هفته سوم لیگ برتر زیر سایه کمبود استادیوم در کشور قرار گرفت! جایی که یک تیم بدون استادیوم یعنی استقلال به مصاف تیم‌ دیگری رفت که استادیوم‌ استانداردی ندارد! استقلال خوزستان تا شب قبل از بازی نمی‌دانست باید در کجا میزبان همنام ‌تهرانی‌اش باشد. اتفاقی بی‌نظیر که محال است در کشورهای ‌مدرن یا حتی رو به پیشرفت شاهد آن باشیم.

به گزارش روزنامه اعتماد، در نهایت با وجود مخالفت فولادی‌‌ها با پادرمیانی مقامات و مساعدت فولادی‌ها، دو تیم در ورزشگاه فولادآره‌نا به مصاف هم رفتند. البته ‌فولادی‌ها حق داشتند و حق دارند که به جز خودشان اجازه ندهند تیم دیگری در این ورزشگاه به میدان برود و خرده‌ای به این تیم وارد نیست. ایراد یا عیب کار را باید در جای دیگری جست! اما خروجی این گیر و‌دار میزبانی را دیدید؟ اتفاقات تلخی که منجر شد دقایق زیادی از زمان بازی درگیر اتفاقات تلخ روی سکوها باشیم.

مقصر اصلی به‌ وجود آمدن آن جو ملتهب بدون شک مدیران و مقامات حاکم بر کشورمان بودند که با بی‌توجهی نسبت به زیرساخت‌های ورزشی آتش‌بیار معرکه می‌شوند و مردم و باشگاه‌ها را به جان ‌هم ‌می‌اندازند.

در این بلبشو هیچ کدام از دو تیم که در زمین بازی فولاد حاضر بودند هم مقصر قلمداد نمی‌شوند چرا که استقلال تهران میهمان بوده و استقلال خوزستان هم‌حق داشت که بخواهد در استان‌ خودش میزبانی کند؛ استانی که به جز فولادآره‌نا استادیوم سالم دیگری ندارد. البته اگر جای میزبان و میهمان هم‌عوض می‌شد این‌بار تیم آبی‌پوش تهرانی بود که باید در پایتخت در به در به دنبال یک زمین فوتبال می‌گشت! شاید هم مجبور می‌شد مثل بازی‌های قبل در خارج از تهران از حریف پذیرایی کند که همین ‌احتمال بروز اتفاقات مشابه در اهواز را بالا می‌برد.

سوالی که مردم سال‌های سال است دنبال‌ پاسخی برای آن می‌گردند این است: چرا در کشور ما با این همه منابع باارزش به ورزش توجه نمی‌شود؟ نگاه مسوولان‌ به ورزش چیست و آیا به ‌درکی از مفهوم ورزش حرفه‌ای رسیده‌ا‌ند؟ کشورهای‌حاشیه خلیج فارس که با آن همه هزینه‌ در حسرت تماشاگران ایرانی می‌سوزند برای تعداد کمی از فوتبال‌دوستان این کشور هم احترام قائل می‌شوند و امکانات‌ مدرن در اختیار علاقه‌مندان به فوتبال قرار می‌دهند اما در کشور ما شور و عشق میلیون‌ها عاشق این رشته‌ با بی‌مهری مسوولان کور می‌شود و وقتی تحت فشار از کوره در می‌روند صحنه‌هایی همانند بازی پنجشنبه شب رقم می‌زنند. 

سرانه محیط ورزشی برای یک فرد در کشور ما با دیگر کشورها قابل مقایسه نیست. در ایران داشتن یک چمن درست و حسابی برای تمرین تیم‌های بزرگ مملکت هم به یک آرزوی محال بدل شده است!

زیرساخت‌های حالا دیگر می‌شود گفت افتضاح، در فوتبال باعث رنجش و عصبانیت هواداران شده و اراده‌ای برای کم شدن تنش‌ها دیده نمی‌شود. کاش این‌بار چند مسوول کلان این مملکت  که ورزش را نادیده می‌گیرند به جای هواداران خاطی جریمه و محروم شوند تا شاید تلنگری شود برای این مدیران