طرفداری | استون ویلا و ناتینگهام فارست، نمایندگان فوتبال انگلیس در لیگ اروپا که در لیگ برتر انگلیس وضعیت آشفته‌ای دارند، به نتایجی کاملاً متفاوت رسیده‌اند. استون ویلا شانس اصلی حضور در جمع هشت تیم برتر لیگ اروپا است اما ناتینگهام فارست روزهای ناگواری را سپری می‌کند.

ناتینگهام فارست 2-3 میتیولن؛ ابرهای تیره بالای سر پوستکوغلو

بازگشت اروپایی ناتینگهام فارست به رهبری آنژ پوستکوغلو بدجوری به هم ریخت. فارست در خانه، با ضربات ایستگاهی متخصصین دانمارکی مغلوب شد.

با رئیس بی‌صبر و بی‌طاقت یونانی فارست، ابرهای تیره پیش از موعد مقرر بالای سر سرمربی جدید به یکدیگر گره خورده‌اند؟

این دیدار قرار بود شبی خاطره‌انگیز برای فارست باشد و هواداران از آن لذت ببرند. بنر عظیم در بخش شرقی ورزشگاه که روی آن نوشته شده بود: «برای نسل جدید؛ زمان ما فرا رسیده است» از خوش‌بینی و امیدواری نوید می‌داد!

این اولین بار بعد از سه دهه بود؛ زمانی که ورزشگاه سیتی گراند میزبان اولین بازی اروپایی خود بود. آخرین باری که به بهانه چنین مناسبتی دروازه‌های استادیوم به روی تماشاگران گشوده می‌شد، باشگاه میتیولن هنوز تأسیس نشده بود.

برای هواداران نسل جدید، که تنها خاطرات قهرمانی فارست در جام اروپا را از نسل‌های پیش شنیده بودند، این قرار بود شبی متفاوت و خاص باشد.

اما با ناباوری همچنان شاهد اشتباهات تکراری تیم زیر نظر آنژ پوستکوغلو بودند؛ مربی که حالا کارنامه‌اش از ابتدای حضور در فارست، به شش بازی بدون کسب پیروزی رسیده است؛ قبولی با این نمرات غیرممکن است!
او اولین مربی ناتینگهام فارست در صد سال گذشته است که در شش بازی ابتدایی سرمربیگری‌اش حتی یک برد هم کسب نکرده است.

وقتی میتیولن گل سوم را زد، هواداران از چهار طرف ورزشگاه سیتی گراند با هم فریاد زدند: «فردا صبح اخراج می‌شی!»

آنژ پوستکوغلو این شعار را شنید و قطعاً زنگ تلخ این شعار به گوش مالک سخت‌گیر باشگاه، اوانجلوس ماریناکیس، هم رسید.

الکس مک‌لیش در سال ۲۰۱۳ فقط ۴۰ روز در فارست دوام آورد که کوتاه‌ترین دوران مربیگری در تاریخ مدرن باشگاه است! اکنون آنژ پوستکوغلو تنها در روز ۲۴ تحت فشار بی‌اندازه‌ای قرار گرفته است.

آن‌ها حق دارند احساس‌شان را ابراز کنند. نظرشان را شنیدم. دیگر چیزی در فوتبال من را شگفت‌زده نمی‌کند. باید برای این باشگاه به بردهایی دست پیدا کنم. آیا هنوز معتقدم می‌توانم شرایط فارست را تغییر دهم؟ بله! چیزی که امشب شاهد آن بودم، نظرم را عوض نمی‌کند. معتقدم در مسیر درستی هستیم.

در کمپ تمرینی میتیولن، نموداری بر دیوار نشان‌دهنده تفاوت گل‌های این تیم در ضربات ایستگاهی است تا اهمیت آن را به هم‌بازیکنان یادآوری کند!

