به گزارش "ورزش سه"، وقتی پپ گواردیولا بعد از تساوی 3-3 مقابل ‌‌فاینورد، بازی‌ای که تیمش 3-0 پیش افتاد ولی در نهایت با تساوی از ‌‌زمین خارج شد، به سالن نشست خبری آمد همه نگاه‌ها ناخودآگاه ‌‌صورت او را می‌دید؛ جای زخمی عجیب روی بینی پپ همه را متعجب ‌‌کرده بود. ‌

قبل از ورود گواردیولا همه خبرنگاران انتظار داشتند با نسخه غمگین ‌‌یا عصبانی مربی بزرگ روبرو شوند. تیم درخشان او که سال‌ها سلطان ‌‌بی‌چون و چرای انگلیس و یکی از قدرت‌های برتر اروپا بود شش بازی ‌‌رنگ برد را ندیده بود. شکی نبود که یک نشست خبری خاص در راه ‌‌است. اما زخم روی صورت پپ چیزی بود که کمتر کسی انتظارش را ‌‌داشت. ‌

وقتی پپ روی صندلی نشست خبرنگارانی که اولین سوال‌ها را از او ‌‌پرسیدند جرات نکردند درباره آن زخم سوال کنند. یک فیل در اتاق بود که ‌‌همه می‌دیدند ولی بهتر می‌دیدند آن را نادیده بگیرند تا شاید ‌‌خبرنگاری شجاع‌تر به سراغش برود. ‌

پپ شروع کرد. مثل همیشه کاریزماتیک. چهره یک مربی غمگین با ‌‌اکتی در حد هنرپیشه‌های برتر هالیوودی. با این تفاوت که گواردیولا ‌‌نقش بازی نمی‌کرد. نوبت به اولین سوال رسید.‌

وقتی خبرنگار حرف می‌زد نگاه پپ با چشم‌های نافذ و لبخندی ظریف ‌‌روی صورتی مغموم مثل این بود که آل پاچینو جلوی دوربین نشسته ‌‌و به خبرنگار زل زده است: با همان کاریزمای باورنکردنی. سوال طعم ‌‌تندی داشت: آخر بازی صدای هو کردن از روی سکوها شنیده شد. ‌‌این واکنش برایت قابل درک است؟ به نظرت بازیکن‌ها استحقاق این ‌‌برخورد را دارند؟ بعد از آن همه موفقیت‌هایی که به دست آوردند؟

گواردیولا می‌دانست اکت آن شب تا سال‌ها به عنوان یکی از مهم‌ترین ‌‌نشست‌های خبری‌اش در ذهن‌ها حک خواهد شد. از طرف دیگر مربی ‌‌باتجربه‌ای مثل او می‌دانست که بیش از همه تیمش به او چشم ‌‌دوخته و می‌خواهد ببیند رئیس بزرگ چطور در سخت‌ترین لحظات ‌‌کارش در منچسترسیتی از پس سوال و جواب‌های سخت با خبرنگاران ‌‌برمی‌آید. ‌

پپ شروع کرد: "چند شب پیش که به تاتنهام 4-0 باختیم آنها در ‌‌همین ورزشگاه تشویق‌مان کردند. امشب، شب دیگری بود. البته که ‌‌کارشان قابل درک است". پپ شانه‌هایش را به بالا انداخت و با لبخند ‌‌ظریفی که از ابتدای مصاحبه هر از چند گاه روی صورتش ظاهر ‌‌می‌شد ادامه داد: "کارشان درست بود". خبرنگار جوابش را نگرفته ‌‌بود، پس به پپ یادآوری کرد که رفتار هواداران را بعد از سال‌ها ‌‌موفقیت‌های پیاپی سیتی منصفانه نمی‌داند. ‌

گواردیولا حاضر نبود با هواداران از درِ تقابل برآید و با اشاره به ‌‌موفقیت‌های گذشته ترحم بخرد: "مردم اینجا نمی‌آیند که موفقیت‌های ‌‌گذشته را به خاطر بیاورند. می‌آیند که بازی خوب تیم و پیروزی‌اش را ‌‌ببینند".‌

