به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از تابناک، دنیا همیشه نابرابر بوده است. از همان روزی که ثروت «تاجی» شد برای عده‌ای و «زنجیری» برای عده‌ای دیگر اما امروز این شکاف از یک نابرابری ساده گذشته و تبدیل به دره‌ای شده که دو سوی آن، هیچ‌گاه به هم نمی‌رسند. در یک طرف، زندگی در برج‌های سر به فلک کشیده، شام‌های هزار دلاری، ماشین‌هایی که قیمت‌شان به‌اندازه‌ی یک عمر کارگری است و در سوی دیگر، صف‌های طولانی برای نان، حقوق‌های نصفه‌نیمه، و چشم‌هایی که از فرط نداری، امید را فراموش کرده‌اند.

در شرایط کنونی و با توجه به علایم و نشانه‌های شاخصی که از افراد نوکیسه در جامعه امروز ایران ظهور و بروز پیدا کرده می‌توان مهمترین شاخصه آنها را به این شرح نام برد:

 

رژه با ماشین‌هایی آنچنانی مثل پورشه، بنز یا شاسی‌بلند‌های غول‌پیکر.
ویراژ دادن شبانه در مناطق بالای شهر و مسیر‌های خاص مثل اندرزگو.
استوری گرفتن با فرمان خودرو و نشان دادن لوگوی ماشین

 

زندگی در پنت‌هاوس‌های مناطق گران تهران با بالکن‌هایی که به کل شهر اشراف دارد.
آپارتمان‌هایی استخر‌های کف شیشه‌ای و آسانسور‌های ماشین‌رو و...
ویلا‌هایی قصرگونه در لواسان، کردان، دماوند یا شمال کشور
- سفر‌های لاکچری با مقاصد خاص
پرواز‌های بیزینس و فرست کلاس با فیلم گرفتن از داخل کابین.
اقامت در هتل‌های چند هزار دلاری در دبی، ترکیه، اروپا یا شرق آسیا.
عکس با کیف و کفش برند کنار برج خلیفه یا قایق تفریحی و ...

• پوشیدن لباس‌های برند و اکسسوری‌های گران‌قیمت
•  
• لباس‌هایی از برند‌های گوچی، لویی ویتون، شنل، دیور با لوگو‌های درشت که به چشم بیاد.
• ساعت‌های لاکچری با مارک‌های رولکس، اودمار پیگه، پتک فیلیپ.
  کیف دستی‌های برند که شاید قیمت هر کدام از قیمت یک آپارتمان کوچک بیشتر باشه.
•  
• مراسم تجملی و مهمانی‌های افراطی
• 
  تولد‌های آنچنانی با کیک‌های چند طبقه و تزئینات میلیونی!
  عروسی‌های خارج از کشور یا در باغ‌های لاکچری تهران با حضور خواننده‌های معروف.
  مهمونی‌های پنهانی و خاص در ویلا‌های شخصی با غذا‌های خاص و مهمان‌های VIP.
•  
• ولع به نمایش در فضای مجازی
• 
  زندگی روزمره‌ای که از صبح تا شب استوری می‌شود: از چای صبح با فنجون برند گرفته تا لباس شب و ماشین روز.
  فخرفروشی با فاکتور خرید و نمایش قیمت‌ها.
  تاکید روی «زندگی لاکچری» و استفاده از هشتگ‌هایی مثل #زندگی_طلایی، #لایف_استایل و ...
•  
• خرید و احتکار کالا‌های خاص
• 
  خرید چندین خودرو فقط برای نگهداری و فروش با قیمت بالاتر.
  خرید خانه در مناطق مختلف بدون ساکن شدن فقط برای بالا بردن قیمت.
  سرمایه‌گذاری روی ارز، طلا، سکه و حتی سنگ‌های قیمتی.
•  
• بی‌توجهی به مشکلات جامعه
• 
  بی‌تفاوتی کامل نسبت به بحران اقتصادی، گرانی و مشکلات مردم
  رفتار‌های تحقیرآمیز با افراد کم‌درآمد مثلاً پخش ویدئو‌های تمسخرآمیز از مردم عادی
  نگاه ابزاری به بقیه؛ مثلاً استفاده از کارگران خانگی مثل پیش‌خدمت‌هایی که باید در استوری حاضر باشند!
•  
• عدم تناسب ثروت با موقعیت اجتماعی و تحصیلی
• 
  افراد جوان و بی‌تجربه‌ای که ناگهان صاحب کسب‌وکار‌های میلیاردی شده‌اند.
  کسانی که نه تحصیلات خاصی دارند، نه سابقه کاری ولی یک‌شبه وارد طبقه مرفه شده‌اند.
  حرف زدن با ادبیات سطحی، اما رانندگی با ماشین چند میلیاردی.
•  
• روابط رانتی!
• 
  داشتن ارتباطات پشت پرده با افراد صاحب نفوذ
  گرفتن وام‌های کلان بدون ضمانت یا زمین‌هایی با قیمت ناچیز!
  دریافت امتیاز‌های ویژه مثل واردات خودرو، کالا‌های لوکس یا نمایندگی برند‌های خاص
  قرارداد‌های نجومی بدون تخصص، فقط به خاطر آشنایی با آقازاده‌ها و ...
  این رانت‌بازی در واقع ریشه اصلی بسیاری از نشانه‌های بالاست.