باشگاه دانمارکی که قبلاً توسط مت بنهم، مالک برنتفورد، اداره می‌شد، مشهور به یافتن راه‌های خاص برای دست‌یافتن به گل و برتری است. این متخصصان ضربات ایستگاهی امشب نیز در این بخش موفق بودند. موفقیت آن‌ها به معنای آشکار کردن ضعف‌های حریف است!

خط دفاع فارست، دقیقاً همان ضعف دفاعی در برابر ضربات ایستگاهی را نشان داد که پیش‌تر تیم تاتنهام تحت هدایت آنژ پوستکوغلو با آن روبه‌رو بود؛ این ضربات کشنده بود. دروازه خالی، ضربه سر آزاد، گل از کرنر و...

تمام هفت شوت میتیولن در نیمه اول از ضربات ایستگاهی حاصل شد و میزان xG این تیم در این ۴۵ دقیقه بالاترین آمار پنج فصل اخیر لیگ اروپا بود. حیرت‌آور بود وقتی آن را از گزارشگر بازی شنیدم!

آنژ پوستکوغلو، اگر فقط فرصت کافی به‌دست بیاورد و از پست خود اخراج نشود، وظیفه سختی برای سامان‌دهی دفاع، مخصوصاً در مقابله با ضربات ایستگاهی دارد. شاید بهتر باشد برای گوشزد و یادآوری او هم نموداری در این رابطه در رختکن نصب کنند.

تغییرات تاکتیکی آنژ مؤثر نبود: برای اولین بار از زمان ورودش، فارست را با چینش سه مدافع به زمین فرستاد و دان اندوی را در نقش دفاع کناری استفاده کرد. مورگان گیبس-وایت به ترکیب بازگشت و در سمت راست بازی کرد. اما جواب نداد.

در نیمه اول فارست شش شوت خارج از محوطه زد و موقعیت خاصی نساخت. ضمن آن‌که مدافع تیم، موریلو را از آسیب‌دیدگی بازگرداند، اما این بازیکن کمتر از نیم‌ساعت مجدداً مصدوم شد و تیم ناچار به بازگشت به سیستم سابق شد.

همه‌چیز آشفته به نظر می‌رسید؛ مثل تیمی که مجبور است سبک بازی‌اش را یک‌شبه عوض کند.
تا دقایق پایانی، که کریس وود دو گلش به دلیل آفساید رد شد و سپس با پنالتی که تیمش را امیدوار کرد، فارست تهدیدی جدی ایجاد نکرد.

اگرچه فارست رویکرد جدیدی داشت، اما جالب بود که گل مساوی این تیم با سبک قدیمی تیم نونو سانتو به دست آمد: سه پاس سریع، توپ به مت سلز رسید، او توپ را به جناح راست برای گیبس-وایت انداخت، پاس برای اندوی و گل...

در حالی که تنها دو دقیقه مانده بود، میتیلند با یک ضدحمله سریع گل سوم خود را زد. پنالتی وود در دقیقه ۹۳ تسلی‌بخش نبود!

امروز در مه صبحگاهی رودخانه ترنت، ابرهای تیره، فارست و آنژ پوستکوغلو را نگران می‌کنند؛ شش بازی بدون برد، شامل بازی با تیم‌هایی مثل سوانزی از دسته پایین‌تر و باخت در برابر تیم‌های تازه‌صعودکرده‌ای مثل برنلی و ساندرلند؛ حالا میتیولن!

ماریناکیس هدف فارست را به روشنی و با جسارت زیاد ابراز کرده بود: قهرمانی در لیگ اروپا. فصل گذشته آنژ پوستکوغلو در تاتنهام اولویت را به اروپا داد اما الان چنین امکانی ندارد. اما این دیگر مقدور نیست.

آنژ پوستکوغلو باید تعادل بین لیگ داخلی و اروپا را حفظ کند و پیش از آن هرچه زودتر به پیروزی دست یابد و در زمین نتیجه بگیرد. فرصت زیادی ندارد. و احتمال زیادی وجود دارد که به پایان فصل نرسد، چه برسد به پایان سال!

