آلودگی هوا یکی از معضلات جدی و رو به افزایش در کلان‌شهرها، به ویژه در پایتخت‌ها، به شمار می‌آید. این معضل نه تنها بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد، بلکه خطرات جانی جدی برای گروه‌های آسیب‌پذیر مانند کودکان، سالمندان و بیماران به همراه دارد. ذرات معلق و آلاینده‌های موجود در هوا می‌توانند
به راحتی وارد سیستم تنفسی این گروه‌ها شده و عوارضی چون آسم، بیماری‌های قلبی و سایر مشکلات تنفسی را تشدید کنند.
در شرایطی که بارش باران به عنوان یکی از روش‌های طبیعی برای کاهش آلودگی هوا شناخته می‌شود، عدم بارش در فصول خشک و آلوده، چالشی بزرگ برای پایتخت محسوب می‌شود. مسئولان در سال‌های اخیر نشان داده‌اند که هیچ‌گاه قادر به کنترل مؤثر آلودگی هوا نبوده‌اند و به نظر می‌رسد که تنها راهکار آنها، چشم دوختن به آسمان و انتظار برای وزش باد یا بارش باران است. این رویکرد نه تنها ناکارآمد است، بلکه موجب افزایش نگرانی شهروندان نسبت به سلامت خود و خانواده‌شان می‌شود.
کودکان به دلیل سیستم ایمنی ضعیف‌تر و نیاز بیشتر به اکسیژن، بیش از دیگران در معرض خطرات ناشی از آلودگی هوا هستند. همچنین سالمندان و بیماران مزمن نیز به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرند و ممکن است با تشدید بیماری‌های خود مواجه شوند. در این شرایط، نیاز به اقداماتی فوری و مؤثر از سوی مسئولان احساس می‌شود.
توسعه حمل و نقل عمومی، محدودیت‌های ترافیکی، استفاده از انرژی‌های پاک و افزایش آگاهی عمومی درباره خطرات آلودگی هوا، از جمله اقداماتی هستند که می‌توانند به کاهش این بحران کمک کنند. در غیر این صورت، ادامه وضعیت کنونی و عدم توجه به این معضل، می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری برای نسل‌های آینده داشته باشد.