بله ، آدم کم توقعی اش می شود. به بقیه احترام می گذاری و خوبی می کنی ولی بدی می بینی.
اما باید ببینی و بگذری. شاید حواس شان نبوده، مثل خود ما که شاید جایی به کسی بدی یا بی حرمتی کرده باشیم ولی حواس مان نبوده یا نخواسته ( ناخواسته) اشتباه کرده ایم.
تازه یک جایی هم واقعا بی احترامی و بی حرمتی دیدی، ببین و بگذر.
گذشت چیز (فضیلت) خوبی است . هر جا هر کس هم ببیند بزرگی ( مقام بزرگی) را به آن کسی می دهد که گذشت داشته و با صبر، بی حرمتی ها را ندیده (نادیده) گرفته و رد شده است.
تو بابا جان، سعی کن بزرگ باشی. بی حرمتی را با بی حرمتی و خرد کردن دیگران (طرف مقابل) جواب نده.
آدم ها اندازه معرفت و بزرگی و شخصیت شان به بقیه حرمت ( احترام) می گذارند.
دنیا هم کوچکتر از آن چیزی است که فکرش را بکنی ، بی احترامی بکنی از یک جایی چوبش را می خوری و یکی بدتر از آن با تو برخورد می کند.
بعضی وقت ها هم بعضی بی‌حرمتی ها را بگذار به حساب امتحان.
سعی نکن از بدی کسی خیلی راحت حرف بزنی ، اصلا حق با تو ، او بدی کرده، از بدی هایش پیش (نزد) دیگران نگو.
بگذار اگر حرف به حرف هم حرف های تو (گفته های تو) به گوش او ( فردی که بی حرمتی کرده) می رسد ببیند آنقدر معرفت داشته ای که کنار دو بدی اش ده تا خوبی اش را هم دیده ای و گفته ای و او را خوب دیده ای.
با این کار، او هم به اشتباهش پی می برد و هم یاد می گیرد خوب باشد.
یک بار دیگر هم گفته ام. بزرگ باش. یعنی قانع و صبور و حلال خور و چشم پاک و پاک دست باش، نیت خودت را برای دیگران پاک و تمیز نگه دار ، اما زود بزرگ‌نشو.
نشود به پولی و مقامی و جایی (جایگاه و مرتبه ای) بررسی و خودت را بگیری (غرور کنی) و برای دیگران افاده الکی بیاوری.
چون آن موقع توی روی تو سلام می کنند و پشت سرت پوزخند می زنند.
روحش شاد...
گفتنی است؛ این یادداشت را پسر مرحوم محمدعلی تدینی راد از نوشته های پدرش ارسال کرده است.