مبارزه بعدی در برابر نیوکاسل در سنت جیمز پارک، آزمون ساده‌ای نیست. صدای غرش رعد از ابرهای تیره به گوش می‌رسد؛ ظاهراً طوفان شدیدی در راه است.

فاینورد 0-2 استون ویلا؛ پیروزی در زمین مقدم

استون ویلا شروع عالی خود در لیگ اروپا را با پیروزی مقابل فاینورد ادامه داد. ویلا با وجود مشکلات در لیگ برتر انگلیس که تنها یک برد از شش بازی داشته و در رده هفدهم جدول قرار دارد، همچنان از مدعیان اصلی قهرمانی در این رقابت اروپایی به‌شمار می‌آید.

در همین ورزشگاه بود، در استادیوم دِ کوئیپ روتردام، مکانی مقدس که بزرگ‌ترین روز و مهم‌ترین جام تاریخ باشگاه را به همراه آورد. اگرچه این برد هرگز مانند پیروزی ۱-۰ سال ۱۹۸۲ مقابل بایرن مونیخ که ویلا را برای اولین و آخرین بار قهرمان اروپا کرد، جادوی آن شب استثنایی را ندارد، اما می‌تواند برای مردان اونای امری الهام‌بخش باشد.

درست مانند آن بازی تاریخی، ویلا دفاعش را بسته نگه داشت و دو گل در نیمه دوم توسط بوئندیا و مک‌گین، تیم را در موقعیت خوبی در ابتدای لیگ اروپا قرار داد. با وجود ثبت سومین برد متوالی، ویلا هنوز آن فرم ایده‌آل گذشته را پیدا نکرده و پویایی و روانی بازی‌شان کمتر شده است، اما امری امیدوار است همین روند به نتایج بهتر منجر شود.

نقطه اوج دوران امری دقیقاً یک سال پیش و در دیدار با بایرن مونیخ در لیگ قهرمانان شکل گرفت؛ جایی که «جان دوران» تک‌گل بازی را به‌ثمر رساند و ویلا بار دیگر غول فوتبال آلمان را از پای درآورد.

شاید اگر «دوران» در بازی با نیوکاسل در باکسینگ‌دی اخراج نمی‌شد، ویلا احتمالاً او را نگه می‌داشت و «اولی واتکینز» را می‌فروخت. اما دوران راهی النصر شد و حالا به فنرباغچه قرض داده شده، ولی هنوز نتوانسته درخشش گذشته را تکرار کند.

و ویلا هم از فقدان بازیکنی با خصوصیات غیرقابل پیش‌بینی و جریان‌شکن او ضربه خورده است. با آمدن دنیل مالن، و عملکرد خوب مارکوس رشفورد در نیم‌فصل گذشته، واتکینز، مهاجم اصلی تیم، در این فصل گمشده و بی‌روح به‌نظر می‌رسد، مانند کسی که احساس می‌کند دست‌کم گرفته شده است. احتمال بازگشت دوران بسیار کم است، اما پیدا کردن بازیکنی با کیفیت او سخت خواهد بود.

اما در مقابل فاینورد مدافعان ارزش خود را نشان دادند. همه فکر می‌کردند مصدومیت امی مارتینز پیش از بازی روی تیم تأثیر خواهد گذاشت، اگرچه مارکو بیزوت جانشین خوبی بود. او چند موقعیت حساس خود را نشان داد و باعث شد فاینورد در نیمه اول به گل نرسد. مدافعان ویلا از جمله بوئندیا و کنسا نیز با واکنش‌های خود موقعیت را از حریفان گرفتند و پائو تورس نیز در قلب دفاع خوب ظاهر شد.

در حالی که فاینورد خطرساز نشان می‌داد، بالاخره گل اول ویلا روی بازی تیمی و شوت زیبای بوئندیا ثبت شد و دوازده دقیقه بعد مک‌گین روی حرکت خوب مالن گل دوم را زد تا پیروزی ویلا در روتردام قطعی شود و دِ کوئیپ، معبد محبوب و مقدس استون ویلا باقی ماند.