طرفداری | پس از پایان هفته چهارم لیگ قهرمانان اروپا، شش تیم انگلیسی در بین دوازده تیم برتر حضور دارند و به نظر می‌رسد از همین حالا سهیه اضافی سال آینده را هم رزرو کرده‌اند.
لیورپول با عبور از بحران ابتدایی فصل، شکست رئال مادرید در آنفیلد را رقم زد، نیوکاسل در سنت جیمز پارک مقابل اتلتیک بیلبائو پیروز شد، آرسنال اسلاویا پراگ را به زانو درآورد، منچسترسیتی دورتموند را در هم کوبید و تاتنهام کپنهاگن را با اختلاف تحقیر کرد. تنها نقطه تاریک، تساوی ۲-۲ چلسی برابر قره‌باغ آذربایجان بود. وقتی تنها راه مقابله با تیم‌های لیگ برتر، سفر 4000 کیلومتری برای رسیدن به زمین بازی باشد، این سؤال پیش می‌آید که آیا سایر لیگ‌های اروپایی توان رقابت واقعی با انگلیسی‌ها را دارند یا خیر.
با گذشت نیمی از مرحله گروهی، چهار تیم انگلیسی در بین هشت تیم برتر حضور دارند. در حالی که آرسنال، منچسترسیتی، نیوکاسل و لیورپول آماده صعود مستقیم به مرحله حذفی هستند، تاتنهام و چلسی نیز در رتبه دهم و دوازدهم ایستاده‌اند. بایرن مونیخ به لطف گل زده‌ی بیشتر نسبت به آرسنال صدرنشین است، اما بعید نیست هر شش تیم لیگ برتری بدون نیاز به پلی‌آف راهی دور بعد شوند. این شش تیم تاکنون ۲۴ بازی انجام داده و فقط سه شکست به ثبت رسانده‌اند: دو شکست برابر بایرن مونیخ و بارسلونا و یک شکست لیورپول برابر گالاتاسارای، 2700 کیلومتر دور از خانه.
یکی از دلایل درخشش تیم‌های انگلیسی این است که در فاز لیگ، با یکدیگر روبه‌رو نمی‌شوند. تصمیم یوفا برای جداسازی نمایندگان یک کشور در قرعه‌‌کشی منطقی است؛ هیچ‌کس نمی‌خواهد تیم‌هایی که حداقل دو بار در رقابت‌های داخلی با هم بازی می‌کنند، دوباره در مسابقات اروپایی به مصاف هم بروند. اما به‌خاطر همین تصمیم، مسیری آسان‌تر برای نمایندگان انگلیس ایجاد می‌شود.
لیورپول پس از بن‌بست در لیگ برتر، در لیگ قهرمانان اروپا احیا شده است
شاخص باشگاهی انگلیس، که یوفا برای تعیین تعداد تیم‌های هر کشور در رقابت‌های اروپایی از آن استفاده می‌کند، مانند جیوه در یک دماسنج، با سرعت سرسام‌آوری بالا رفته است. پس از نتایج چهارشنبه، امتیاز جمعی باشگاه‌های انگلیس در پنج فصل اخیر از ۱۰۰ عبور کرد و به ۱۰۰.۲۲۷ رسید. این عدد به وضوح از ایتالیا (۸۸.۶۵۸) و اسپانیا (۸۲.۵۷۸) بالاتر است و نشان می‌دهد تیم‌های انگلیسی در حال حاضر بر اروپا تسلط دارند.
هرچند مرور ضرایب احتمالاً آن چیزی نیست که باعث هیجان‌زدگی شما شود، اما راهی مناسب برای نشان‌دادن تسلط انگلیسی‌ها خواهد بود. آیا این موضوع خوب است؟ لیگ برتر، جمعی از خودستایان فوتبال جهان، قطعاً چنین فکر می‌کند. ویژگی‌های فوتبال انگلیس در «بیشتر، بزرگ‌تر و بهتر؛ شکست‌دادن رقیب و چیرگی بر آن» خلاصه می‌شود، بنابراین این موضوع برایشان نوعی تأیید خواهد بود. سایر تیم‌های لیگ قهرمانان اروپا، به‌جز تیم‌های نخبه، ظاهراً در رقابت با لیگ برتر مشکل دارند و این برای بزرگ‌ترین و پرزرق‌وبرق‌ترین رقابت باشگاهی جهان، خبر خوبی نیست.
مطابق ارزیابی یوفا، لیگ برتر با اختلاف قابل‌توجهی قدرتمندترین لیگ اروپایی محسوب می‌شود.
