اوضاع نگران‌کننده است، نه صرفاً به‌خاطر تساوی بدون گل مقابل کیپ‌ورود و فینالیست شدن به لطف پنالتی، بلکه به دلیل توجیه کادرفنی که فقط هنگام تساوی یا باخت به یاد می‌آورد که نتیجه در بازی دوستانه اهمیتی ندارد!
 
پرواضح بود که عبور از سد کیپ‌ورد کار چندان ساده‌ای نیست. تیم آفریقایی اگرچه برای نخستین بار موفق به کسب جواز حضور در جام‌جهانی شده، اما به واسطه در اختیار داشتن ۲۶ لژیونر که در اقصی‌نقاط اروپا و آسیا بازی می‌کنند، مجموعه‌ای از تجربیات گرانبها و قابل توجه را دارد، به همین دلیل هم بود که بسیاری از کیپ‌ورد به عنوان نخستین حریف تدارکاتی جدی تیم ملی جهت محک زدن یاران قلعه‌نویی نام می‌بردند. با وجود این انتظار نمی‌رفت مالکیت توپ در این دیدار را کیپ‌ورد در اختیار داشته باشد و شاگردان قلعه‌نویی تنها در آمار خطا‌ها از حریف آفریقایی سرتر باشند! اما در عین ناباوری هم امید گلزنی، هم مجموع شوت‌هایی که به سمت دروازه شلیک شد و هم شوت در چارچوب کیپ‌ورد از ایران بیشتر بود و شاگردان قلعه‌نویی حتی در پاسکاری هم نتوانستند آماری بهتر از حریف خود نشان دهند و دست‌آخر نیز بعد از تساوی بدون گل در وقت‌های قانونی بازی در ضیافت پنالتی توانستند راهی فینال شوند. 
در واقع بعد از پشت سر گذاشتن دو فیفادی پرحرف و حدیث که با دو شکست پرانتقاد مقابل ازبکستان و روسیه همراه بود، تیم ملی در نخستین بازی فیفادی آبان نیز نتوانست انتظارات را برآورده کند. قلعه‌نویی، اما کمافی السابق و همانطور که انتظار می‌رفت، دست به توجیه زد: «نتیجه در دیدار‌های دوستانه اهمیتی ندارد.» صدالبته که حرف او عین واقعیت است و دیدار‌های تدارکاتی صرفاً برای ایجاد هماهنگی و شناسایی اشکالات، ایراد‌ها و نقاط ضعف تیم‌ها برگزار می‌شود، اما وقتی تیمی در چنین دیداری (دوستانه) برنامه‌ای برای یورش بردن به سمت دروازه حریف ندارد و صرفاً دلخوش به استفاده از ضدحملات است، یعنی نتیجه برایش اهمیت دارد و اولویتش نباختن است، نه بررسی نقطه ضعف‌ها! 
 
با توجه به تغییر سیستم تیم ملی در مصاف با کیپ‌ورد (۱-۳-۲-۴) برخلاف بازی با روسیه (۳-۳-۴)، محمد محبی دستش برای ایجاد موقعیت بازتر بود و عملکرد بهتری ارائه داد، خصوصاً با فرار‌های سریع از سمت راست که چند باری در محوطه جریمه حریف خطرناک ظاهر شد و با چند پاس، موقعیت‌هایی را هم برای هم‌تیمی‌های خود ایجاد کرد، اما تیم ملی بار دیگر نشان داد با وجود در اختیار داشتن نفراتی، چون طارمی، قدوس و علیپور در زدن ضربات نهایی با مشکلی جدی مواجه است. البته با توجه به قدرت انتقال سریع و پرس ناگهانی کیپ‌ورود و در اختیار داشتن بازیکنانی تکنیکی در دو جناج چپ و راست، قلعه‌نویی چاره‌ای نداشت که برای حفظ میانه میدان و ممانعت از آشفتگی خط دفاعی و دویدن‌های بیهوده، دست به تغییر سیستم بزند تا هم از شلوغی فضای مرکزی بهره لازم را ببرد و هم گاهی روی برگشت به عقب هافبک‌های هجومی حساب باز کند، اما در عین ناباوری مالکیت توپ را حریف در اختیار داشت! حال آنکه قرار بود با قفل کردن میانه میدان، ریسک از دست دادن توپ کاهش پیدا کند و کنترل ریتم مسابقه برابر تیم سرعتی، چون کیپ‌ورد در درست یاران قلعه‌نویی باشد. 
اما آنچه در حد فاصل زمان باقی‌مانده تا جام‌جهانی و بعد از هر دیدار تدارکاتی نگرانی‌ها را بیشتر و بیشتر می‌کند، توجیه‌های خالی از منطق سرمربی تیم‌ملی است و واکنش تندی که به تمام منتقدانش دارد: «خوشحال هستم در مسابقه‌ای که شبیه به جام‌جهانی بود به پیروزی رسیدیم. البته باید توجه داشته باشید که این بازی‌ها فلسفه برد و باخت ندارد و صرفاً برای شناسایی نقاط ضعف و قوت است. در این بازی بیشتر روی ساختار دفاعی کار کردیم که موفق هم بودیم و توانستیم تیمی که ۹ بازی است که نباخته و اکثر آنها را با برد پشت سرگذاشته را شکست دهیم.» قلعه‌نویی در حالی بار دیگر اعداد و ارقام را به رخ می‌کشد و با افتخار از شکست دادن تیمی که مدت‌های زیادی است که نباخته بود، می‌گوید که این برد نه در وقت‌های قانونی که در ضیافت پنالتی‌ها به دست آمد!
 
توجیه‌های قلعه‌نویی و موضع‌گیری‌های تند و تیز او حالا به سایر نفرات تیم هم سرایت کرده، به‌طوری‌که شجاع خلیل‌زاده، مدافع تیم ملی در عین ناباوری بعد از بازی با کیپ‌ورد پستی توهین‌آمیز منتشر کرد. اما وقتی سرمربی تیم بعد از هر برد، باخت و مساوی تیمش به جای بررسی نقاط ضعف و قوت، تمام وقت و انرژی خود را صرف دشمن فرضی می‌کند و مدام می‌گوید آنها منتظرند به ما حمله کنند، از بازیکنان دیگر چه انتظاری می‌توان داشت.