جوان آنلاین: این روز‌ها کاملاً جای خالی ابراهیم حاتمی‌کیا در سینمای ایران احساس می‌شود. البته در سال‌های اخیر، سینمای اجتماعی ایران در حاشیه قرار گرفته و کمدی‌ها گوی سبقت را از دیگر ژانر‌ها ربوده و بر تارک سینما حکمفرمایی می‌کنند. سینماگران موفق و جریان‌سازی، چون مجید مجیدی، رضا میرکریمی و حاتمی‌کیا در دوران جدید نتوانستند یاد و خاطره آثار گذشته‌شان را زنده کنند و فیلم جدید و خاطره‌انگیز دیگری را به کارنامه کارگردانی‌شان اضافه کنند. 
بی‌تردید سینمای ایران به همه ژانر‌ها نیاز دارد، به ویژه عرصه سینمای دفاع مقدس همچنان ظرفیتی بزرگ برای سینماست. قرار نیست تا قیامت، سینمای کمدی پرچمدار گیشه باشد و جریان فرهنگی و اجتماعی سرکوب شود. مخاطب سینما تنوع‌طلب است و در گذشته نشان داده اگر خوراک فرهنگی مناسب و درستی برایش فراهم شود، با جان و دل آن را می‌پذیرد و به تماشایش می‌نشیند. 
هرگاه به سراغ سینمای جنگ و دفاع مقدس می‌رویم، ناگهان نام ابراهیم حاتمی‌کیا همه چیز را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد. فیلم‌سازی کاریزماتیک، که با ساخته‌های جنجالی و منحصر به فردش نام خود را به‌عنوان یک حرفه‌ای تمام‌عیار در سینمای جنگ به ثبت رسانده‌است. 
حاتمی‌کیا، خالق بهترین فیلم‌های جنگی و اجتماعی در سینمای دفاع مقدس محسوب می‌شود. مگر می‌توان لحظات نفسگیر پایانی فیلم خوش‌ساخت از کرخه تا راین را با موسیقی سحرانگیز استاد مجید انتظامی، فراموش کرد؟ تقابل سلحشور و حاج‌کاظم آژانس شیشه‌ای هنوز هم دیدنی و رشک برانگیز است. حاتمی‌کیا نگاهی خیلی خاص به دوران دفاع مقدس دارد که در کمتر فیلمسازی مشاهده می‌شود. در این میان، یادی کنیم از مرحوم رسول ملاقلی‌پور که او نیز چهره‌ای استثنایی در سینمای جنگ بود و آثار قابل‌توجهی را کارگردانی کرده‌است. حاتمی‌کیا برخلاف دیگر همکارانش، از زاویه دوربین فیلمسازی‌اش با نگرشی توأم با دغدغه پیش می‌رود و لحظاتی را ثبت می‌کند که در کمتر فیلمسازی مشاهده می‌کنیم. 
بحق ابراهیم حاتمی‌کیا را باید بهترین فیلمساز برخاسته از نسل انقلاب بدانیم. موضوع جنگ برای رشد و توقع حاتمی‌کیا ایده‌آل عمل کرده‌است. جنگ این امکان را برایش فراهم آورده تا خودش را بهتر بشناسد. جنگ یکی از بزرگ‌ترین اعتقادات او به شمار می‌رود که در اکثر مصاحبه‌هایش نیز به این مهم اشاره کرده‌است. حاتمی‌کیا را در یک جمله می‌توان یک فیلمساز موفق جنگی ـ مذهبی و اعتقادی و ایمانی تعریف کرد. 
او با حضورش در جبهه‌ها از نزدیک آن فضای خاص را حس کرده و همین باعث‌شده فیلم‌های او با دیگر آثار ساخته‌شده در این گونه، تفاوت‌های بسیاری داشته‌باشد، البته همراهی با سید شهیدان اهل قلم، آقا مرتضی آوینی نیز در این نوع نگاه بی‌تأثیر نبوده و کاملاً حس می‌شود. حاتمی‌کیا با اندیشه و فکری نو، فیلمسازی برخاسته از نسل جنگ است. وی حس مخاطب را به خوبی می‌شناسد و با درک صحیح از شرایط اجتماعی، آثارش را جلوی دوربین می‌برد. 
شوربختانه باید گفت مدت‌هاست خبری از آثاری همچون آژانس شیشه‌ای، روبان قرمز، مهاجر، ارتفاع پست و چ نیست. جای خالی سینماگر مهمی، چون حاتمی‌کیا که جریان سینمای دفاع مقدس با نام او گره خورده، معضل بزرگی است که باید بررسی شود. 
حاتمی‌کیا متعلق به نسلی است که همواره در جست‌وجوی هویت تاریخی خودش است. او با ساختن اثری همچون آژانس شیشه‌ای، دست به اعتراض می‌زند و این نشان از بینش و نگاه خاصش به دنیای پیرامونش است. ابراهیم حاتمی‌کیا را نمی‌توان فراموش کرد و نادیده‌اش گرفت. او یکی از مهره‌های اصلی سینمای پس از انقلاب است. حاتمی‌کیا این روز‌ها مشغول پیش‌تولید سریال عظیم «موسی» است که قرار است به تهیه‌کنندگی سید محمود رضوی جلوی دوربین برود. 
ختم کلام اینکه؛ آقا ابراهیم، به خانه اصلی خودت برگرد و صادقانه همچون گذشته به مسیرت ادامه بده. سینمای دفاع مقدس چشم‌انتظار شماست. 
* بازیگر سینما و تلویزیون