در احوالات مرحوم آیت‎الله شیخ عبدالکریم حائری که از آن زُهاد بی‌نظیر آن دوران بودند، خادم ایشان نقل اینطور نقل می‌کنند:

من در زمستان سرد منقل را آتش کردم که برای ایشان ببرم

تا بردم داخل اتاق ایشان، فرمودند که من هنوز نتوانستم برای طلاب زغال تهیه کنم، چون پول نرسیده، لذا من نمی‌توانم خودم را گرم کنم.

در اواخر ایام حیاتشان برای حوزه‎ی علمیه‎ی قم پنجاه هزار تومان بدهکار بودند.

پنجاه هزار تومان آن موقع نمی‌دانم چند میلیارد تومان امروز می‎شود.

این مقدار بدهکار بودند، نه برای شخص خودشان، بلکه برای حوزه‎ی علمیه‎ی قم.

بعد فرموده بودند، من از قرض داشتنم نگران نیستم؛ از این نگرانم که خدای متعال بفرماید:

ما به تو آبرو داده بودیم، چرا بیش از این قرض نکردی که خرج حوزه کنی؛ یعنی این آبرو هم یک ماآتاک‌الله است.

در روایات هم هست، همان‎طور که خدا زکات مالتان را بر شما واجب کرده، زکات وجاهت شما را هم لازم کرده است.

منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص ۲۲-۲۰