به گزارش «ساینس آلرت» (Science Alert)، مردم تورکانا که در شمال غربی کنیا زندگی می‌کنند، عمدتا از شیر، گوشت و خون شتر و بز تغذیه می‌کنند و همین امر به آنها کمک کرده تا با یکی از خشک‌ترین مناطق زمین سازگار شوند. تا ۸۰ درصد از رژیم غذایی آنها را فرآورده‌های حیوانی تشکیل می‌دهد. این رژیم سرشار از گوشت برای بقیه ما می‌تواند بیماری‌زا باشد.
پژوهشی تازه درباره تفاوت‌های ژنتیکی
پژوهش جدیدی نشان داده است که مردم تورکانا دارای ژن‌های منحصر‌به‌فردی هستند که به آنها اجازه می‌دهد با وجود دسترسی محدود به سبزیجات خوراکی وحشی، سالم بمانند.
زیست‌شناس «ژولین آی‌رولز» (Julien Ayroles) در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «دانشگاه کالیفرنیا» در برکلی می‌گوید: «چنانچه من و شما رژیم غذایی تورکانا را دنبال کنیم که عمدتا شامل مقدار زیادی گوشت، چربی و پروتئین است، احتمالا خیلی سریع بیمار می‌شویم؛ اما این جامعه برای نسل‌ها چنین غذا‌هایی مصرف کرده و با آن سازگار شده است».
مطالعه بر روی ۳۰۸ نفر
با کسب اجازه از جامعه تورکانا و بزرگان آن، «آماندا لیا»، ژنوم‌شناس دانشگاه وندربیلت و همکارانش اقدام به مصاحبه و جمع‌آوری نمونه‌های خون و ادرار ۳۰۸ نفر از اعضای این جامعه کردند. برخی از این افراد همچنان سبک زندگی سنتی کوچ‌نشینی را حفظ کرده‌اند، در حالی که برخی دیگر به شهر‌ها مهاجرت کرده‌اند.
سلامتی با وجود کم‌آبی مزمن
پژوهشگران دریافتند که بدن اکثر دامداران تورکانا به طور مزمن دچار کم‌آبی است؛ اما در مجموع از سلامت خوبی برخوردارند. پژوهشگران در مقایسه ژن‌های مردم تورکانا با سایر جوامع بومی منطقه، نزدیک به ۸ میلیون واریانت ژنی را بررسی کردند و موفق شدند هشت ناحیه با تفاوت‌های ژنتیکی ثابت را شناسایی کنند.
نقش ژن «STC۱» در حفظ آب بدن
یکی از این تفاوت‌ها در ژن STC۱ یافت شده است؛ ژنی که باعث می‌شود کلیه‌ها آب بیشتری را در بدن حفظ کنند. تیم پژوهش گمان می‌کند که این ویژگی می‌تواند از کلیه‌ها در برابر مواد زائد حاصل از مصرف زیاد گوشت مانند پورین محافظت کند. در حالی که مقدار زیاد پورین می‌تواند به بیماری نقرس منجر شود، این بیماری در میان مردم تورکانا شایع نیست.
تأثیر منفی در محیط شهری
پژوهشگران گمان می‌کنند که این تفاوت‌های ژنتیکی ممکن است برای کسانی که به شهر‌ها مهاجرت می‌کنند، ناسازگار (maladaptive) باشد و در محیط جدید موجب بروز بیماری شود. این یافته‌ها از نظریه‌ای قدیمی به نام «ناسازگاری فرگشتی» پشتیبانی می‌کند؛ این نظریه می‌گوید که برخی از ویژگی‌هایی که در گذشته مفید بوده‌اند، در محیط‌های جدید می‌توانند مضر واقع شوند.
کمک به آینده سلامت جوامع بومی
پژوهشگران امیدوارند که این دانش بتواند به مردم تورکانا و دیگر جوامع بومی کمک کند تا با چالش‌های ناشی از شهرنشینی و سایر تغییرات محیطی که در آینده با آن مواجه خواهند شد، مقابله کنند. دکتر «چارلز میانو» (Charles Miano)، بیوشیمی‌دان موسسه تحقیقات پزشکی کنیا می‌گوید:«درک این سازگاری‌ها می‌تواند به هدایت برنامه‌های سلامت برای تورکانا کمک کند، به ویژه در شرایطی که برخی از آنها از دامداری سنتی به زندگی شهری روی می‌آورند. این امر می‌تواند به پزشکان کمک کند تا خطرات سلامت مانند فشار بر کلیه‌ها یا بیماری‌های متابولیکی را پیش‌بینی کرده و راهبرد‌های بهتری برای پیشگیری طراحی کنند».
این پژوهش در مجله علمی «ساینس» (Science) منتشر شده است.
انتهای پیام/