صاحب‌خبر - زهرا محسنی‌فر: غفلت از باریکه‌ احد، نزدیک بود شاهرگ اسلام را بزند. حمزه جگردار، بی‌جگر شد و حیدر کرار غرق در جراحات مکرر. جبهه حق به مویی بند بود و اردوگاه باطل به انتقام بدر، خرسند. نهیب وحی اما کاری‌تر از زخم شمشیر بود: «[خودتان را جمع کنید،‌ ای جماعت نالان!] زخم، قاعده رزم است. دیروز زدید و امروز خوردید. بدر و اُحد را ما زیر و زبر می‌کنیم و روزگارگردان ایام فتح و فاتحه ماییم. بگذار مشرکان در عِده و عُده‌ غلو کنند؛ علو از آن مؤمنان وهن‌گریز حزن‌پرهیز است». جنگ مغلوبه شده بود و جراحت عمیق بود. کلام وحی اما به غایت دقیق بود: «رنج می‌کشید؟ آنها هم می‌کشند. درد دارید؟ آنها هم دردمندند. اما شما مؤمنان را چیزی داده‌ام که مشرکان از آن بی‌بهره‌اند. من امید شمایم؛ آن جماعت اما به امید که هستند؟! از استقامت کراهت دارید؟ شما زخم‌خورده‌ها باید دشمن را تعقیب کنید؛ بله، همین شما که جراحت دارید». تاریخ روی دور تکرار است. حوادث نو به نو می‌شوند، اما الگوی زوال و فلاح ملت‌ها لایتغیر است. غفلت از تنگه‌ها، تنگناها می‌آورد. سستی، خوره باور است و ترس، موریانه‌ اراده. رستگار نشد قومی که در سرزمین خود با دشمن رودررو شد. آن که به وقت یاری حق خوابید، با لگد دشمن بیدار شد. تزویر، امان می‌دهد تا مقاومت را بشکند؛ چون غلبه کند، گردن می‌شکند. قومی که از اسلحه و امتعه غفلت کند، هجوم یکباره دشمن را به جان می‌خرد. برای یکپارچگی‌اش چه خون جگرها خورد عزیز ما اما سوریه امروز جگر زلیخا شده. بله! شام با آن بزرگی، یک لقمه چپ جهانخواران شده. کفتارهای تکفیری به پشتوانه‌ کفار صهیونیستی هر کدام تکه‌ای از آن را به دندان گرفته‌اند. با بمباران اسرائیل و آمریکا نه، سوریه وقتی خلع سلاح شد که اسلحه بر زمین گذاشت. وقتی گرفتار جنگ شد که پرچم صلح و دستان تسلیم را بالا برد. گولانی و جولانی امروز در سوریه جولان می‌دهند و هیهات که تحریرالشام بخواهد جولان را آزاد کند. فرمود خاورمیانه (از صنعا تا یافا و از الانبار تا بیروت)، انبار باروت است. فرمود این جنگ وجودی برای ما و آنها داستان مرگ و زندگی است. فرمود عقب‌نشینی غیرتاکتیکی غضب الهی را به دنبال دارد. فرمود برای‌تان نقشه کشیده‌اند و باید نقش‌ بر‌ آب‌شان کنید. فرمود به لبخند گرگ‌های درنده و وعده گاوهای شیرده اعتماد نکنید. گفت و نشنیده گرفتند. عبرت نگرفتند و مایه عبرت شدند. تاریخ نخواندند و به تاریخ پیوستند. سوریه امروز سرزمین سوخته است اما باید از خاکستر خویش برخیزد. سجده به زخم‌ها کمرش را شکسته اما باید کمر راست کند. معجزه‌ مردمی‌سازی مقاومت به پشتوانه الهی، برای ملت مرده، «یُخْرِجُ الْحَیَ مِنَ الْمَیِتِ» و برای سرزمین سوخته، «یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا» است. مردم ضاحیه گواهند که اگر شهادت برای اهل دمشق سعادت شد، میهن‌شان را پس می‌گیرند و دشمن‌شان را پس می‌زنند. مردم صنعا می‌دانند که با دست خالی و پای برهنه هم می‌توان شاخ شاخ‌بازان عالم را شکست. تحریرالشام نه، تقدیم‌الشام کجا سوریه‌ آزاد می‌سازد؟! آزادی در پس استقلال می‌آید و این شباب‌المقاومه است که سوریه را آزاد خواهد کرد.∎​