به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ عرفان سلمانی، دبیر تشکیلات انجمن اسلامی دانشجویان ۱۳۴۸ دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، در گفت‌وگو با خبرنگار تشکل های دانشجویی «خبرنامه دانشجویان ایران» با اشاره به شرایط «نابسامان» این دانشکده در ابتدای سخنان خود، وضعیت عمومی دانشکده را چنین توصیف می‌کند: «جزیره‌ای خودمختار دور از چشم مسئولان و نهادهای نظارتی؛ شاید دقیق‌ترین توصیف برای دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی باشد. دانشکده‌ای که با گذشت بیش از هشت ماه از انتصاب رئیس جدید دانشگاه، همچنان تنها مجموعه‌ای است که هیچ بازدیدی از آن انجام نشده است.»
او به واگذاری ناگهانی ساختمان شماره ۲ دانشکده نیز اشاره کرده و می‌گوید: «چندی پیش به‌صورت ناگهانی و بدون کوچک‌ترین اطلاع‌رسانی یا شفاف‌سازی، ساختمان شماره ۲ دانشکده واقع در تقاطع خیابان دماوند و سیمتری پل نیروی هوایی به مرکز بهداشت شمال واگذار شد. این در حالی بود که با وجود تمام مشکلات و نواقص، این ساختمان بخشی از کمبود فضای آموزشی دانشکده را جبران می‌کرد و نبود آن اکنون بحران کلاس‌های آموزشی را به یکی از اولویت‌های اصلی دانشکده تبدیل کرده است.»
پس از این اتفاق ــ به گفته وی ــ وعده‌هایی نیز مطرح شده است: «پس از این اتفاق، وعده‌های جدیدی مطرح شد؛ از جمله وعده انتقال دانشکده به نزدیکی پردیس اصلی در دو سال آینده. وعده‌ای که هر دانشجوی آشنا با وضعیت زیرساختی دانشکده و روندهای اداری، به‌خوبی عوام‌پسندانه و غیرواقعی بودن آن را تشخیص می‌دهد.»
سلمانی با انتقاد از رویکرد «مسکن موقت» برای حل بحران فضای آموزشی می‌افزاید: «عجیب‌تر از این وعده‌ها، راه‌حل اتخاذشده برای بحران فضای آموزشی است. نصب سازه‌های پیش‌ساخته در محوطه دانشکده که نه‌تنها فاقد استانداردهای یک فضای آموزشی دانشگاهی هستند، بلکه فضای پارکینگ را نیز اشغال کرده‌اند و حیاط دانشکده که محل استراحت و تعامل دانشجویان بود به پارکینگ خودروها تبدیل شده است.»
او همچنین بخشی از تصمیمات مدیریتی اخیر را «قابل‌تأمل» می‌داند: «این اقدامات به همین‌جا ختم نمی‌شود. واگذاری کلینیک‌های آموزشی به بخش خصوصی و حتی اجاره دادن زمین چمن دانشکده از دیگر تصمیمات قابل‌تأمل مدیریت فعلی است. در پی پیگیری انجمن اسلامی دانشجویان ۱۳۴۸ درباره اجاره زمین چمن، مشخص شد که رئیس دانشگاه حتی در جریان این موضوع نبوده‌اند.»
در همین زمینه او پرسشی کلیدی را مطرح می‌کند: «آیا این تصمیم‌ها با هماهنگی دانشگاه انجام می‌شود یا دور بودن دانشکده از پردیس دانشگاه، نبود نظارت و توجه رسانه‌ها، زمینه‌ساز تصمیمات خودسرانه و گاه مبهم شده است؟»
سلمانی سپس به نکته‌ای دیگر اشاره می‌کند: «براساس گفته‌های دکتر قیداری رئیس دانشگاه در جلسه تودیع و معارفه اعضای انجمن اسلامی، گویا دکتر روستایی رئیس دانشکده توانبخشی درخواست کرده بودند که تا زمان آماده‌سازی سازه‌های پیش‌ساخته، بازدید از دانشکده به تعویق بیفتد. اقدامی که پرسش‌های جدی‌تری درباره شفافیت، پاسخگویی و کیفیت مدیریت در این دانشکده ایجاد می‌کند.»
او مجموعه مشکلات دانشکده را گسترده‌تر از موارد گفته‌شده می‌داند و می‌گوید: «با وجود تمام موارد یادشده، این تنها بخشی از مشکلات متعدد دانشکده توانبخشی است. نبود ابتدایی‌ترین امکانات رفاهی، از جمله سرویس ایاب و ذهاب برای واحدهای تربیت‌بدنی که در پردیس اصلی برگزار می‌شوند، و سلفی که کارایی دوگانه دارد و به عنوان آمفی تئاتر نیز در مراسمات استفاده می‌شود، تنها نمونه‌هایی از ده‌ها مشکل کوچک و بزرگ این دانشکده است که پرداختن به همه آن‌ها از حوصله این گفت‌وگو خارج خواهد بود.»
در پایان سلمانی تأکید می‌کند: «دانشجویان توانبخشی سال‌هاست با کمبود ساده‌ترین امکانات، فضای محدود و عدم توجه کافی مواجه‌اند. با این وجود حداقل انتظاری که می‌رود آن است که به‌جای تصمیم‌های غیرشفاف و وعده‌های غیرواقعی، شاهد رویکردی شفاف و همراه با پاسخگویی باشیم.»