به گزارش خبرگزاری مهر، سیده تکتم حسینی شاعر افغانستانی، متولد و ساکن ایران، غزلی با حال و هوای همدلی دو ملت سروده و از بعضی نامهربانی‌ها که این روزها در رسانه‌ها و جامعه با مهاجران افغانستانی می‌شود، گلایه کرده است.

متن مشروح این غزل را می‌خوانید:

*

من که زاییده‌ی همین خاکم، ریشه‌ی من که از خراسان است

من کجا را وطن بنامم پس؟ من که دار و ندارم ایران است

شانه به شانه و غریبانه، هم نفس، هم مسیر، هم خانه

من همین جایی‌ام، نه بیگانه، این میان فرق‌ها فراوان است

کوله‌ام روی دوش همواره، نفسم تنگ و پایم آواره

از دل من اگر که می‌پرسی، وسط کابل است و تهران است

گیرم اصلا غریبه هم باشم، من به زخمت نمک نمی‌پاشم

این که از خانه می‌کنی بیرون، دست کم هرچه نیست، مهمان است

من تو را درک می‌کنم اما، تو مرا درک می‌کنی آیا؟

هرچه رنج است پای من ننویس، چاره‌ی کار دست وجدان است

می‌روم، می‌روم، همین فردا، حرف‌های شما قبول اما

هرکجا هم که بعد از این بروم، خانه‌ی من همیشه این خانه است…