شکاف طبقاتی فقط یک اصطلاح اقتصادی نیست، یک زخم است. زخمی که هر روز عمیق‌تر می‌شود، هر روز خون بیشتری از عدالت می‌گیرد و هر روز فاصله‌ای را بیشتر می‌کند که شاید هیچ‌گاه پر نشود. کسی که در کاخ‌ها زاده می‌شود هیچ‌گاه نمی‌فهمد صدای شکم گرسنه چگونه به مغز هجوم می‌آورد. همان‌طور که کسی که هر روزش را در جنگ برای بقا گذرانده هرگز طعم زندگی بدون دغدغه را نخواهد چشید. از همه دردناک‌تر روزی می‌رسد که این نابرابری آن‌قدر عادی می‌شود که دیگر کسی از آن تعجب نمی‌کند. مردمانی که کنار فقر زندگی می‌کنند اما به آن عادت کرده‌اند. این شاید بزرگ‌ترین تراژدی جهان باشد اینکه «زخم‌های جامعه دیگر کسی را نسوزاند».

نوکیسه‌گی فقط در ماشین‌های لاکچری و خانه‌های لوکس خلاصه نمی‌شود. این پدیده را می‌توان در فرهنگ، در طرز برخورد، در سبک زندگی و حتی در زبان و کلام افراد دید. نوکیسه کسی است که وقتی ثروتش ناگهانی از زمین یا از روابط پنهان سر برمی‌آورد، زبانش به تمسخر دیگران باز می‌شود. او در مراسم‌، مهمانی‌ها، خیابان و در فضای مجازی فریاد می‌زند: «چقدر همه چیز ارزان است»، بی‌آن‌که بداند برای بسیاری همان چیزهای ارزان هم دست‌نیافتنی است.

نوکیسه‌ها نه ریشه دارند، نه تاریخ. آنها خود را به لایه‌های بالای جامعه پرتاب کرده‌اند اما هنوز زبان، رفتار و نگاه‌شان همان است که روزهای تهی‌دستی داشته‌اند. پول برایشان قدرت آورده اما نه وقار. جاه و مقام خریده اما نه احترام. شاید بتوان برج‌ها را بلندتر ساخت، ماشین‌ها را گران‌تر خرید و سفره‌ها را رنگین‌تر کرد اما اصالت را نمی‌توان یک‌شبه به دست آورد همان‌طور که شعور را نمی‌توان با پول خرید. در جامعه‌ای که شکاف طبقاتی هر روز عمیق‌تر می‌شود، نوکیسه‌ها تنها یک نشانه‌اند؛ نشانه‌ای از بیماری‌ای که اقتصاد را به کام خود کشیده، از سقوط ارزش‌ها و روزهایی که در آن ثروت دیگر نتیجه‌ی تلاش نیست بلکه محصول نزدیکی به کانون‌های قدرت و رانت است و تا وقتی این مناسبات برقرار باشد نوکیسه‌ها همچنان خواهند بود؛ بلندتر از دیروز، پرادعاتر از امروز و بی‌خبرتر از همیشه. اما این نوکیسگان را چگونه می‌توان شناخت؟ نشانه‌هایشان چیست؟ و مهم‌تر از همه این سبک زندگی چه زخم‌هایی بر پیکر جامعه می‌زند؟