استاد مهدی‌پور روز دوشنبه در گفت و گو با ایرنا درباره آغاز فعالیت خود در عرصه موسیقی گفت: «از حدود چهار یا پنج سالگی به واسطه عمویم( عاشیق عین الله مهدی پور ) که نوازنده بود با ساز و موسیقی آشنا شدم. در خانه همیشه ساز بود و صدای موسیقی می‌آمد. از همان دوران وارد این مسیر شدم و اکنون بیش از پنجاه سال است که در موسیقی عاشیقی فعالیت دارم؛ هم نوازندگی می‌کنم و هم ساز می‌سازم.»
وی تأثیر موسیقی عاشیقی بر زندگی خود را بسیار عمیق دانست و افزود: «این موسیقی به من راه و رسم درست زیستن و صداقت را آموخته است. همه اشعار و نغمه‌های عاشیقی در همین مسیر حرکت می‌کنند و انسان را به راستی و انسانیت دعوت می‌کنند.»
این نوازنده و سازنده باسابقه، از ویژگی‌های بداهه‌نوازی در موسیقی فولکلور گفت و خاطرنشان کرد: «در موسیقی عاشیقی و دیگر گونه‌های موسیقی عاشیقی، امکان بداهه‌نوازی بسیار است و همین باعث می‌شود نوازنده بتواند خلاقیت ذهنی خود را در اجرا وارد کند.»
او در بخش دیگری از سخنانش به کم‌توجهی به موسیقی بومی اشاره کرد و گفت: «موسیقی‌های خارجی چون تبلیغ می‌شوند، مردم به سمت آن‌ها گرایش پیدا می‌کنند؛ اما موسیقی محلی ما تبلیغ نمی‌شود. امروز در بسیاری از خانه‌ها گیتار هست، ولی قوپوز نه؛ در حالی که قوپوز از نظر ارزش و توانایی چیزی از گیتار کم ندارد. فقط تبلیغ و معرفی کافی ندارد.»
مهدی‌پور با وجود این گلایه، نسبت به آینده موسیقی عاشیقی امیدوار است و می‌گوید: «در میان جوانان استعدادهای خوبی در زمینه نوازندگی دیده می‌شود. خوشبختانه نسل جدید با علاقه وارد این عرصه می‌شود و این جای خوشحالی دارد.»
وی درباره ساخت ساز نیز توضیح داد: «ساختن ساز را از دوران جوانی به واسطه استادم ( حسین اسدی ) یاد گرفتم. قسمت چناق ساز از چوب درخت توت و دسته آن از چوب گردو ساخته می‌شود. در گذشته تعداد سازندگان کم بود و برای تعمیر و ساخت با مشکل مواجه می‌شدیم، اما امروز سازندگان خوبی داریم که سازهای باکیفیتی تولید می‌کنند.»
استاد مهدی‌پور در پایان تأکید کرد که موسیقی عاشیقی نه تنها یک هنر، بلکه مکتبی برای زیستن است؛ مکتبی که بر پایه عشق، راستی و پیوند با مردم شکل گرفته است.