به گزارش همشهری آنلاین، در مناطق اطراف پکن، کارخانه‌های بزرگ صنایع سنگین مانند زغال سنگ، برق، فولاد، سیمان و شیشه مشغول کار بودند و دائما گازهای آلاینده صنعتی را از دودکش‌های خود بیرون می‌فرستادند. این گازها به دود ناشی از خودروهای درون شهر و خیابان‌های شلوغ آن اضافه می‌شد و هوای شهر ۲۰ میلیون نفری را به رنگ خاکستری در آورده بود. شرایطی که از آن با عبارت «شهری زیر پتوی دود» نام برده می‌شد. در سال ۲۰۰۸ با تعطیلی اجباری کارخانه‌ها و فعالیت‌های تولیدی و اقتصادی شهر در طول بازی‌های المپیک آلودگی هوا کاهش پیدا کرد اما به سرعت به جای خود برگشت. به همین دلیل کسی تصور نمی‌کرد آلودگی هوای پکن راه حلی داشته باشد.

در سال ۲۰۱۳ مقدار آلاینده‌های هوای پکن به طور متوسط ۱۰۰ میکروگرم بر متر مکعب بود که ۱۰ برابر بیشتر از سطح توصیه شده سازمان بهداشت جهانی می‌شد. این سازمان در سال ۲۰۰۵ استاندارد ۱۰ میکروگرم بر متر مکعب را به عنوان حد آلاینده‌های هوا تعیین کرد.

آلودگی هوا در چین پیش از سال ۲۰۱۳ هم وجود داشت و در اوایل قرن، زمانی که صنایع چین توسعه پیدا می‌کردند بیشتر شد، شهروندان نیز آن را به صورت بخشی از رشد اقتصادی می‌پذیرفتند اما افزایش شبکه‌های اجتماعی و اطلاع‌رسانی با اپلیکیشن‌های تلفن همراه باعث شد که آلودگی هوا از یک مشکل روزمره به شکل بحران سلامتی و محیط زیستی جلوه کند و دولت دست به اقداماتی برای حل آن بزند. در تابستان ۲۰۱۳ شورای دولتی چین برنامه‌ای با ۱۰ اقدام را ابلاغ کرد که باید تا سال ۲۰۱۷ اجرا می‌شد. این برنامه شامل طرح‌های اقتصادی، انرژی و محیط زیست بود.

صنایع ناکارآمد و آلاینده که در زمینه زغال سنگ، فولاد، سیمان، مواد شیمیایی شیمیایی و سایر صنایع سنگین فعالیت می‌کردند با صرف بودجه کلان دولتی اصلاح شدند. دولت برای تعطیلی معادن غیرقانونی و غیر استاندارد زغال سنگ و کارخانه های فولاد ناکارآمد که انرژی زیادی مصرف می‌کردند، اقدام کرد. دستگاه های کنترل آلودگی هوا در منابع انتشار صنعتی نصب شدند، مزارع انرژی خورشیدی و بادی برای تامین برق بیشتر شدند. بازرسی‌های محیط زیست در سراسر منطقه اطراف پکن به راه افتاد و مقدار دی‌اکسید گوگرد که ناشی از فعالیت‌های صنعتی بود را دائما اندازه‌گیری و منشا آن را مشخص کردند.

از سال ۲۰۱۵ به تدریج حمل و نقل شهری هم اصلاح شد و محدودیت‌هایی برای خودروها و موتورسیکلت‌های آلاینده تعیین شدند. اتوبوس‌های گازی به جای اتوبوس‌های گازوئیلی مورد استفاده قرار گرفتند. آلودگی هوا چند بار کاهش پیدا کرد و دوباره به وضعیت خطرناک بازگشت اما آثار مثبت محدودیت‌ها مشخص بود. با گذشت چند سال از شروع طرح‌های مقابله با آلودگی هوا، میزان گازهای خطرناک کاهش پیدا کرد. از سال ۲۰۱۷ مرحله بعدی کاهش آلودگی هوا در پکن اجرا شد و همچنان ادامه دارد. در سال‌های اخیر تعداد زیادی از اتوبوس‌های دیزلی شهری چین با اتوبوس برقی جایگزین شده است و کلان‌شهرهای چین بزرگترین ناوگان اتوبوس برقی را با تکیه بر تولیدات داخلی این کشور ایجاد کرده‌اند.

با توجه به جمعیت و صنعت در پکن، مقابله با آلودگی هوا در این شهر همچنان ادامه دارد. اگرچه بازهم آلاینده‌ها در هوای پایتخت و دیگر شهرهای چین وجود دارند اما بهبود شرایط هوا در مقایسه با ۱۰ سال قبل کاملا مشخص است

بیشتر بخوانید: خودروسازی برقی، حمل‌ونقل عمومی چین را عوض کرد | کدام کشورها اتوبوس برقی از چین خریدند؟