محمدامین نجفیان/ در روزهای اخیر، ماجرای کشف حجاب توسط باران کوثری و مادرش، رخشان بنی‌اعتماد به یکی از مهم‌ترین حاشیه‌های فرهنگی و اجتماعی کشور تبدیل شده و نظرات مختلفی و متغایری را برانگیخته است. عده‌ای این اقدام را به ‌شدت محکوم می‌کنند و آن را غیرقابل‌قبول می‌دانند؛ درحالی‌که گروهی دیگر معتقدند باید با مماشات از کنار موضوع گذشت. فارغ از قضاوت‌های اجتماعی و فرهنگی، چنین رفتارهایی، ناخودآگاه دوقطبی ایجاد می‌کنند و به تشتت در جامعه دامن می‎زنند.
پر واضح است که بر اساس قوانین جمهوری اسلامی ایران، رعایت حجاب اسلامی برای زنان در انظار عمومی الزامی است و عدم رعایت آن می‌تواند منجر به مجازات‌هایی شود. این قوانین به‌عنوان بخشی از نظام حقوقی ایران، بر پایه مفاهیم اسلامی و شرعی تدوین شده‌اند و هرگونه تخطی از آن‌ها به‌عنوان سرپیچی از قوانین و هنجارشکنی تلقی می‌شود. در این راستا، اقدام دادستانی تهران در اعلام جرم علیه باران کوثری و رخشان بنی‌اعتماد، نشان‌دهنده حساسیت بالای نهادهای قضایی نسبت به مسائل فرهنگی و اجتماعی است.
واقعیت آن است که در کشوری که قوانین و مقررات اسلامی به‌عنوان اساس نظام حاکمیت شناخته می‌شود، چنین اقداماتی نه‌تنها به‌عنوان هنجارشکنی، بلکه در جهت ایجاد شکاف و تنش اجتماعی ارزیابی می شوند. 
رخشان بنی‌اعتماد و دخترش باران کوثری که هر دو از چهره‌های شناخته ‌شده و تأثیرگذار در عرصه سینما و هنر هستند، با کشف حجاب خود در یک مراسم عمومی، عملا قانون‌شکنی کرده‌اند و این حرکت آن‌ها در راستای تضعیف ارزش‌ها و هنجارهای دینی و فرهنگی کشور قابل‌ارزیابی است. این اقدام نه‌تنها نقض قوانین کشور محسوب می‌شود، بلکه دوباره می‌تواند سیگنالی برای ایجاد ناآرامی در کشور ارسال کند. هنوز یادمان نرفته که دو سال قبل چه لطمه‌ای به کشور وارد شد و کمتر کسی مایل است خیابان‌های ایران دوباره عرصه ناآرامی شوند.
در این میان، اظهارات نسنجیده و بیانیه‌های هیجان‌زده برخی افراد معلوم‌الحال در حمایت از این قبیل رفتارها، بیش از پیش نشان‌دهنده‌ وجود یک جریان خطرناک فرهنگی است که هدفی جز تضعیف پایه‌های جمهوری اسلامی ایران ندارد. این بیانیه‌ها و اظهارنظرهای ناپخته، نه‌تنها از یک رفتار قانون‌شکنانه دفاع کرده، بلکه درصدد توجیه آن نیز برمی‌آیند.
در این شرایط، از دولت چهاردهم انتظار می‌رود که با قاطعیت هرچه تمام‌تر با این هنجارشکنی‌ها برخورد کند و اجازه ندهد که برخی با سوءاستفاده از موقعیت اجتماعی و هنری خود، اقدام به زیر پا گذاشتن ارزش‌ها و قوانین اسلامی کنند. 
مسأله بازگشت هنرمندان طیف های مختلف به عرصه فعالیت‌های هنری، اگرچه می‌تواند موضوعی مثبت تلقی شود؛ اما نباید به بهای قانون‌شکنی و تضعیف نظام باشد. دولت باید مشخص کند چگونه می‌خواهد با این افراد برخورد کند و نباید اجازه دهد که چنین رفتارهایی به الگویی برای دیگران تبدیل شود.
به نظر می‌رسد برخی اظهارات و اقدامات اخیر در جهت بازگشت این چهره‌ها به فعالیت، بیشتر مصرف تبلیغاتی دارد و باید با دیدی دقیق‌تر و مسئولانه‌تر به این مسائل نگریسته شود. جمهوری اسلامی ایران باید با قدرت و اقتدار با هرگونه رفتارهای ناهنجار که ارزش‌ها و قوانین کشور را تهدید می‌کند، برخورد کند و اجازه ندهد که این قبیل اقدامات، به تضعیف نظام و باورهای دینی منجر شود. هرگونه تساهل و تسامح در این زمینه، تنها باعث قانون‌گریزی و ایجاد آشفتگی در جامعه خواهد شد.
نکته دیگری که در این رابطه قابل بررسی است، به جایگاه این دو چهره شناخته شده برمی‌گردد. به عبارت دقیق‌تر، کشف حجاب یک فرد معمولی کاملا با ماجرای کشف حجاب یک بازیگر یا کارگردان شناخته شده تفاوت دارد، زیرا خواه ناخواه، چنین رفتارهایی از سوی سلبریتی‌ها بر بخشی از جامعه جوان تأثیر می‌گذارند و طبعا انتظار می‌رود که افراد مشهور و هنرمندان در چنین مواردی مسئولانه‌تر رفتار کنند.