظامی گستردهٔ روسیه در دورهٔ هوگو چاوز، رئیس‌جمهور پیشین و بنیان‌گذار جنبش انقلابی درون نیروهای مسلح بود.
چاوز پس از رسیدن به قدرت در سال ۱۹۹۹، درآمدهای عظیم نفتی کشور را صرف ارتش کرد و به دلیل تحریم‌های غیررسمی آمریکا، تجهیزات روسی خریداری نمود و نظامیان را در مناصب کلیدی دولت قرار داد.
در نتیجه، سامانه‌هایی مانند جنگنده‌های Su-30، تانک‌های T-72، سامانه‌های ضدهوایی S-300، پچورا و بوک، موشک‌های دوش‌پرتاب ایگلا-S و تفنگ‌های کلاشینکف — همگی طراحی‌شده در دوران شوروی — به نماد ارتش ونزوئلا تبدیل شدند. این زرادخانه، نیروهای ونزوئلا را از بسیاری از ارتش‌های دیگر منطقه که معمولاً به تجهیزات آمریکایی یا اروپایی تکیه می‌کنند، متمایز کرده است.
ببر کاغذی؟
مشکل ونزوئلا این است که در حالی که روی کاغذ ارتش نسبتاً مجهزی دارد، پرسش‌هایی دربارهٔ نگهداری تجهیزات و آموزش پرسنل وجود دارد — به‌ویژه به دلیل بیش از یک دهه بحران اقتصادی، یکی از بالاترین نرخ‌های تورم جهان، و کاهش تولید نفت که با تحریم‌های آمریکا تشدید شده است.
به دلیل این فروپاشی اقتصادی، طبق داده‌های سازمان ملل، حدود ۷.۹ میلیون ونزوئلایی — بسیاری از آن‌ها در سن خدمت نظامی — کشور را ترک کرده‌اند.
هرچند دولت «اخیراً نگهداری و نوسازی محدودی را از سر گرفته»، اما سال‌ها سرمایه‌گذاری ناکافی اثر خود را گذاشته است.
آندری سِربین پونت، تحلیلگر دفاعی در اندیشکدهٔ CRIES، به سی‌ان‌ان گفت: «فان‌بی سطح بسیار پایینی از آمادگی عملیاتی و در دسترس بودن تجهیزات دارد، تا حدی به این دلیل که بیش از یک دهه بحران اقتصادی را پشت سر گذاشته‌اند.»
ارتش و نیروهای ذخیره: به‌صورت عددی
بر اساس IISS، ونزوئلا تقریباً ۱۲۳ هزار نیروی فعال دارد:
ارتش: ۶۳ هزار
نیروی دریایی: ۲۵,۵۰۰
نیروی هوایی: ۱۱,۵۰۰
گارد ملی: ۲۳ هزار
ذخیره‌ها: حدود ۸ هزار نفر
علاوه بر این، ونزوئلا می‌تواند روی میلیشیای بولیواری — نیرویی شبه‌نظامی متشکل از غیرنظامیان — حساب کند.
اما اندازهٔ واقعی این نیرو نامشخص است. IISS آن را ۲۲۰ هزار نفر تخمین زده بود، اما مادورو در اوت ادعا کرد که ۴.۵ میلیون نفر را فعال خواهد کرد. بعدتر گفت انتظار دارد مجموعاً ۸.۲ میلیون نفر را فرا بخواند—عددی که کارشناسان آن را بعید می‌دانند.
ارتش: وفادار اما بیش‌ازحد پُرمقام؟
نیروی انسانی:
با ۶۳ هزار نفر، بزرگ‌ترین بخش ارتش را تشکیل می‌دهد و بیشترین همسویی سیاسی با دولت را دارد.
تعداد ژنرال‌ها و دریاسالاران غیرمعمول زیاد است — در سال ۲۰۱۹ دریاسالار کریگ فالر گفت این تعداد حدود ۲ هزار نفر بوده، «بیشتر از تمام ناتو» — در حالی که ارتش آمریکا در ۲۰۲۵ حدود ۸۵۰ نفر داشت.
تجهیزات:
۹۲ تانک T-72B1
۱۲۳ خودروی زرهی BMP-3
۸۱ تانک AMX-30 ساخت فرانسه
توپخانهٔ روسی Msta-S
راکت‌اندازهای «اسمرچ»
فرماندهان:
فرماندهٔ استراتژیک همهٔ نیروها: دومینگو آنتونیو هرناندز لارِس
فرماندهٔ ارتش: ژنرال یوهان الکساندر هرناندز لارِس
نیروی هوایی: استاندارد بالا
جنگندهٔ Su-30 ونزوئلا بر فراز کاراکاس.
نیروی انسانی و تجهیزات:
نیروی هوایی با ۱۱,۵۰۰ نفر، کوچک‌ترین شاخه است اما به‌دلیل داشتن تجهیزات روسی، از بسیاری از نیروهای منطقه جلوتر است.
اصلی‌ترین جنگنده‌ها: Su-30MK2
در اصل ۲۴ فروند
حداقل ۳ فروند سقوط کرده‌اند
مسلح به موشک ضدکشتی Kh-31
همچنین:
تعدادی F-16 قدیمی (خرید پیش از چاوز)
دفاع هوایی روسی شامل S-300، بوک، پچورا، و ایگلا-S
این سامانه‌ها در صورت وقوع درگیری احتمالاً نخستین اهداف دشمن خواهند بود.
فرمانده:
ژنرال لنین لورنزو رامیرز ویاسمیل.
نیروی دریایی: نقطه‌ضعف؟
گشت دریایی در ساحل کارائیب، پورتو کابیو، ۲۰۲۵.
نیروی انسانی و تجهیزات:
نیروی دریایی ۲۵,۵۰۰ نفر نیرو دارد اما از نظر خریدهای نظامی عقب مانده است.
طبق IISS:
تنها یک ناوچه کلاس سوکره (ساخت ایتالیا)
تنها یک زیردریایی تایپ-۲۰۹ (ساخت آلمان)
۹ کشتی گشتی (۴ فروند ساخت اسپانیا)
بسیاری از دارایی‌های قبلی از دست رفته و جایگزین نشده‌اند. ناوهای اسپانیایی ابتدا بدون تسلیحات بودند و بعدها موشک‌های شیلیایی و ایرانی نصب شد، اما سامانهٔ پدافند هوایی مؤثر ندارند.
فرمانده:
دریاسالار اشرف سلیمان گوتیرس.
میلیشیاها چه؟
آموزش‌های میلیشیا، کاراکاس، اکتبر ۲۰۲۵.
مادورو اخیراً بارها نقش میلیشیای بولیواری را پررنگ کرده — نیرویی که در سال ۲۰۰۸ تشکیل شد و مستقیماً تحت کنترل رئیس‌جمهور است.
مادورو گفت قصد دارد «۴.۵ میلیون» میلیشیایی را از «تمام کارخانه‌ها و محل‌های کار» فعال کند. بعدها ادعا کرد این تعداد «بیش از ۸ میلیون» است.
اما کارشناسان می‌گویند بسیاری از این افراد آموزش کافی ندارند و در میدان نبرد کارایی نخواهند داشت.
آن‌ها بیشتر برای شبکهٔ اطلاعاتی و ابزار فشار داخلی مفیدند تا یک نیروی جنگی واقعی.
∎