الف. محفوظ، انصاف نیوز:

اول قصد داشتم راجع به نبرد فیلها در عرصۀ سیاسی کشورمان بنویسم و رویارویی تاریخی میان غولهای سیاست را تحلیل کنم. واقعا که این روزهای پر حادثه مثل کل چند هزار سال تاریخ ایران برهۀ حساسی است. امیرحسین ثابتی و عباس آخوندی در یک رینگ، حسام آشنا و عزیز جعفری در رینگ دیگر، روحانی و قالیباف در رینگ سوم و الخ. بزن بزن و بگم بگم به سیاق دوران احمدی‌نژاد پاندمی شده. عینا مثل کووید 19.

ولی با خودم گفتم دخالت در بازی بزرگان به ما نیامده است. اگر مسئولان محترم دور از جان کأنّه تام و جری به جان هم افتاده و کم مانده همدیگر را جر بدهند حتما حکمتی دارد که ما مردم عادی از آن بی‌خبریم. اصلا به ما چه که اینها فیلند یا روسوفیل یا آنگلوفیل یا یک جای دیگر فیل. اصلا به ما چه که فیل هم مثل اسب حیوان نجیبی است یا نه.

ما به عنوان ملت باید شعورمان را ببریم بالا و توقعاتمان را بیاوریم پایین و در مورد دهکمان اطلاعات غلط به آقای میدری ندهیم. ایشان که برگ چغندر نیست. وزیر کار و تعاون است. یارانه‌مان را قطع می‌کند هیچ، واریزهای قبلی را هم از حلقوم‌مان می‌کشد بیرون. بعد ما اخلاقا شرمنده و شرعا مدیون مسئولان دولتی می‌شویم.

واقعا ما مردم پر توقعی هستیم و فقط به فکر جیب و شکم خودمان و اطرافیانمان هستیم. انگار نه انگار که مسئولان فداکاری هم هستند که شبانه‌روز دارند از جان برای کشور و ملت مایه می‌گذارند. بی چشمداشت و توقع. یکی پطرس فداکار است و دیگری ریزعلی خواجوی.

باید از همین آقای علی انصاری بیاموزیم. این همه کارآفرینی، این همه تمدن سازی، این همه ایران مال. ولی وقتی بانکش را بعد از 16 سال تعطیل کردند اعتراض که نکرد هیچ، سجدۀ شکر هم به جا آورد. چرا؟ چون مسئولان را دوست دارد. خب مسئولان هم او را دوست دارند. اگر دوست نداشتند که دم در مسجد صف نمی‌بستند تا چهره به چهره تسلیت عرض کنند. آن هم چه صفی! بنده که فقط هنگام توزیع غذای نذری و سبد معیشت چنین صفی دیده بودم. البته صف مردم عادی پرتوقع کجا و صف مسئولان فداکار و از آبرو گذشته کجا!

انتهای پیام