یاسر عرب، پژوهشگر و مستندساز، در یادداشتی تلگرامی نوشت:

بی‌خیال جناب ظریف!

شوراها نیز گر چه در نظریه خوش ایده‌ای بود و شاید حقیر روزی نوشتم ایده از کجا خلق و چه کسی خط داد و چگونه پديدار شد، اما مگر غیر این است که شوراهای پیشنهاد وزرا نیز از همان اول دچار رفتار غریزی و قبیله‌گرایی و باند بازی و کج کارکردی شد؟

مگر اوضاع نوع شوراها چنان اسفناک نشد که همه دلسوزان دور و نزدیک سر تاسف تکان می‌دادند و آن بزرگوار استاد توسعه نزد شما و سایرین گفت که “اصلاح طلبان با کاری که در شوراها کردند نشان دادند در حوزه دموکراسی رفوزه شدند!”

دست آخر هم شد آنچه همیشه می‌شد و در انتخاب وزرا میانگین وفاق همان اول اتفاق افتاد و تمام!
بعد هم دستی که برای وفاق دراز شد …

به قول دوست مشترک و محترم‌مان در جعبه پاندورا را باز نکنید!

جواد ظریف درباره‌ی شورای راهبری گفت:

• تعداد کمی از اعضای دولت از پیشنهادات شورای راهبری است.

• من همان روز اعلام کابینه از مردم عذرخواهی کردم.

• دولت را در این شرایط دشوار باید حمایت کرد.

آقای ظریف پس از اعلام نفرات کابینه در ایکس نوشته بود:

‏سلام بر مردم بزرگوار و خطاپوش ایران
امروز جناب دکتر پزشکیان وزرای دولت چهاردهم را به مجلس معرفی فرمودند که برای همگی آرزوی موفقیت دارم.
از نوزده وزیری که امروز معرفی شدند، سه نفر نامزد نخست، 6 نفر نامزد دوم یا سوم و یک نفر نامزد پنجم کمیته‌ها و یا شورای راهبری بودند.
بارها گفته‌بودم که انتخاب اعضای دولت حق رئیس جمهور است و شورای راهبری و کمیته‌ها نهاد مشورتی هستند. از ایشان سپاسگزارم که این افتخار را به بنده دادند که در این تجربه جدید و ابتکار شجاعانه، مشارکتی داشته باشم.
از دوستانم در کمیته‌ها و شورای راهبری نیز سپاسگزارم که چهار هفته شبانه روز کوشیدند و بیش از هزار نامزد را بررسی کردند، تا نتیجه را به رئیس جمهور محترم ارائه نماییم.
البته از نتیجه کار خود رضایت ندارم و از این‌که نتوانستم به شکل شایسته‌ای نظر کارشناسی کمیته‌ها و حضور بانوان، جوانان و اقوام را آن‌گونه که که وعده داده‌بودم به نتیجه برسانم، شرمنده‌ام. البته هنوز برخی معاونت‌های رئیس جمهور باقی مانده که امید است این کاستی کمی جبران شود.
به هر حال، این اولین تجربه و پر از کاستی بود و بی‌گمان در آینده بهبود خواهد یافت. ولی در کنار مشکلات دیگر، برای بنده ادامه راه در دانشگاه را رقم زد. در پیشگاه مرم بزرگ ایران برای ناتوانی خود در پیگیری امور در دالان‌های سیاست داخلی پوزش می‌خواهم. برخی بنده را زودرنج دانسته‌اند. گمان می‌کنم در دوازده سال گذشته در برابر هجمه‌های بی‌سابقه، بیش از بسیاری از مدعیان، صبر و مقاومت نشان داده‌باشم، ولی نسبت به نگرش و نگرانی مردم حساسیت فراوان دارم.
ما را سری است با تو که گر خلق روزگار
دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

انتهای پیام