به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، سنگاپور کشوری کوچک با کم‌ترین منابع آب سطحی در جنوب شرق آسیاست. از دهه ۱۹۷۰ میلادی، کمبود آب به چالشی امنیتی تبدیل شد. در آن زمان، حدود نیمی از آب مورد نیاز این کشور از مالزی وارد می‌شد. اما با پیشرفت فناوری تصفیه و سیاست‌های محیط‌زیستی، سنگاپور تصمیم گرفت مسیر تازه‌ای در پیش گیرد.
سازمان آب سنگاپور (PUB) در اوایل دهه ۲۰۰۰ پروژه‌ای با نام «نیوواتر» (NEWater) را معرفی کرد. NEWater در واقع نام تجاری آبی است که از فاضلاب شهری بازیافت و با فناوری‌های پیشرفته تصفیه می‌شود. فرایند تولید آن سه مرحله دارد: میکروفیلتراسیون برای حذف ذرات و باکتری‌ها، اسمز معکوس برای جداسازی نمک‌ها و مواد آلی، و در نهایت گندزدایی با اشعه فرابنفش برای نابودی عوامل میکروبی باقیمانده. آب حاصل از این فرایند چنان خالص است که کیفیت آن حتی از استانداردهای سازمان جهانی بهداشت نیز بالاتر گزارش شده است.
بخش زیادی از NEWater در صنایع حساس مانند نیمه‌رساناها و برج‌های خنک‌کننده استفاده می‌شود و بخشی دیگر نیز با آب طبیعی مخلوط و وارد شبکه شرب شهری می‌گردد. این پروژه باعث شده وابستگی سنگاپور به واردات آب از مالزی به‌شدت کاهش یابد و این کشور به الگویی جهانی در بازچرخانی آب تبدیل شود.
هری سی، مدیر ارشد فناوری PUB، در گفت‌وگویی با رسانه GovInsider گفت: «در کشوری که مرز طبیعی آب ندارد، هر قطره آب اهمیت دارد. ما یاد گرفتیم که آب را هدر ندهیم، بلکه دوباره آن را بسازیم.»
دولت سنگاپور برای جلب اعتماد عمومی، مرکز بازدید NEWater را راه‌اندازی کرد تا شهروندان از نزدیک مراحل تصفیه را ببینند. این اقدام به گفته مقامات محیط‌زیست، یکی از عوامل افزایش پذیرش اجتماعی استفاده از آب بازیافتی بود.
مسئله کلیدی، نه فقط فناوری، بلکه اعتماد عمومی بود. تجربه نشان داده است که بسیاری از مردم در ابتدا نسبت به مصرف آب بازچرخانی‌شده شک داشتند. اما سنگاپور با شفافیت، بازدیدهای عمومی و اطلاع‌رسانی توانست پذیرش را افزایش دهد.
همچنین، دیدگاهی کارشناسی نیز در این‌باره وجود دارد: آقای آسیت. ک. بیسواز (Asit K. Biswas) از متخصصان برجسته مدیریت آب، در مصاحبه با نشریه «Knowledge CSC» بیان کرده است که سنگاپور اکنون به هاب دانش جهانی برای مدیریت آب تبدیل شده است.
در سوی دیگر شرق آسیا، چین با چالشی متفاوت روبه‌رو شد. بخش شمالی این کشور که میزبان صنایع و جمعیت فراوان است، منابع آبی اندکی دارد. برای رفع این نابرابری، دولت چین پروژه عظیم «انتقال آب از جنوب به شمال» را آغاز کرد.
این طرح شامل سه مسیر شرقی، میانی و غربی است که آب رودخانه یانگ‌تسه را به مناطق کم‌آب شمالی چون پکن، تیانجین و شی‌آن منتقل می‌کند. بر اساس گزارش رسمی شورای دولتی چین، تاکنون بیش از ۵۰ میلیارد مترمکعب آب از طریق این مسیرها جابه‌جا شده است.
با وجود دستاوردهای بزرگ مهندسی، کارشناسان محیط‌زیست درباره پیامدهای زیست‌محیطی این طرح هشدار داده‌اند. دکتر ژو لی از آکادمی علوم چین در گفت‌وگویی با روزنامه چاینا دیلی (China Daily) تأکید کرده است: «انتقال بین‌حوضه‌ای اگر بدون ارزیابی جامع انجام شود، ممکن است به اکوسیستم‌های جنوبی آسیب بزند و پایداری منابع را تهدید کند.»
در مجموع، تجربه شرق آسیا نشان می‌دهد که مدیریت پایدار آب تنها با ساخت سد یا حفر چاه به نتیجه نمی‌رسد؛ بلکه نیازمند ترکیبی از سیاست‌گذاری هوشمند، فناوری نوین و اعتماد عمومی است. برای کشورهایی مانند ایران، درس سنگاپور بهره‌گیری از فناوری و فرهنگ‌سازی برای بازچرخانی است، و از تجربه چین می‌توان آموخت که طرح‌های بزرگ بدون ملاحظه زیست‌محیطی، پایدار نخواهند بود.