به گزارش اطلاعات آنلاین، ورزشگاه تختی که قبل از انقلاب به نام فرح آباد/ فرح بود، یکی از عجیب ترین سازه های کابلی دنیاست و در زمان خود، چنان ایده جسورانه و مدرنی بود که پیمانکاران آلمانی می گفتند اجرای آن غیر ممکن است؛ اما این ورزشگاه به همت معمارش که تازه درگذشته، در دنیا به شهرت رسید، و در همه این سالها، زیر سایه و نام ورزشگاه آنسوی شهر تهران، یعنی ورزشگاه آزادی قرار گرفت.

از فرح‌آباد تا تختی

احداث این ورزشگاه،   از ۱۳۴۶ شروع شد و تا ۱۳۵۲  ادامه داشت. در همان زمان هم مراحل احداث و پیشرفت کار آن با ورزشگاه آریامهر (که بعد از انقلاب به آزادی تغییر نام داد) مقایسه می شد و با وجود ویژگی های متفاوت و منحصر به فردش، هرگز حتی نتوانست رقیبی برای ورزشگاه عظیم آزادی باشد. معمار فرح آباد، جهانگیر درویش است که ۶ آذر خبر درگذشت او در سن ۹۱ سالگی در رسانه ها منتشر شد.

تختی، بزرگترین سازه کابلی دنیا

جهانگیر درویش که تحصیلاتش را در تهران و تورین ایتالیا پشت سر گذاشته و دکترای معماری دارد، در ابتدای دهه ۴۰ و ۵۰ شهرت زیادی در جامعه معماران ایران و جهان داشت و در خارج از کشور زندگی می کرد. در یک سفر به ایران در دهه چهل، فرح دیبا ملکه وقت ایران از طریق مجلات متوجه حضور درویش می شود و او را برای ملاقات دعوت می کند و از او می خواهد در ایران زندگی کند و به کشورش خدمت کند. در همین دوران، سازمان تربیت بدنی ماموریت ساخت این ورزشگاه را در منطقه ای که پیش از این زمین های سوارکاری بود و با نام فرح آباد شناخته می شد را به او می دهد. نام ورزشگاه هم از نام همین منطقه برگرفته می شود و به صورت اختصار فرح هم خوانده می شده است.

عکسی دیده نشده از شادروان جهانگیر درویش در دانشکده معماری دانشگاه تهران دهه ۱۳۴۰ 

معمار جسور

درویش طراحی جسورانه خود را برای ساخت به اروپا می برد اما این طرح چنان پیشرو و سخت بوده که پیمانکاران آلمانی، در جلسه ای به او می گویند که این پروژه اصلا شدنی نیست. با این حال او بر ادامه کار اصرار می کند و با شرکت هایی در انگلیس و اسپانیا برای ساخت همکاری می کند. او ایده های خلاقانه ای برای ساخت این سازه با کابل داشت و برای این کار، از کارگران الجزایری که در کار با کابل تبحر داشتند، استفاده کرد. فرح آباد یا تختی، بزرگترین استادیوم کابلی دنیاست. در همان زمان، گفته می شد که ایده ساخت آن از ورزشگاه المپیک مونیخ در آلمان الهام گرفته شده اما مرحوم درویش این موضوع را رد کرده است. همچنین او الهام گرفتن از شکل تاج فرح دیبا برای ساخت این ورزشگاه را هم رد کرده و گفته است که نمی داند برخی چگونه به چنین چیزی اعتقاد دارند.

ارتباط مردم با استادیوم

این پروژه در ابتدای دهه ۵۰ با بودجه ای ۱۹۰ میلیون تومانی به پایان رسید. با این حال این تمام پروژه نیست و قرار بوده یک مجموعه استخر و یک سالن ۵ هزار نفری هم بعدا در کنار آن افتتاح شود. مرحوم درویش گفته است که در روز افتتاحیه، مردم چنان از معماری متفاوت آن خوششان آمده که بعد از اتمام بازی، ساعت ها در راهروهای آن که سقفی شبیه بازار دارند قدم می زدند و به فریادهایی که از بلندگو پخش میشده  و از آنها می خواسته استادیوم را ترک کنند اهمیت نمی دادند.

حضور تاریخی برزیل در ورزشگاه تاریخی

افتتاحیه این ورزشگاه، یکی از تاریخی ترین بازی های تیم فوتبال کشورمان است. در جمعه ۷ خرداد ۱۳۵۵، پیش از آغاز جام ملت‌های آسیا(۱۹۷۶)  به میزبانی تهران و تبریز و در حالی که حشمت مهاجرانی تازه هدایت ایران را به عهده گرفته بود، تیم المپیک برزیل برای انجام دو بازی دوستانه به ایران آمد. برزیل در تهران و اصفهان بازی کرد و در تهران در استادیوم فرح آباد که فرح نامیده می‌شد با تیم ملی ایران بازی کرد. تیم ملی ایران که در این بازی لباس سبز پوشید بود با گل های علیرضا عزیزی و ناصر نورایی با تیم ملی المپیک برزیل ۲-۲ مساوی کرد. این تیم برزیل، در المپیک مونیخ چهارم شد و اسکلت اصلی تیم ملی برزیل در جام های جهانی ۱۹۷۸، ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ بود. برای ایران در این بازی دوستانه این نفرات به میدان رفتند:  حسین راغفر، اندارنیک اسکندریان، حسن نظری، سهام الدین میرفخرایی (۴۶- بیژن ذوالفقارنسب)، حسن نایب آقا، پرویز قلیچ خانی، علی پروین، علیرضا عزیزی، حسن روشن، ناصر نورایی، علیرضا خورشیدی (۷۰- گارنیک شهبندری)

میزبانی از لیگ برتر ایران

پیش و پس از انقلاب، همچنان بازی های فوتبال لیگ تخت جمشید و بعدها جام باشگاه های تهران در امجدیه (شهید شیرودی) و آریامهر (آزادی) برگزار می شد. ورزشگاه میزبان بازی های جام قدس و آزادگان و بعدها لیگ برتر هم آزادی بود و تختی هیچ گاه نتوانست جایش را در میان استادیوهای فوتبالی کشور بازی کند. با این حال در اوائل دهه ۱۳۸۰ که ورزشگاه آزادی وضعیتی اسفناک داشت و چمنش زیر کشت رفت، تختی مدتی میزبان بازی های لیگ بود. اما بعد از آن، دوباره به دست فراموشی سپرده شد و چنان وضعیت اسفناکی دارد که حالا که ورزشگاه آزدی به خاطر بازسازی اساسی تعطیل است هم نتوانسته با وجود وعده های مسئولان، میزبان بازی های لیگ باشد. تختی، به خاطر معماری خاص و بی نظیرش شهرتی جهانی در حوزه های معماری دارد اما ایران، مجموعه است که انگار کسی نمی داند باید با آن چه کار کرد.