شناسهٔ خبر: 75821444 - سرویس اجتماعی
نسخه قابل چاپ منبع: همشهری آنلاین | لینک خبر

خرس و خرما؛ راهی برای حفاظت از خرس سیاه بلوچی

فقط ما آدمها نیستیم که منتظر رسیدن خرمای «آل مهتری» در جنوب شرق ایران هستیم. همراه ما خرس‌های سیاه هم چندین ماه برایش صبوری می‌کنند.

صاحب‌خبر -

همشهری آنلاین- زهرا رفیعی: اولین نژاد خرمایی که میوه‌اش به رطب تبدیل می‌شود «آل مهتری» است و خرس‌های بلوچی این را خوب می‌دانند؛ همین شده که مردم محلی هرمزگان می‌گویند: «آل مهتری اجاره خرس سیاه است.»

بخش بزرگی از رژیم غذایی خرس سیاه آسیایی خرماست، وقتی منابع غذایی این گونه به شدت در معرض خطر انقراض محدود شود، احتمال اینکه به جامعه محلی و باغات روستاییان نزدیک شود بسیار زیاد است.

ایده پروژه «خرس و خرما» از دل ارتباط بین خرس‌سیاه آسیایی با جامعه محلی شکل گرفته است. خرماهایی که نصیب خرس‌ها می‌شود در پشت سازه‌های دست‌ساز «دربُن» رشد می‌کند ولی به دلیل عدم رسیدگی 40 ساله، برخی از این دربن‌ها تخریب شده‌اند. چند ماهی است که در شهرستان رودان هرمزگان، تشکل مردمی «حامیان حیات‌وحش هرموز» با کمک‌های مردمی چند دربن را مرمت کرده‌اند. مرمت هر سازه بیش از صد میلیون تومان هزینه دارد. تیم پروژه «خرس و خرما» محصول خرمای روستاییان را با بسته‌بندی مطلوب به دست مصرف‌کننده می‌رسانند و عواید آن را صرف هزینه‌های نگهداری از دربن‌ها می‌کنند تا یکی از مهمترین گونه‌های به شدت در معرض انقراض ایران یعنی خرس سیاه بلوچی، حفظ شود. این پروژه از دل سال‌ها فعالیت‌های پژوهشی و همراهی با جامعه محلی بیرون آمده است و هدفش ساختن راهی پایدار برای حفاظت از خرس، نخل و انسان است.

خرس و خرما؛ راهی برای حفاظت از خرس سیاه بلوچی دربن های دست‌ساز
خرس و خرما؛ راهی برای حفاظت از خرس سیاه بلوچی ریشه‌های بیرون آمده درختان خرما از دربُن‌های دست‌ساز

بیشتر بخوانید:

سر بی‌کلاه خرس سیاه بلوچی

چرا دیده شدن خرس سیاه در کرمان مهم است

بیمه گاو، اسب، قاطر، گوسفند، بز و کندوی عسل چقدر است؟ | خسارت کدام جانوران پرداخت می شود؟

جبران خسارت قابل توجه به گونه‌های جانوری

خسارت ناشی از حمله حیوانات وحشی به اموال مردم را پرداخت می‌کنیم

مرتضی آریانژاد، مدیر موسسه حامیان حیات‌وحش «هرموز» که سال‌ها روی تعارضات خرس سیاه بلوچی در جنوب شرق ایران کار کرده است، می‌گوید: «خرس سیاه بعد از یوز، دومین گونه بحرانی ایران است، اما این فقط روی کاغذ است. نه منطقه حفاظت‌شده‌ای برایش داریم و نه بودجه‌ای برای حفظ زیستگاهش. بیشتر مطالعات داوطلبانه انجام شده است. در رودان سازه‌های سنتی دربن را برای احیای زیستگاه بازسازی کردیم. با کمک مردم ۲۰۰ میلیون تومان جمع شد و سه سازه ساختیم، در حالی‌ که سازمان محیط‌زیست هیچ حمایتی نکرد و وعده بودجه هم هشت ماه است تخصیص نیافته. در رودان حدود ۷۰ درصد زیستگاه‌ها به‌خاطر معادن از بین رفته. همان جایی که برای نجات خرس سازه ساختیم، مجوز معدن جدید صادر شد. این تناقض دردناک است.»