جوان آنلاین: از قدیم گفتند سنگ بزرگ علامت نزدن است. این ضرب‌المثل در مواقعی کاربرد دارد که افراد سخن از انجام کار بزرگی می‌زنند که احتمال عملیاتی شدن آن با توجه به مشهودات، منتفی است! مثل تکنیک‌های ۱۵ دقیقه‌ای که مثلاً می‌گوید فقط ۱۵ دقیقه ورزش کنید، اما به مرور این ۱۵ دقیقه در مغز ما جا خواهد افتاد و بیشتر می‌شود یا مثلاً فقط ۱۵ دقیقه زودتر از خواب بیدار شویم و بعد هر روز چند دقیقه اضافه‌تر کنیم. حالا حکایت سنگ بزرگ و علامت نزدنی است که برای ما از کار‌های معمولی کوه خلق می‌کند، در حالی‌که طبق حدیثی از امیرالمؤمنین (ع): «از هر کاری که ترسیدی خود را در آن بینداز، زیرا رنجی که در اثر نگه‌داشتن خود از آن چیز به تو می‌رسد بزرگ‌تر از چیزی است که تو از آن می‌ترسی.» 
 
این رمضان نگوییم چه‌ها کنیم و نکنیم. فقط تلاش کنیم یک قدم برای تفاوت از آنچه دیروز بودیم، انجام دهیم. همین. بعد از رشد فکری و عقلی در مسیر خودسازی و کمال هیچ چیز مثل روزه برای غلبه بر شیطان مؤثر نیست. در واقع روزه مسیر قدرت دهی و اراده برای ترک غلط و انجام کار درست است. با دعا‌های منتسب به این ماه زیبا ارتباط بگیریم. اتفاقاً معنای فارسی را روان قرائت کنیم. دعای روز، سحر، افطار، ابوحمزه ثمالی، افتتاح، مجیر، جوشن کبیر و... را بخوانیم و در آن قدری توجه کنیم. فقط یک آیه و جمله و فراز را درک کنیم و همان را برای یک رمضان رعایت کنیم. مثلاً در همین دعای جوشن کبیر با آن حجم از صفات زیبا توجه کنیم. خدا با آن عظمت و بزرگی چگونه است و ما در قبال انسان‌ها چگونه هستیم؟! یا در دعای ابوحمزه ثمالی تأمل کنیم در فراز‌هایی که لحظات مرگ را تداعی می‌کند و به ما می‌گوید که تمامی این دنیا هیچ و پوچ است. چه وزیر و سفیر و رئیس باشیم چه کارمند و کارگر و در هر جایگاه اجتماعی همه با یک روش و شیوه و در نهایت جسم‌مان میهمان خاک خواهد شد و در آنجا می‌مانیم و اعمال امروزمان. هر آنچه در حق دیگران ظلم کردیم در نهایت مقابل چشم ما می‌آید. چه زیبا که در دعای افتتاح با همین نگاه به اهل بیت (ع) متوسل شده و از آنها می‌خواهیم در لحظات مرگ دستگیر ما باشند. البته این دعا‌ها صرفاً نقش واسطه‌گری و تسهیل برقراری ارتباط با خداست و اصرار و واجبی در آن قرار داده نشده است. 
حرف این است که کلاً یک ماه سبک زندگی خود را تغییر دهیم و برای آن تلاش کنیم. مثلاً تصمیم بگیریم یک اخلاق بد خود را کنار بگذاریم. فقط و فقط همین. مثلاً تلاش کنیم به هیچ عنوان غیبت نکنیم یا مثلاً دروغ نگوییم یا اصلاً ساده‌تر، کمی خوش اخلاق باشیم. مثلاً با پدر و مادر خودمان درست صحبت کنیم. همه اینها به کنار، کمی تمرین سکوت کنیم. کمتر حرف بزنیم. البته که این‌کار سهل و ممتنع است. شاید حرف نزدن سخت‌ترین کار دنیا باشد چه بسا که بزرگان دینی همواره تأکید می‌کنند نیمی از گناهان به خاطر همین زبان است. 
نامه‌ای از مرحوم آیت‌الله سید اسماعیل اصفیائی (قدس سره) پدر بزرگوار حضرت استاد فاطمی‌نیا در کانال منتسب به ایشان منتشر شده که جالب است. ایشان در سفری در ماه مبارک رمضان برای خانواده‌شان نوشته بودند: 
«بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم. عمده مطلب که از زمین و آسمان بزرگ‌تر است، ماه مبارک رمضان است. فرزندانم که شنیده‌ام مریض هستید، هر سه از روزه اجتناب کنید. بیایید یک روزه‌ای بگیرید که بر همه واجب است، حتی بر مریض بستری و آن هم روزه گرفتن از حرام و گناه است که در تمام عمر افطار ندارد، ولو یک‌بار هم که باشد ممنوع است و عوض دعا‌های جوشن کبیر و امثالش، سکوت از یاوه و بیهوده گفتن، بسیار عمل خوب و نتیجه عالی دارد و بدون آن نماز و دعا‌ها خیلی فایده ندارد. سید اسماعیل» در واقع چنین سخنانی مفهوم «روزه نفس» دارد. روزه چشم‌پوشی از لذت‌ها که شاید باز هم بهترین حالت باشد. خیلی از افراد هستند که بنا به دلایل مختلف پزشکی و جسمانی توفیق روزه‌داری در معنای عام و کلی آن را ندارند، اما آیا سایر وجوه روزه‌داری هم برای آنان ممکن نیست؟! همین سکوت که اگر بتوانیم و بشود بار خود را برای آن دنیا بستیم. سکوت و غیبت نکردن، سکوت و تهمت نزدن، سکوت و قضاوت نکردن، سکوت و ظلم نکردن، سکوت و... 
چه بسا روزه‌داری‌هایی که صرفاً با گرسنگی و تشنگی آغاز و به قول معروف از همان ابتدای صبح با انواع دروغ، غیبت، تهمت، قساوت و... تا افطار ادامه پیدا می‌کند. روزه یعنی لذات مادی را برای جسم خودمان محدود کنیم تا به روحمان قدرت دهیم. برخی حرف‌ها را قبل از بیان قورت دهیم و برخی دیگر را هم هضم کنیم. کمی نگاه و فکرمان را از زندگی دیگران برداریم و به خودمان معطوف کنیم. این رمضان تمرین کنیم کمی جلوی نفس خودمان بایستیم و با او در بیفتیم.