سوال بعدی فرصتی به مرد کاتالان داد تا نشان بدهد تا آخر خط ‌‌پشت بازیکنانش است. اگر گله و شکایتی باشد مال رختکن است نه ‌‌جلوی غریبه‌ها در نشست خبری. خبرنگار ضعیف‌ترین حلقه سیتی را ‌‌هدف گرفت: "سلام پپ، یوشکو گواردیول امشب باز هم روی دو گل ‌‌مقصر بود. می‌خواهی چطور به او روحیه بدهی که در ادامه...".‌

گواردیولا نگذاشت سوال تمام شود. پپ با نگاه جدی، درحالیکه ‌‌دستش را زیر چانه گذاشته بود گفت: "خیلی جوان است. یاد ‌‌می‌گیرد. خیلی جوان است. یاد می‌گیرد. برایش تجربه خوبی می‌شود. ‌‌امشب بهترین بازیکن زمین بود. بهترین بازیکن زمین". اینجا با دقت ‌‌به حرکات پپ می‌شد فهمید او واقعا از دست بازیکنانش ناراحت ‌‌است. دو بار تاکید بر اینکه یوشکو گواردیول بهترین بازیکن میدان بود ‌‌مشخص می‌کرد که رختکن سیتی شب داغی را پشت سر گذاشته ‌‌است. ‌

سرمربی بزرگ در ادامه روی موضع اصولی‌اش پافشاری کرد: "خیلی ‌‌اشتباه است اگر بخواهم یک نفر را دلیل این باخت بدانم. یوشکو ‌‌بازیکن فوق‌العاده و پسر فوق‌‌العاده‌ای است و الان بیشتر از همیشه ‌‌باید به او کمک کرد". ‌

بالاخره نوبت به سوالی رسیده بود که همه منتظرش بودند. خبرنگار ‌‌با ترس و لرز شروع کرد. این احتمال وجود داشت که پپ ناگهان همه ‌‌خشم و عصبانیتش را روی کسی خالی کند که این سوال را می‌پرسد، ‌‌پس خبرنگار قبل از هر چیز از او عذرخواهی کرد: "ببخشید پپ که ‌‌خارج از موضوع حرف می‌زنم ولی به نظر یک بریدگی و چند جراحت ‌‌دیگر داری". ‌

پپ بر خلاف انتظار با آرامش کامل، پاسخش را شروع کرد: "بله، با ‌‌انگشتم. اینجا... با ناخن". گواردیولا هم مثل همه منتظر این سوال ‌‌بود. او حالا مثل یک هنرپیشه با حرکات دست نشان داد که چطور ‌‌بینی‌اش را زخمی کرده. ‌

گواردیولا دست‌هایش را به هم حلقه کرد و منتظر ماند. سکوت ‌‌وهم‌آلود یکی دو ثانیه‌ای ادامه داشت. تا خبرنگار خواست ادامه ‌‌بدهد پپ اکت آخرش را اجرا کرد: "آره، می‌خواستم خودزنی بکنم". ‌‌لبخند بزرگی روی صورت سرمربی کاتالان نقش بست و او صندلی را ‌‌ترک کرد و درحالیکه همه حاضران در سالن با چشم‌های باز شده ‌‌تماشایش می‌کردند با همان لبخند از سالن بیرون رفت. ‌

شاید روزی در یک مستند فیلمی از رختکن منچسترسیتی در این شب ‌‌عجیب بیرون بیاید تا متوجه بشویم جریان دقیقا از چه قرار بوده ‌‌است. گواردیولا می‌دانست که همه فکر می‌کنند او از فرط استرس و ‌‌ناراحتی خوش را زخمی کرده. او با لبخندش و جواب مرموزی راه را باز ‌‌گذاشت تا هر کس تفسیر خودش را داشته باشد. گواردیولا حالا باید ‌‌به تمرین تیمش برگردد و جنگاورهای شکست خورده خود را برای یک ‌‌بازی بزرگ آماده کند: بازی با لیورپول که سرنوشت فصل را رقم ‌‌خواهد زد.