خب، این اتفاق چندان هم غافلگیرکننده نیست. باشگاه‌های انگلیسی مدت‌هاست که از نظر مالی به برتری مطلق رسیده‌اند و چنین سناریویی از پیش محتمل بود. در تابستان گذشته، انگلیسی‌ها بیش از 3 میلیارد پوند در نقل و انتقالات هزینه کردند؛ رقمی بیش از مجموع لالیگا، سری آ، لیگ یک و بوندسلیگا. لیورپول 415 میلیون پوند هزینه کرد و نیمی از آن را به‌واسطه فروش بازیکن بازگرداند، رقمی نزدیک به کل هزینه‌ها در سطح اول فوتبال فرانسه. به جز بارسلونا، رئال مادرید، پاری سن ژرمن و احتمالاً بایرن مونیخ، هیچ تیم اروپایی از نظر مالی توان رقابت با لیگ برتر را ندارد.
خرید تیجانی ریندرس توسط منچسترسیتی اتفاق عجیبی نیست، اما وقتی نیوکاسل می‌تواند مالک شاو را از میلان بگیرد و قهرمان هفت دوره لیگ قهرمانان اروپا نمی‌تواند کاری انجام دهد، تفاوت سطوح در فوتبال اروپایی کاملاً مشخص می‌شود. پول همه‌چیز نیست، اما خیلی چیزهاست و قطعاً به شما اجازه می‌دهد اشتباهات بیشتری هم مرتکب شوید. چه کاری می‌توان انجام داد؟ قوانین مالی موجود نمی‌توانند برتری تیم‌های انگلیسی را جبران کنند زیرا همه بر اساس درآمد هستند. تا وقتی لیگ برتر پول در می‌آورد، از همان درآمد برای تثبیت سلطه خود استفاده خواهد کرد. اساساً، تا زمانی که لیگ برتر نتواند چنین مبالغ هنگفتی از حق پخش تلویزیونی به دست آورد، تصور تغییر این وضعیت دشوار است.
یکی از پرسش‌هایی که باید مطرح شود این است که آیا سهمیه اضافی لیگ قهرمانان اروپا واقعاً باید به کشوری با بهترین عملکرد اختصاص یابد؟ هرچه تیم‌های انگلیسی بیشتری در این لیگ قهرمانان حضور داشته باشند، شکاف بین لیگ‌ها بیشتر می‌شود. جذب بازیکنان برای باشگاه‌های انگلیسی به خاطر تفاوت مالی موجود همیشه راحت‌تر بوده، اما وقتی تعداد بیشتری از آن‌ها وارد این رقابت می‌شوند، کار برای بقیه تیم‌ها سخت‌تر می‌شود. آیا بهتر نیست این سهمیه اضافی به لیگ دیگری داده شود، لیگِ دیگری که شاید در بلندمدت از آن بهره‌مند شود؟
منچسترسیتی که فصل گذشته به کما رفته بود، دوباره یکی از شانس‌های جدی قهرمانی است
البته، این رویکرد ممکن است در کوتاه‌مدت نتایج نامطلوبی داشته باشد، اما به‌صورت نظری می‌تواند به متعادل شدن اوضاع کمک کند. اینکه در فصل جاری شش تیم انگلیسی در لیگ قهرمانان حضور دارند، نتیجه یک همگرایی نسبتاً غیرمعمول از شرایط است، اما همین مسئله قدرت لیگ برتر را نشان می‌دهد: تاتنهام و منچستریونایتد فصل گذشته به ترتیب در جایگاه‌های هفدهم و پانزدهم قرار گرفتند، اما پس از رسیدن به فینال لیپ اروپا، یک سهمیه مازاد برای لیگ برتر به ارمغان آوردند. چلسی هم بدون هیچ زحمتی قهرمان لیگ کنفرانس شد.
با این حال، با وجود این چیرگی، واقعیت این است که تیم‌های لیگ برتری با وجود توان مالی چشمگیرشان، به اندازه‌ای که انتظار می‌رود در رقابت‌های اروپایی قهرمان نشده‌اند. از زمان تغییر نام رقابت‌ها از جام باشگاه‌های اروپا به لیگ قهرمانان، طی 33 دوره تنها هفت تیم انگلیسی موفق به کسب قهرمانی شده‌اند. رئال مادرید به تنهایی بیش از این تعداد قهرمانی دارد و گرچه آن‌ها موردی خاص هستند، این نکته نشان می‌دهد انگلیسی‌ها با وجود منابع مدرن خود، عملکردی کمتر از حد انتظار داشته‌اند. به هر حال، در این مرحله از فصل 26-2025 لیگ قهرمانان اروپا، لیگ برتری‌ها تقریباً همه رقبا را پشت سر گذاشته و میدان را در اختیار خود گرفته‌اند.
به قلم نیک میلر برای اتلتیک