آزُرده وُ محزون وُ به زندان وُ حصاریم
ما زخمیِ خونین کفنِ زنده به داریم
بیایید وُ ببینید ازین معجزۀ ظلم!
ما سوخته در رنجِ مُذابیم وُ هواریم
سلولِ «اتاقِ نمک» وُ «کوره» وُ دردست
محبوس درین مسلخِ خُوفیم وُ غباریم
دردا خبر از داغ وُ درفشِ دلِ ما نیست
جانیم وُ شکستیم وُ فروریخته جاریم
اینجا به خدا دوزخِ جان بود وُ نهان بود
ما مُرده درین گورِ گم از دیده مزاریم
خاموش وُ فراموشِ سیه چاله وُ تنها
هیهات که تن مُرده غریبانه به غاریم
ما بوسۀ مهتاب وُ گُل از یاد نبردیم
هرچند به تاریکیِ آیینه دچاریم
مادر همه جا در پیِ فرزند دوان بود
ما در پیِ مادر همه جا نالۀ زاریم
خواهر به کجا رفته وُ زندان به کجا بود
او مِهر وُ قمر بوده وُ بی او همه تاریم
افسوس پدر در شکن وُ چینِ زمان مُرد
ما از غم وُ اندوهِ پدر زار وُ نزاریم...
زُدودند چو دود از دلِ ما یادِ جهان را
ما خندۀ آن کودکِ در دخمه شکاریم
با سوگِ دلِ واژه بگویید وُ بگریید
ما شعرِ پریشانی وُ بی عشق وُ نگاریم
با سنگ سخن گفته وُ با سایۀ دیوار
خُفتیم برین بسترِ سنگی همه خاریم
چشمانِ من از اشک همه کاسۀ خون است
از شادیِ دیدارِ تو یاریم وُ دیاریم
گر گریه امان داد بگویم به عزیزان
ما دانۀ دانا به دلِ نار وُ اناریم
ما مُرده ولی زنده به امید وُ به لبخند
ما شعلۀ رقصده وُ تابنده بهاریم

رضا بی شتاب
*