شناسهٔ خبر: 75815430 - سرویس استانی
نسخه قابل چاپ منبع: ایمنا | لینک خبر

بازگشت یک نوستالژی فراموش‌شده در بابل؛

بزرگترین پل خشتی شمال کشور دوباره نفس می‌کشد

پل تاریخی محمدحسن‌خان، بزرگ‌ترین پل تاریخی شمال کشور و یادگاری از عصر زندیه که سال‌ها زیر بار بی‌مهری و عبور خودروهای سنگین آسیب دیده بود، سرانجام با جذب اعتبارات تازه وارد مسیر مرمت شد؛ پلی که برای بابلی‌ها تنها یک سازه نیست، بخشی از خاطره و هویت شهر است.

صاحب‌خبر -

به گزارش خبرگزاری ایمنا از مازندران، پل تاریخی محمدحسن‌خان در شهرستان آمل که به‌عنوان بزرگ‌ترین پل تاریخی شمال کشور شناخته می‌شود و در ساخت آن از مصالح کم‌نظیری همچون تخم‌مرغ استفاده شده، سال‌های طولانی با بی‌توجهی مسئولان و آسیب ناشی از عبور خودروهای سنگین روبه‌رو بود، این وضعیت موجب شد رسانه‌ها و کسبه اطراف پل بارها نسبت به خطرات وارد شده به این اثر ارزشمند هشدار دهند؛ هشدارهایی که سرانجام بازدید وزیر گردشگری و گروهی از کارشناسان را به دنبال داشت، اکنون خبرهایی از آغاز مرمت این پل منتشر شده، هرچند برخی متخصصان درباره شیوه اجرای مرمت نگرانی‌هایی مطرح کرده‌اند.

مهران فلاح، رئیس میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری بابل در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به رشد قابل‌توجه گردشگری در سال‌های اخیر می‌گوید: بابل امروز یکی از قطب‌های گردشگری مازندران است و ۱۱۲ بنای تاریخی ثبت‌شده، ۶۰۰ خانه‌مسافر و بیش از سه هزار اقامتگاه بوم‌گردی در آن فعالیت دارد.

وی با بیان اینکه شرایط اقلیمی مازندران سبب می‌شود بناهای تاریخی نیازمند مراقبت و مرمت دائمی باشند، تأکید می‌کند: در این مسیر نقش خیران بسیار مهم است و ایجاد انجمن خیرین دوستدار میراث می‌تواند به حفظ مؤثرتر این آثار کمک کند.

به گفته فلاح، تاکنون ۱۱۲ اثر تاریخی بابل در فهرست ملی ثبت شده و حمام تجنک و تکیه پازمینی نیز به‌زودی به این فهرست افزوده می‌شود، وی همچنین از وجود حدود ۱۰۰ بنای حفاظتی دیگر خبر می‌دهد که مراحل ثبت ملی آنها در جریان است.

فلاح مهم‌ترین دغدغه علاقه‌مندان میراث‌فرهنگی را مرمت بناهای شاخص شهرستان از جمله پل تاریخی محمدحسن‌خان، امامزاده قاسم، مسجد محدثین و موزه بابل عنوان می‌کند.

وی ادامه می‌دهد: در بابل ۱۵ فروشگاه مجوزدار صنایع‌دستی و ۴۰ رشته فعال وجود دارد و تاکنون یک‌هزار مجوز صنایع‌دستی صادر شده است.

رئیس میراث‌فرهنگی بابل با اشاره به تغییر جایگاه گردشگری این شهرستان می‌گوید: بابل که پیش‌تر تنها یک شهر گذر محسوب می‌شد، امروز به‌دلیل استقبال سرمایه‌گذاران به یک مقصد گردشگری تبدیل شده است.

وی می‌گوید: ۶۵۰ خانه‌مسافر دارای مجوز در شهرستان فعال است و حدود دو هزار واحد دیگر نیز در حال دریافت مجوز هستند، همچنین بابل دارای ۳۳ اقامتگاه بوم‌گردی، ۳۱ دفتر خدمات مسافرتی، سه منطقه نمونه گردشگری و سه هتل فعال (مرجان، رضا و نگین) است.

فلاح از بهبود وضعیت اعتبارات سال جاری خبر داده و می‌افزاید: با پیگیری فرمانداری و نمایندگان بابل، دو میلیارد تومان اعتبار برای مرمت پل تاریخی محمدحسن‌خان جذب شد و این پل در مسیر احیا قرار گرفت، با این حال برای مرمت کامل آن نیاز به اعتبارات ملی بیشتری داریم.

به گفته وی، طی توافق با شهرداری، قرار است عملیات نورپردازی و فضاسازی زیر پل انجام شود تا این بخش به یک فضای گردشگری جذاب برای شهروندان و مسافران تبدیل شود.

بازگشت یک نوستالژی فراموش‌شده در بابل/  بزرگترین پل خشتی شمال کشور دوباره نفس می‌کشد

پل محمدحسن‌خان؛ نگین تاریخی بابل

بهروز ندائی، معاون توسعه مدیریت و منابع انسانی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی نیز پس از بازدید از پل محمدحسن‌خان تأکید می‌کند: این پل از آثار بسیار فاخر شمال کشور است و مرمت آن باید با دقت و نظارت کامل انجام شود.

وی از راه‌اندازی یک کارگاه مرمت در روزهای آینده خبر می‌دهد که تا پایان عملیات احیا در محل مستقر خواهد بود.

ندائی همچنین اعلام می‌کند: برای مرمت ساختمان گنجینه بابل نیز بیش از پنج میلیارد تومان اعتبار در نظر گرفته شده است، وی سرعت‌بخشی به روند اجرای مرمت‌ها و کنترل کیفیت اقدامات را از اولویت‌های اصلی وزارتخانه عنوان می‌کند.

پل محمدحسن‌خان برای مردم بابل تنها یک اثر معماری نیست، این سازه سال‌ها محل گردش، پیک‌نیک‌های خانوادگی و خاطرات جمعی مردم بوده است، این پل در سال ۱۱۴۶ هجری قمری در دوره حکمرانی کریم‌خان زند، توسط محمدحسن‌خان قاجار، جد آغامحمدخان روی رودخانه بابلرود ساخته شد، هدف از ساخت آن قدردانی از مردم بارفروش (بابل امروز) بود که در جنگ با کریم‌خان زند همراهی کرده بودند.

پل به طول ۱۴۰ متر و عرض شش متر، سال‌ها مهم‌ترین محور ارتباطی گتاب، بندپی شرقی و بندپی غربی به بابل بوده و در گذشته بار تردد به آمل را نیز تحمل می‌کرد، معماری این سازه برگرفته از سبک صفوی است و در سال ۱۳۵۶ با شماره ۱۴۱۴ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است.

مرمت و احیای این پل تاریخی می‌تواند علاوه بر حفظ میراث ارزشمند گذشتگان، بار دیگر آن را به یک فضای خاطره‌انگیز و گردشگری برای مردم بابل تبدیل کند.